Γλύκας, ναι, ναι!

Τόσο συχνά δηλώνουμε τον εκνευρισμό μας από ανθρώπους και συμπεριφορές (αν και γενικά είμαι της "ανεκτικής" φιλοσοφίας)...Όταν αντίστοιχα μας γλυκαίνουν, να μένουμε σιωπηλοί; Τστστστς!

Άσε που όλα συνέβησαν την ίδια μέρα και μάλιστα στο ίδιο κομμάτι της μέρας. Έχει πολλούς ευγενικούς ανθρώπους η Αθήνα... :)

Ιστορία 1η --> Βγήκα φορτωμένη από το ασανσερ με τη βαλίτσα μου για το ταξίδι, την τσάντα μου, μία σακούλα με το παλτουδάκι μου το δεύτερο, μη μου τσαλακωθεί, και τη σακκούλα με τα σκουπίδια. Ένας άγνωστος κύριος παππούλης, που τότε έμπαινε στην πολυκατοικία, αντί να πάρει το ασανσέρ και να φύγει, έκατσε να με βοηθήσει να βγάλω τα πράγματα και περίμενε να μου τα φυλάξει, μέχρι να πετάξω τα σκουπίδια στον κάδο απ' έξω. :)

Ιστορία 2η --> Τρέχω να προλάβω το μετρό και για καλή μου τύχη βλέπω ότι το ασανσέρ είναι στην έξοδο (θα γλυτώσω τον κύκλο από τη σκάλα κι είμαι και φορτωμένη, σκέφτομαι, άσε που είμαι στο τσακ να προλάβω το τραίνο). Μέχρι να φτάσω, μπαίνει μέσα μία κοπελίτσα στην εφηβεία ακολουθούμενη από μία μεγαλύτερη κοπέλα. Πατάει η πρώτη το κουμπί (κλείνει η πόρτα, αν πατήσεις το κουμπί, ακόμα κι αν κάποιος πάει να μπει), μπουρδουκλώνομαι εγώ με σακούλα, βαλίτσα, τσάντα. Ανοίγει η δεύτερη την πόρτα πατώντας το άλλο αντίστοιχο κουμπί, μου χαμογελά γλυκά και με βοηθά επίσης με τα πράγματα :)

Ιστορία 3η --> Η καθαρίστρια του μετρό, με το μαύρο της κοντό μαλλάκι, με το χαριτωμένο της χαμογελάκι, με βλέπει από μακριά να κατευθύνομαι στο ασανσέρ που οδηγεί στην αποβάθρα, ενώ εκείνη καθαρίζει απ' έξω. Επειδή ήταν εκεί, βάζει μία σκούπα να κρατήσει την πόρτα ανοιχτή. "Μη σας το πάρουνε, μου λέει", καθώς πλησιάζω. "Είστε πολύ καλή, χίλια ευχαριστώ". "Παρακαλώ, καλές γιορτές να έχετε, με υγεία", μου απαντάει. :)

Γλυκάθηκε η καρδούλα μου...και γέμισε χαρά! Είναι όμορφοι οι άνθρωποι.

Είναι όμορφη η ζωή...