Πήγα κι είδα μια σαχλοταινία ονόματι «Ναι σε όλα».

Ήταν ένας τυπάκος που λέτε, γνήσιο αμερικανάκι, κακομοίρης του κερατά, μονόχνωτος και τσικιρικιτζής,  ώσπου αποφάσισε για να αλλάξει τη ζωή του να λέει σ’ ο,τι του λένε «Ναι σε όλα». Έτσι το ‘κανε με γριές που την έπεφταν, υπέγραφε δάνεια μέχρι και για ανακύκλωση μπατονέτων, και γενικά ζούσε στον κόσμο της Barbie.

Μέσα σ’ όλα αυτά γνώρισε και ένα σάϊκο, του μυξόκλαψε κει πέρα και το κατάφερε. Καλά μη φανταστείτε κι αυτή δεν ήτανε καλά, δουλειά της ήτανε να φωτογραφίζει τρέχοντας. Για πέντε λεπτά του ‘κανε κάτι μουτράκια και κει λίγο κοψολιαστήκαμε γιατί η τύπισσα ήτανε αφόρητα δύσκολη…

-         Δε σε θέλω!

-         Μα σ’ αγαπώ! Εσύ με ξέρεις καλύτερα απ’ όλους…

-         Είπα δε σε θέλω βρε παιδάκι μου! Μα ντιπ μαλάκας είσαι?

-         Είδες που με ξέρεις βρε κουτό?

Και τα φτιάξανε. Και ζήσανε μαζί.

…

…

…

περιμένετε κι άλλο? Αυτό ήτανε. Αφού κάποιες φορές αισθανόμουνα ότι ενοχλώ το ζεύγος…

Όπως αισθανότανε κι η Ξάνθη η οποία είχε το θράσος να προσπαθήσει να βάλει γκολ στον Ολυμπιακό. Γι’ αυτό της το αμάρτημα έμεινε με 10 παίχτες και τη βιάσανε γενικότερα όπου τη βρίσκανε μέχρι που έχασε. Αφού προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ο τερματοφύλακας τους που έπιασε δεκάδες φορές την μπάλα με τα χέρια ο διαιτητής δε σφύριξε πέναλτι!

Ευνοείται κι ο Π.Α.Ο.Κ. φέτος που αν και δε μπορούν οι παίχτες του ν’ αλλάξουν μία πάσα μεταξύ τους, χτυπάνε δήθεν πρωτάθλημα. Ας μην τρέφουν αυταπάτες οι Παοκτζήδες, τους χρησιμοποιούν, είναι έξω από το παιχνίδι και ας μη χαίρονται για τα όργια που κάνει φέτος η διαιτησία σ΄ αυτούς.  Πέρσι ήτανε η Α.Ε.Κ., του χρόνου κάποιος άλλος.

Στόχος είναι διπλός. Πρώτον ο Παναθηναϊκός να μην μπορέσει να σηκώσει ποτέ κεφάλι και δεύτερον η μόνη ομάδα που θ’ αγωνίζεται στο champions league να είναι ο Ολυμπιακός, εξάλλου δε χρειάζεται κιόλας άλλη , ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη τρώει αρκετά γκολ για όλους!

Κι αυτά τα γράφει ένας Ολυμπιακός, κι αυτό είναι το χειρότερο, αλλά δε με νοιάζει.

Γιατί πάνω απ’ τις ομάδες κι απ’ όλα πρέπει να είμαστε απέναντι σε κάθε είδους ιδέα, ακόμα και αγνή, όταν γίνεται βρωμερό καθεστώς. Να σκοτώνουμε κάθε μικρή χούντα που γεννάται κοντά μας, δίπλα μας, μέσα μας.

Αλλιώς να καθόμαστε να βαράμε παλαμάκια με τα χέρια μας, όσο μας επιτρέπουν να τα κουνάμε φυσικά…

Α! Και να φωνάζουμε «Ευχαριστώ κύριε πρόεδρε!»…