Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες ημέρες η έμπνευσή μου με έχει προδώσει.

Πριν, με το που καθόμουνα, ήμουν ικανός μέσα σε λίγα λεπτά να ξεπετάξω κείμενο με έκταση Ντοστογιέφσκι ένα πράγμα.

Οι ιδέες μού κατέβαιναν εκατοντάδες, έστω ακατέργαστες και όχι σπάνια αλλοπρόσαλλες.

Μα τις είχα όμως και το μόνο που έπρεπε να  κάνω ήταν να τις τακτοποιήσω και να τις παραθέσω εδώ.

Ως άτομο όμως ιδεολογικά ακατάστατο, απροσάρμοστο, ανερμάτιστο, ακαταλόγιστο, ανυπόληπτο, και γενικώς οτιδήποτε περιέχει το  στερητικό α-,  τις ιδέες αυτές τις αμόλαγα λες και έριχνα χαρταετό, κάνοντας τη ζωή δύσκολη εκείνων που έμπαιναν να διαβάσουν από περιέργεια (κυρίως!), βγάζοντας τα μάτια τους προσπαθώντας να βγάλουν ένα νόημα σε σκέψεις που θύμιζαν περισσότερο απονενοημένα διαβήματα.

Η φαντασία να καλπάζει είναι καλό. Αν δε ξέρεις ιππασία όμως τα πράγματα δυσκολεύουν.

Γιατί το λιγότερο που έχεις να πάθεις είναι να πέσεις κάτω και να σακατέψεις κανένα παΐδι.

Το χειρότερο όμως είναι να μπλεχτεί το πόδι σου στη σέλα και να σέρνεσαι σα μελλοθάνατος.

Κι αν θεωρεί κάποιος τον εαυτό του ισάξιο του Λούθηρου ή του Ουγκώ, κομμάτια να γίνει, ας το κάνει.

Αν δεν είναι όμως κι ούτε το πιστεύει, γιατί να γίνει κομμάτια?

Πάντοτε έτρεφα τεράστιο θαυμασμό για το Σαίξπηρ. Τον θεωρώ προσωπικά ο,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη τέχνη παγκοσμίως. Μπορεί να έχει επηρεαστεί σημαντικά από τους δικούς μας τους αρχαίους. Μπορεί αυτά που γράφει να διαδραματίζονται σε χώρες και  πολιτισμούς  τελείως άσχετους με εδώ.

Αλλά όσα περιεργάζεται ξεπερνούν τα σύνορα που έχουμε εφεύρει για να αυτοπεριοριζόμαστε. Γιατί απλά μιλάει για την ανθρώπινη λογική. Τον πόνο του ανθρώπου και των πραγμάτων, για την απληστία του. Η κάθε λέξη του είναι και μια καταγγελία για τη μοίρα που επιλέξαμε να έχουμε. Η κάθε φράση του είναι κι ένα  τραγούδι που μπορεί να σε ανατριχιάσει απ’ το μεγαλείο που κρύβει μέσα της.

Θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά. Και τι πετριά με βάρεσε πάλι να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο.

Πάντα  ονειρευόμουν να γίνω κάτι σαν το Σαίξπηρ (δεν πάω καλά). Πίστευα και πιστεύω στη δύναμη των λέξεων (Όχι, δε με βαράγαν οι  φίλοι μου στο δημοτικό).

Πάντα με ενδιέφερε να ψάξω βαθιά στη ψυχή και να ανακαλύψω τα βαθύτερα αίτια της ανθρώπινης δυστυχίας (δε δουλεύω στο χαμόγελο του παιδιού).

Πάντα  χρησιμοποιούσα στις συζητήσεις μου και είχα φυλάξει βαθιά στο μυαλό μου ατάκες από διάφορα έργα του (γιατί δεν είχα μηχανάκι).

Προσπάθησα να γράψω κιόλας! (Μάλλον προς Τσιφόρο μου βγήκε)

Και κατάλαβα ότι το πέρασμα σπουδαίων μηνυμάτων μέσω λίγων απλών και κατανοητών λέξεων είναι πολύ δύσκολο πράγμα.

Θέλει να είσαι μοναδικός.

Θέλει να έχεις το  χάρισμα (όχι το κληρονομικό)

Θέλει να προσπαθείς με υπομονή (α! είμαι κι ανυπόμονος)

Θέλει να βιώνεις και να ταλαντεύεσαι στα προβλήματα των άλλων (εκτός αν είσαι προβληματικός όπου δεν πιάνεται)

Πρέπει στη ζωή σου να είσαι  κλινική περίπτωση (να! Ένα στα οχτώ)

Αλλά το πνεύμα σου τη στιγμή της δημιουργίας να έχει την απόλυτη συγκρότηση (όχι αλλού γι’ άλλού καλή ώρα!)

Γι’ αυτό κι επειδή ο Θεός όλα με σοφία...εκποίησε, πάντοτε θα με αφήσει να βολοδέρνω έρμαιο των μισοτελειωμένων και μετριότατων γραπτών μου,  καταδικάζοντας με να τριγυρνώ και να ανατρέχω μια ζωή στις δημιουργίες άλλων λίγο καλύτερων από μένα (Θεός φυλάξοι!!! ξου ξου ξου) σαν τον τρελλό του χωριού…

Ή τον τρελλό της τύχης που έλεγε κι ο Σαίξπηρ?

Γράφοντας αυτά, τελικά το κατάλαβα…

Η έμπνευσή μου δε μ’ έχει μόνο προδώσει, τα φτιαξε και μ’ άλλον!!!