Ο μικρός δρόμος κάπου στο κέντρο της Αθήνας ενοχλητικά ήσυχος, σα να κράταγε την αναπνοή του για εκδίκηση επειδή δεν τον κάνανε πεζόδρομο. Στο ένα τζάμι του δρόμου εγώ, να παίζω στον υπολογιστή πόκερ με τα σπιτάκια του κόσμου. Ακριβώς απέναντι μια τεράστια ξεθωριασμένη πράσινη πόρτα σα χαλασμένο λάχανο που δεν ανοίγει ποτέ να τη φυλάει ένας αστυνόμος, αν και προτιμότερο θα ήταν να την είχε αναλάβει έστω ένας μπογιατζής.  

Είχε μπει το πρωί για καλά, όπου χαμένος μέσα στις επικαρπίες ακούω… 

ΜΠΑΜ! 

-         Τι είναι αυτό που ακούστηκε? Λέει ο διπλανός..

-         Ξέρω γω? Μάλλον θα σκάσανε οι Κρητικοί με τα τρακτέρ! 

ΜΠΑΜ!

-         Πιστολιές δεν είναι?

-         Μπααα! Καμιά φριτέζα θα χοροπηδάει στο μάτι της κουζίνας σε κανένα διαμέρισμα καμιάς γριούλας.. 

Πάμε έξω από την πόρτα μας. Ένας σεκιουριτάς έπιανε το λαιμό του μες στα αίματα. Από πάνω ένας αστυνόμος να ειδοποιεί το ασθενοφόρο. Κάποιος φέρνει πετσέτες και φροντίζει το παιδί. Ο αστυνόμος από πάνω του να στέκει μόνος, άσπρος, παγωμένος, αδύναμος, με το κινητό στο χέρι και να προσπαθεί αμήχανα να συμμετάσχει σ’ αυτό που γινόταν. 

Κάποιος ρώτησε το θύμα που ήταν ξαπλωμένο… «Ποιος ήταν?» κι εκείνος με το δάχτυλο του δείχνει τον αστυνόμο που στεκόταν από πάνω του. Εγώ δεν το ‘πιασα αμέσως, «κάποιο λάθος θα είχε γίνει» σκέφτηκα. 

Το περιπολικό έρχεται. Συνομιλεί κάμποση ώρα με τον υποψήφιο δολοφόνο, του περνάει χειροπέδες ήρεμα-ήρεμα και τον φορτώνει στο αμάξι. Έρχονται και πέντε-έξι ασθενοφόρα και μαζεύουν τον άνθρωπο που μάλλον ήτανε η πιο άτυχη μέρα στη ζωή του κι η πιο τυχερή. Η σφαίρα τού καρφώθηκε στο λαιμό και παρ’ όλα αυτά άντεξε κι έζησε.