Το Σάββατο 28 Μαρτίου ετοιμάζονται όλοι να κλείσουνε τα φώτα να λάβουν κι αυτοί μέρος στη μέρα εξοικονόμησης ενέργειας. Εγώ πάντως αυτή τη μέρα άρχισα να τη γιορτάζω από το προηγούμενο Σάββατο. Βγήκα με μια πιτσιρίκα αλλά δεν έκανα τίποτα, ξεκινώντας μη χαλώντας καθόλου ενέργεια…

Μαζί μου κι ο Καραμανλής, ο οποίος είναι ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που αποδέχεται και σφραγίζει την ελαστική εργασία, νομιμοποιώντας τους εκβιασμούς των βιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών, βοηθώντας κι αυτός τον κόσμο της εργασίας να μη σπαταλά τόσο πολλή ενέργεια μέσα στη βδομάδα, αλλά όποτε τον χρειάζεται η εταιρεία του…

Μαζί μου και το σμήνος των ημίτρελων αστυνομικών που αντί να κάθονται να σκέφτονται τώρα αν ο άλλος έχει χαρτιά, αν φταίει ή όχι και σπαταλούν ενέργεια, βγάζουν τον πιστολάκι και τον κάνουνε τον άλλον σαλάτα του σεφ χωρίς λόγο. Ως συνέπεια όλων αυτών η κυβέρνηση, αντί να τους πει να μαζευτούν, αποφάσισε να ξαναφέρει πίσω την «εξύβριση κατά της αρχής» γιατί δε φταίει αυτός που βγάζει πιστόλι, αλλά φταίει περισσότερο ο άλλος που κουνιέται μην τον πετύχεις αφού σπαταλιέται ενέργεια έτσι, και πρώτη προτεραιότητα κι απ’ τη ζωή του καθενός έχει το περιβάλλον!

Αυτός ο υπουργός δικαιοσύνης τελικά είναι μια κωμωδία από μόνος του. Είπε το εξής: Αν βρίσεις αστυνομικό χωρίς κουκούλα δεν συλλαμβάνεσαι, αν όμως τον βρίσεις με κουκούλα, συλλαμβάνεσαι! Δηλαδή συγνώμη, όταν θα βρίζουνε τι θα πρέπει να κάνουνε δηλαδή? Να βγάζουν την κουκούλα? Και στο κάτω-κάτω ποιος του είπε να μην τους συλλάβει? Εκτός κι αν ο συγκεκριμένος συλλαμβάνει από τ’ αυτιά! Δεν εξηγείται αλλιώς…

Αλλά σκέφτηκα γιατί ο Καραμανλής επιλέγει τόσο ηλίθιους συνεργάτες. Γιατί απλά μόνο έτσι κρύβεις την ηλιθιότητα που σε δέρνει…πάλι δεν εξηγείται αλλιώς…

Ξαναγυρίζοντας στην πιτσιρίκα, η οποία κι αυτή ζει μέσα στο πνεύμα των ημερών, μου τριβότανε συνέχεια μπας και βγάλουμε τα δυο μας από την τριβή, ακόμα περισσότερη ενέργεια, αν δε γίνει κάτι μεταξύ μας τέλος πάντων , να χει ο κοσμάκης να ρουφάει άμα λάχει. Αλλά εγώ δεν ήμουνα σε φάση, καθώς από τη μία είχα γίνει βαπόρι από την τόση ενέργεια και μου ‘ρχοτανε να πλαντάξω, από την άλλη σκεφτόμουν την κατάληξη που θα ΄χε μια οποιαδήποτε κίνηση από μένα καθώς δεν ήτανε όποια κι όποια…

Μετά από λίγο, από μια περίοδο ταραχώδους σχέσης, πέντε τηλεφωνημάτων και τριών μόλις συναντήσεων θα μου ξεφούρνιζε το παραμύθι…

-         Θα ρθεις να φας στο σπίτι που θα είναι οι γονείς μου?

-         Γιατί? Τους γονείς σου θα φάω?

-         Να ρθεις να τους γνωρίσεις βρε παιδάκι μου! Θέλουν πολύ να σε γνωρίσουν!

-         Να ρθω το Σάββατο καλύτερα που είναι η μέρα εξοικονόμησης ενέργειας, να είμαστε στα σκοτεινά να με συμπαθήσουν κιόλας?

-         Τι ενέργειες κι αηδίες! Πες ότι δε θες κι ότι απλά σ’ αρέσει να γυρίζεις εδώ κι εκεί! Καλά ειλικρινά, δε θες να γνωρίσεις το περιβάλλον που ζω???

-         Δεν είναι ότι δε θέλω να το γνωρίσω! Απλά μέρες που είναι, θέλω πάνω απ’ όλα να το προστατεύσω!!!

Οικολογική συνείδηση εναντίον μικροαστισμού? Μπα...μάλλον ακόμα μία παρενέργεια...