Θα ξεκινήσω λίγο μακάβρια, αλλά η απόλυτη σπαρίλα που με δέρνει ανελέητα και με έχει κάνει Σάκη του μποξ (λόγω ημερών η κρυάδα, έτσι να μη λέτε ότι δε ζω το κλίμα) σε συνδυασμό με λίγο Καρυωτάκη που είδα κατά λάθος χτες στην ΝΕΤ, με έκανε να σκέφτομαι διάφορα….

Έχετε σκεφτεί πώς θα αντιδρούσε ένας πεθαμένος αν άκουγε τον επικήδειό του;

Εγώ αν μπορούσα να το ελέγξω, θα διάλεγα να με χαιρετίσει μια πιτσιρίκα που δε θα ξέρει να γράψει το όνομά της. Όχι τίποτ’ άλλο,  αλλά από το να ακούω ένα σωρό αηδίες από κανέναν κατσικοκλέφτη της τελευταίας υποστάθμης,  θα θελα να ένα λιτό λόγο, μιας πρότασης, με συνοδεία από ένα χαμογελάκι που σκοτώνει- να ξέρει κι ο κόσμος από τι πήγα- ένα χαμογελάκι που να κρύβει όμως χιλιάδες υπονοούμενα. Κι έτσι όπως θα με κλαιν κι οι ρέγγες, να βγει πάνω το μωρό το τρελλό, και με ένα δάκρυ να κυλάει στις εσχατιές του μακιγιάζ της, να φωνάξει…

«Είμαι το μωρό σου, και μόλις τελείωσες…»

Θα μισούσα μια απόλυτα μικροαστή χριστιανική κηδεία χωρίς αρχαιοελληνικές πινελιές. Ούτως ή άλλως στη περασμένη ζωή μου μ’ αυτά ασχολήθηκα και τους έχω μια κάποια αδυναμία. Θα θελα λοιπόν, αν και θα βρίσκομαι υπόγειο, ο τάφος μου να μοιάζει λίγο σαν του Αγαμέμνονα.

Ο τάφος του Αγαμέμνονα, για όποιον έχει πάει στις Μυκήνες και τον έχει δει, διαφέρει από τους άλλους. Δεν είναι υπόγειο κι έχει στην αρχή του χώρο υποδοχής. Να μου πεις, τι να τον κάνεις το χώρο υποδοχής; Χρειάζεται, γιατί που ξέρεις, μπορεί κανένας να τον περάσει για ιατρείο έτσι όπως θα ναι, να μην έχεις μια «ναυτεμπορική» στο σαλονάκι να του κάνει παρέα; Εκτός κι αν είσαι ο Θρασύβουλας ο καφετζής της ελληνικής ταινίας με ατάκες του στυλ «όταν η ζωή μπαίνει από την πόρτα, παραμονεύει ο θάνατος από το παράθυρο» οπότε, εντάξει, θα νοιώσει σαν το σπίτι του…

Παραπέρα είναι το κυρίως δωμάτιο όπου στο κέντρο θα χάσκω σα γομάρι, όπως ο Αγαμέμνονας στον δικό του. Σ’ αυτόν γύρω-γύρω τον είχανε γεμίσει με χρυσά μιας κι ήταν φάτσα τρελή και πρώτος αρχηγός των Ελλήνων. Αλλά το χρυσό δε συμφέρει, μιας κι από τη μία είναι ντεμοντέ, από την άλλη μετά τα σαράντα θα σκάνε βραδιάτικα συγγενείς και φίλοι, κι αφού πίνουν ένα ποτάκι στο χώρο υποδοχής και λένε τα νέα τους- να τελικά που χρειάζεται, ενώνει τους δεσμούς- μετά θα μπαίνουν στη μεγάλη αίθουσα και θα κάνουνε το πλιάτσικο της ζωής τους. Αυτό με χαλάει γιατί μετά αυτός δε θα είναι τάφος αλλά μπουρδέλο σαν αυτά που έκλεισε ο Αβραμόπουλος όταν πρωτοβγήκε δήμαρχος, και μπήκανε μέσα και το σηκώσανε, και δεν αφήσανε μέσα ούτε προφυλακτικό χρησιμοποιημένο…

Την υστεροφημία μου θα αφήσω να τη διαχειριστεί εξ’ ολοκλήρου το μωρό που λέγαμε ως άλλη Ανν-Νικόλ Σμιθ. Στα μπαρς, στα καφέ, στα μπουζούκια, θα βλέπουνε τη χήρα να σπέρνει την ηδονή και τον τρόμο στο πέρασμά της τάζοντας τον πιο ωραίο θάνατο.  

 Δε ξέρω αν θα θελε να πάει κάποιος ή όχι. Πάντως αρχιτεκτονικά αν το δούμε το πράγμα, γίνεται. Στον τάφο θα έχει προβλεφτεί και παιδικό δωμάτιο…!