Η αλήθεια είναι, όσο και ανοχή να έχουμε μέσα μας, έχει παραγίνει η κατάσταση. Εδώ το Νέο Φάληρο έχει γίνει πια συνοικία far west, με Ρουμάνους να πηδάνε παράθυρα, πρεζάκια να κλέβουνε γριούλες στο δρόμο, Τσιγγάνους να κλέβουν εξατμίσεις γιατί τους τελείωσαν τα καλαμάκια για το φραπέ κτλ κτλ..

Και δεν είναι μόνο το Νέο Φάληρο. Το κέντρο της Αθήνας θυμίζει πια τις χίλιες και μία νύχτες με τους τόσους Ιρακινούς, Πακιστανούς, Ινδούς, αφού όπως το πάνε σε λίγο στην Ομόνοια δε θα πηγαινοέρχονται με αυτοκίνητα αλλά με μαγικά χαλιά. Στην Πάτρα αν οι δημοσκοπήσεις ήταν εντάξει το Κουρδικό κόμμα θα έβγαζε 3 βουλευτές, ενώ η Βόρεια Ελλάδα έχει γεμίσει Ρώσους, Ρωσίδες, Ουκρανέζες κτλ  που έχουν αναλάβει πετυχημένα θα έλεγα τη διασκέδαση των συμπατριωτών μας.

 Ανάμεσά τους και τα εγχώρια μπουμπούκια που κάνουνε χρυσές δουλειές καθώς ο,τι και αν γίνεται έχουμε βρει την εύκολη λύση να τα φορτώνουμε στους ξένους. Και παλιά τουλάχιστον καταλαβαίναμε. Λέγαμε «μιλάει σπαστά ελληνικά, άρα είναι ξένος». Τώρα τι να πεις? Εγώ όταν ακούω σπαστά ελληνικά περισσότερο μου έρχεται στο μυαλό ο Ρουβάς σε συνέντευξη ή η διαφήμιση του jumbo, παρά ένας λαθρομετανάστης που τουλάχιστον μπορεί να πει και πέντε κουβέντες συνεχόμενες.  

Τρανό παράδειγμα όλων αυτών η κυρία που μένει πάνω μου στον έκτο όροφο…

Την ακούω σε μια στιγμή να φωνάζει «Κλέφτης!». Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωσή τους δεν πετάγεσαι έξω με τη μία αλλά περιμένεις επιβεβαίωση, καθώς με τέρμα τη φωνή στη «Λάμψη» και στο «Καλημέρα ζωή» που βάζανε, αν όποτε ακούγαμε «Βοήθεια» πεταγόμασταν, θα μας είχανε κάνει κλείσει στο Αττικό άλσος να αντικαθιστούμε τις τσίτες στα ρεπό τους…

Στο δεύτερο «Κλέφτης!» φυσικά σηκωθήκαμε. Οι γείτονες έτρεξαν αφελώς προς τα πάνω να διώξουν το κλέφτη ενώ εγώ το μόνο που προσπάθησα να πιάσω ήταν το συναίσθημα. Γνωρίζοντας την ιστορία της κυρίας, ήξερα πως αυτό για κείνην ήταν μια αλλαγή, καθώς είχε να πατήσει αρσενικό στο σπίτι της από το 1991 απ’ όταν ζωντοχήρεψε. Στο τέλος εξαφανίστηκε ο κλέφτης χωρίς να προλάβει να πάρει τίποτα δυστυχώς γι’ αυτόν, αλλά και χωρίς να βιάσει την κυρία που αποδείχτηκε ότι φώναζε πολύ, δυστυχώς γι’ αυτήν.

Προ ημερών λήστεψαν το ψιλικατζίδικο κάτω από το σπίτι. Η κυρία που το έχει αν και βαρέων βαρών δεν μπόρεσε όμως να αποτρέψει το κακό. Η αλήθεια είναι ότι αν ερχότανε μισό λεπτό νωρίτερα θα με πετύχαινε στο μαγαζί. Ο διάλογος την επομένη ήτανε χαρακτηριστικός…

-         Αχ Γιώργο με κλέψανε! Ήτανε ψηλός, γεροδεμένος και δεν ήξερε την ελληνική γλώσσα. Σου ‘ρθε κανείς στο μυαλό?

-         Ψηλός γεροδεμένος, και δεν ξέρει ελληνικά? Αμέ!

-         Ποιος?

-         Ο μαθητής μου!

Τέλος πάντων, σιγά-σιγά το όλο πράγμα γίνεται λαϊκή απαίτηση κι αυτό είναι καλό. Η Ντόρα Μπακογιάννη υποσχέθηκε να δώσει λύση στο θέμα της λαθρομετανάστευσης που ίσως πονέσει και λιγάκι τους Έλληνες λωποδύτες γιατί απλά θα χάσουνε τους φίλους τους.

Αλλά να μου πείτε εδώ της Ντόρας της ξέφυγε- τέλος πάντων- ο αυτός της siemens, θα καταφέρει να πιάσει 1.000.000 και μάλιστα να μη ξέρει και το τηλέφωνο τους?

Εννοείται ξενοφοβία δεν έχουμε, αυτό μας έλειπε, εξάλλου δε μιλάμε για μετανάστες που προσφέρουν αλλά για λαθρομετανάστες που έχουνε γεμίσει τα φανάρια και τα παλιόσπιτα, μένουν 60-60 και ίσως τους αξίζει ένα καλύτερο μέλλον. Η Ελλάδα δε μπορεί να τους απορροφήσει, και συχνά πέφτουν θύματα της ίδιας της ανάγκης τους για μια καλύτερη ζωή.