Είναι που φουσκώνω σαν το παγόνι κάθε φορά που βγαίνω από ένα τμήμα Αιμοδοσίας ή αφήνω ένα σχετικό κινητό συνεργείο, αφού για τίποτε δεν είμαι τόσο περήφανη στη ζωή μου, όσο για το ότι εδώ και χρόνια προσφέρω, παρά το φόβο μου για τα απαραίτητα "βελονοτρυπηματάκια", λίγη από αυτήν... [Δεν είναι ειρωνικά υπέροχο το ότι το πιο πολύτιμο δώρο που υπάρχει είναι σε θέση να το δώσει ο καθένας μας, και μάλιστα με ελάχιστο κόστος (λίγο χρόνο και δύο βελονοτρυπηματάκια); :)]

Χτες έμεινα με τη χαρά στο στόμα... (δεν πρόλαβε να κατέβη στο στήθος, για να το φουσκώσει) :) Συνήθως μου τη "φέρνει" ο κ. αιματοκρίτης (μου) που κοιτάει χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά. Αυτή τη φορά, όμως, το βλέμμα στον ουρανό. Απόλυτα συνεργάσιμος ο κύριος... :)).

Τι να το κάνεις, όμως; Τον φάναγε κι αυτόν οι ... καμήλες. Μαρόκο δεν ήθελα; Να περίμενω και δεύτερο χρόνο τώρα... Ενδημεί η ελονοσία, λέει, στο Μαρόκο κι όσοι πάνε εκεί, δωρεά αίματος γιοκ...  Τώρα, βέβαια, επειδή έχω και πρόσφατη εμπειρία από χώρα που πράγματι έχει πρόβλημα με την ελονοσία, από το ταξίδι μου στην Κεντρική Αφρική πέρυσι, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι τα ... κιτάπια τους θέλουν ενημέρωση. Ποια ελονοσία στο Μαρόκο; Εκεί καλά καλά δεν είχε κουνούπια, ενώ είχε σχεδόν ψύχρα το βράδυ. ’σε που κανείς δεν μας είπε τίποτα, ώστε να προστατευθούμε και φέτος (εμβόλιο για την ελονοσία δεν υπάρχει, αλλά πέρυσι είχαμε αρχίσει το "χαπάκωμα" με Lariam εβδομάδες πριν - και μετά - το ταξίδι, είχαμε προμηθευτεί τα πιο ισχυρά εντομοαπωθητικά - άλλα για το δέρμα, άλλα για τα ρούχα -, ψεκάζαμε μέχρι και την κουνουπιέρα πριν πέσουμε για ύπνο και, γενικά, προσέχαμε πάρα πολύ). Αντίθετα, στο φετινό ταξίδι τίποτις, καμία νύξη, αναφορά, προειδοποίηση. Να δεχτώ ότι είναι τόσο ανεύθυνο το πρακτορείο ταξιδίων; Εν τέλει, λίγη σημασία έχει... Το παγόνι θα μείνει ξεφούσκωτο για έναν χρόνο ακόμη...  

ΥΓ. Δε θέλω να κουράζω με προτροπές. Ο καθένας ενεργεί όπως νιώθει και πιστεύει καλύτερα για τον εαυτό του (και τους άλλους;). Οφείλω, όμως, να διαβεβαιώσω όσους δεν το έχουν σκεφτεί, αποφασίσει ή προσπαθήσει, ότι δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από αυτό το "φούσκωμα του παγονιού" :). (Στην τελική πάλι για μας το κάνουμε, δηλαδή :))