Μόλις μπήκαμε για μάθημα μετά το διάλειμμα προχθές, έρχεται μία κοπέλα και με ύφος αυστηρό απευθύνεται στα παιδιά και ρωτάει τίνος είναι το ποδήλατο στο διάδρομο.

"Δικο μου", απαντάει ένα από τα παιδιά, σχεδόν φοβισμένα. "Να φύγει αμέσως από εκεί. Αν συμβεί κάτι, θα μπλεχτεί στα πόδια μας και δε θα μπορούμε να βγούμε έξω". (Σημ.: το ποδήλατο δεν εμπόδιζε καθόλου). "Εντάξει", είπε το παιδί ευγενικά. "Τώρα, όμως!" ανταπαντά εκείνη επιτακτικά και προς στιγμήν κοντοστέκεται και τον κοιτάζει. "Θα περιμένουμε", του λέω, "πήγαινε". Εκείνος σηκώθηκε και το έβγαλε έξω στο πεζοδρόμιο. Μπήκε μέσα κι έκατσε σε ένα θρανίο απ' όπου μπορούσε να το βλέπει, αφού δεν είχε κλειδαριά να το κλειδώσει...Ξεκλείδωτο ποδήλατο στο πεζοδρόμιο είναι ως να φωνάζει "κλέψε με, κλέψε με - αν δε με κλέψεις, είσαι χαζός". Αδύνατο να ξεχάσω την αίσθηση που βίωσα όταν κατέβηκα ένα πρωί να πάρω το ποδήλατο για να πάω παν/μιο κι αυτό δεν ήταν στο παρτέρι του πεζοδρομίου που το είχα κλειδώσει.  Φτερά είχε κάνει και αυτό και ... το μυαλό μου το ανύπαρκτο (που έφερε μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κλοπή, δεδομένου ότι μπορεί να είχα δύο κλειδαριές και να το είχα διπλοκλειδώσει, αλλά  έτσι όπως τις είχα βάλει αρκούσε να ξεβιδώσουν μία βίδα και μόνο από το μεταλλικό παρτέρι, για να βγούν και οι δύο κλειδαριές - και μετά λένε τις ξανθές χαζές...). Παθούσα λοιπόν, εκτός του ότι μία ακόμα από τις αδυναμίες μου είναι το ποδήλατο, δεν μπορούσα να αφήσω το αφύλακτο ποδηλατάκι στο πεζοδρόμιο.

Το βάλαμε μέσα στην αίθουσα και μας έκανε παρεούλα... :) 

Και πολύ αγαπημένο...