Είδα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να υποκλίνεται με το χέρι στην καρδιά στους ανάπηρους πολέμου που παρήλαυναν και η άμεση, ανεπεξέργαστη αντίδραση του οργανισμού μου ήταν να συγκινηθεί. Αποφασίσα την ίδια στιγμή να μην αναλύσω με το μυαλό μου ούτε το πώς, το γιατί, την ειλικρίνεια ή μη αυτού που είδα, αλλά ούτε και τη δική μου συναισθηματική αντίδραση. Απλά να τη δεχτώ ως βίωμα και να τη σημειώσω, να τη θυμάμαι...

Έτσι θυμήθηκα και τη "Μπουμπουλίνα", το ποίημα που είπα στο Νηπιαγωγείο, μια μέρα σαν σήμερα πριν λίγα (δε θέλω αντιρρήσεις :)) χρόνια. Είναι απίστευτο, αλλά θυμάμαι πολύ καλά όλους τους στίχους και των δύο στροφών. Το απαγγέλλω από μέσα μου τέλεια :).

Κι αναρωτιέμαι, αν μετά από χρόνια θα θυμόμαστε τη σημερινή ημέρα ως εθνική επέτειο της απελευθέρωσης ή/και ως κάτι άλλο...

"Είμαστε ασφαλείς" κατά το "λεφτά υπάρχουν" ;