"Ειχε περασει καιρος που ειχε παψει να ονειρευεται. Ειχε βαλει ορο στον εαυτο της: 'Δεν θα ξαναονειρευτω μεχρι να πετυχω τα ηδη ονειρα μου'.Ομως ηταν δυσκολο... Κι ηταν και τοσα πολλα... Ολο εμποδια εμπαιναν στον δρομο της κι αυτη πισμωνε ολο και περισσοτερο και προσπαθουσε να τα πετυχει! 'Μου αξιζουν αυτα που θελω', σκεφτοταν. ' τι παραπανω εχουν οι υπολοιποι που τα καταφεραν'. Προσπαθουσε πολυ... Μπορουσες να το δεις στα ματια της. Αυτα τα σκουρα ματια που φαινοντουσαν τοσο συνιθησμενα. Ωστοσο αν τα προσεχες θα εβλεπες μεσα τους ολους τους ωκεανους και τα κυμματα του κοσμου. Αν της μιλουσες θα καταλαβαινες την τρικυμια στην ψυχη της και την φλογα της ελπιδας της πως καποτε θα τα καταφερει. Κρατουσε τον ηλιο στην αγκαλια της και προχωρουσε μαζι του..
Καθοταν μονη της στο πεζουλι και χαζευε την θεα. Συννεφια σημερα... Καιρο εχει να φανει ο ηλιος. Ο ουρανος ειχε παρει ενα μωβ χρωμα... Ηταν τοσο γλυκα μελαγχολικος. Κοιτουσε την θεα και αναρωτιοταν τι να εχει πραγματικα σημασια. Ενα ομορφο λουλουδι, μια εικονα σαν και αυτη που εβλεπε, μια αγκαλια. Ολοι οι αγαπημενοι της ανθρωποι ηταν μακρια! Η σκεψη τους ομως της εδινε κουραγιο. Ηθελε πολυ να συνεχισει... Ομως δεν μπορουσε αλλο! Ειχε κουραστει. Ο ηλιος στην αγκαλια της ειχε σβησει κι η ιδια ενοιωθε πως επρεπε να τα παρατησει.. 'πρεπει', τι εκνευριστικη λεξη. Πολυ σπανια συμπιπτει με το θελω. Αλλα οταν το κανει ειναι τοσο ομορφα. 'Για κατσε΄, σκεφτηκε, 'το πρεπει απο μονο του δεν συμπιπτει με το θελω. Εμεις ειμαστε αυτοι που θα κανουμε αυτα τα δυο να ενωθουν'. Ενοιωσε κατι να την πνιγει. Τα ματια της δακρυσαν. 'οχι',ειπε, 'οχι τωρα'. Εβαλε τα ακουστικα στα αυτια της. 'where is my mind?" ανρωτιοταν o Black Francis. Το τραγουδι ηταν οτι πρεπει για την περιπτωση της.Αναστεναξε βαθια. Ειχε χασει το μυαλο της. Επρεπε να το ξαναβρει, να συγκεντρωθει. Ωραιος ειναι ο κοσμος της. Γι αυτο λοιπον πρεπει να τον εφαρμοσει και στον πραγματικο κοσμο. Δεν πρεπει να τα παρατησει. Ειναι νεα και τα ονειρα ειναι ωραια. Αξιζει να τα ζησει.
Ξαφνικα ο ουρανος ανοιξε και βγηκαν απο μεσα οι πρωτες αχτινες του ηλιου. 'Καλωσηρθες',του ειπε, ' Καιρο ειχα να σε δω. Μου ελειψες. Γιατι εφυγες;'. 'Δεν εφυγα' της απαντησε εκεινος, ' πισω απο τα συννεφα ημουν. Αν προσπαθουσες θα μπορουσες να με δεις. Να το ξερεις ακομα κι αν δεν με βλεπεις εγω εκει θα ειμαι. Θεληση να εχεις και θα μπορεσεις να με δεις'. Και απλωσε τις ακτινες του κι αγγαλιασε το κορμι της τοσο σφιχτα που η ψυχη της ζεσταθηκε. 'Αξιζει να ζησεις τα ονειρα σου ακομα κι αν η φλογα τους σε καψει. Εκλεισε τα ματια της. Το νοιωθει... Ολα θα πανε καλα!!!"