Μια φορά κι έναν καιρό στο όμορφο νησί της Κρήτης ήταν ένας ζητιάνος. Γυρνούσε από χωριό σε χωριό και ζητιάνευε. Ένα βράδυ με πολύ κρύο άρχισε να βρέχει κι ο ζητιάνος είχε ξεμείνει σε ένα χωριό χωρίς να έχει που να μείνει. Μη ξέροντας τι να κάνει και χωρίς να αντέχει την βροχή, χτύπησε την πόρτα στο πρώτο σπίτι που βρήκε μπροστά του. Του άνοιξε μια όμορφη γυναίκα, η οποία βρισκόταν στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της. Ο ζητιάνος της ζήτησε μήπως γινόταν να μείνει στο σταύλο της για το βράδυ γιατί δεν είχε που να πάει. Η γυναίκα όχι μόνο τον έβαλε στο σπίτι της αλλά τον φίλεψε και τον κοίμησε στον δερμάτινο καναπέ της. Αργά το βράδυ ο ζητιάνος άκουσε φασαρία και τρεχαλητά στην σκάλα. Σηκώθηκε και είδε τον άντρα της γυναίκας χαρούμενο να φεύγει να φωνάξει τον γιατρό γιατί η γυναίκα του γεννούσε. Ο ζητιάνος μη ξέροντας τι να κάνει και μη μπορώντας να ξανακοιμηθεί κάθησε στο δερμάτινο καναπέ και περίμενε ώσπου η γυναίκα γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Καθήμενος όπως ήταν στον καναπέ, ξαφνικά είδε τρεις μαυροντημένες γυναίκες να μπαίνουν στο σπίτι και να πηγαίνουν προς το δωμάτιο που μόλις είχε γεννηθεί το κοριτσάκι. Της ακολούθησε από περιέργεια και μπήκε μαζί τους μέσα. Οι τρεις γυναίκες καθόντουσαν πάνω από την κούνια του νεογέννητου και μιλούσαν μεταξύ τους:
"Στα 20 της χρόνια να πέσει από έναν γκρεμό στην θάλασσα και να πνιγεί", λέει η πρώτη.
"Όχι, όχι, λέει η δεύτερη, στα 22 της χρόνια να χτυπηθεί από αρρώστια και να πεθάνει".
"Όχι, λέει και η τρίτη, την ημέρα του γάμου της με το νυφικό ντυμένη, να διψάσει και να πάει στο πηγάδι να πιει νερό. Τότε θα πέσει μέσα και έτσι θα τελειώσει η ζωή της". 
Οι τρεις γυναίκες έφυγαν και ο ζητιάνος σοκαρισμένος δεν ήξερε αν έπρεπε να μιλήσει στους γονείς του κοριτσιού. Την επόμενη μέρα το πρωί ευχαριστώντας τους ανθρώπους που τον φιλοξένησαν και θέλοντας να σώσει το κοριτσάκι από την μοίρα του ζήτησε από τον πατέρα του να την βαφτίσει. Ο πατέρας σκεπτόμενος πως ο άνθρωπος ήταν ευλογημένος από τον Θεό που βρέθηκε σπίτι τους την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη του, το δέχτηκε.
Τα χρόνια περνούσαν και ο ζητιάνος ερχόταν στο χωριό όσο πιο συχνά μπορούσε για να βλέπει την βαφτισιμιά του. Η κοπέλα στα 18 της χρόνια αρραβωνιάστηκε. Την ημέρα του γάμου της καθώς ετοιμαζόντουσαν να φύγουν για την εκκλησία η κοπέλα είπε πως διψάει και θα πήγαινε να πάρει από το πηγάδι νερό για να πιει. Ο νονός της, της είπε να μείνει εκέι και θα πήγαινε αυτός να της φέρει. Χαρούμενος και πιστεύοντας ότι έχει γλυτώσει την μικρή από την κακή της μοίρα πήρε το νερό και γύρισε σπίτι να της δώσει. Πίνοντας η κοπέλα το νερό, άρχισε να βήχει και τελικά πνίγηκε χωρίς να προλάβει να παντρευτεί.
Την επόμενη μέρα της κηδείας, όλοι μαζεμένοι έκλεγαν. Τότε, ο νονός της πήρε το λόγο και τους είπε:
"Μην κλαίτε... ένας άνθρωπος έφυγε. Αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να στεναχωριέστε! Να το ξέρετε... ποτέ μην κλάψετε έναν άνθρωπο όταν πεθάνει, αλλά όταν θα γεννηθεί. Γιατί τότε οι Μοίρες γράφουν το πεπρωμένο του. Τότε καθορίζετε το τι θα περάσει αυτός ο άνθρωπος!"