Σε μια περίεργη φάση της ζωής μου, έτυχε και έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του Paulo Coelho! Το όνομα του; Βαλκυρίες και η υπόθεση του ασυνήθιστα μπερδέμενη για τα γούστα μου...
Το κύριο μοτίβο γύρω από την ιστορία του βιβλίου είναι πως ο συγγραφέας ταξιδεύει ως την έρημο με στόχο να δει και να μιλήσει στον φύλακα άγγελο του. Ακούγεται σαν παιδικό παραμυθάκι, ωστόσο ο αφηγητής έχει ως σκοπό να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του μέσα από αυτή την συνάντηση. 

Δεν θέλω να αναφερθώ παραπάνω στην ιστορία του βιβλίου καθώς δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω σήμερα αυτό το ποστ. Θέλω να μιλήσω για τα συναισθήματα που μου δημιούργησε διαβάζοντας το καθώς όπως είπα και παραπάνω βρίσκομαι σε μια περίεργη φάση που δεν λέει να περάσει. Αυτό για το οποίο θα κάνω λόγο σημέρα είναι ο φύλακας άγγελος μου....

Ξέρω πολλοί άνθρωποι, όταν πεθάνει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, λένε πως τον έχουν δίπλα τους για φύλακα άγγελο τους. Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στον Θεό. Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι δεν ξέρω αν πιστεύω ή όχι. Τότε εσύ θα έπαιρνες ένα ύφος σε φάση "τι μιλάω μαζί της". Αυτή είναι όμως η αλήθεια... Δεν ξέρω! 
Δεν ξέρω αν πιστεύω σε φύλακες άγγελους. Δεν ξέρω που πάνε οι ψυχές όταν φεύγουν από εδώ. Το μόνο που ξέρω είναι πως η αύρα τους υπάρχει... Υπάρχει μέσα στο σπίτι που έζησαν, στα μέρη που σύχναζαν, δίπλα στα πρόσωπα που αγαπούσαν. Ξέρω ακούγεται χαζορομαντικό και ευαίσθητο αλλά νομίζω έτσι είναι. Κάπου υπάρχουν... 

Η συναισθηματική μου πλευρά λέει αυτά. Η λογική μου πλευρά λέει άλλα... Με πιέζει να δεχτώ δύο σημαντικά - για μένα - γεγονότα σαν αυτό που είναι, δηλαδή ασήμαντα για τη ροή της ιστορίας του πλανήτη. Μου λέει να σταματήσω να προσπαθώ να δώσω εξήγηση σε δύο θανάτους, από την στιγμή που καθημερινά συμβαίνουν τόσοι... Και όντως, έχει ένα δίκιο. Η ζωή συνεχίζει τους κανονικούς της ρυθμούς, τα πάντα είναι όπως πριν. Για τους άλλους όμως, όχι για μένα... Γιατί εγώ πάντα ελπίζω! Και θα ελπίζω... Θα ελπίζω πως την επόμενη φορά που θα ακούσω το κλειδί στην πόρτα, θα ακούσω τα γνώριμα βήματα και την φωνή του να λέει "γύρισα".

***Θα ήθελα να πιστεύω πως είστε δίπλα μου και με προσέχετε... Ίσως, έτσι, νομίζω πως είμαι πιο ασφαλής! Καλό ταξίδι!!!