Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Σ'ένα γύρισμα της ζωής". Σε αυτό το σημείο ένας πατέρας (Νικηφόρος Χερουβίμ) συνομιλεί με τον γιο του (Εμμανουήλ) και ο δεύτερος του ανακοινώνει πως φεύγει μόνιμα για Αυστραλία

- Αυτό ήτα λοιπόν που ήθελες να μου πεις; Και πως σου ήρθε, δηλαδή, έτσι ξαφνικά, η ιδέα της μετανάστευσης;

- Κοίτα. Πρώτον, κόψε αυτό το υφάκι, το ειρωνικό. Δεν σε παίρνει. Θα καθίσεις εδώ, απέναντι μου, θα λούζεσαι όλες τις αλήθειες που θα σου πω, κι αν έχεις περιθώριο, ειρωνεύεσαι μετά. Δεν την πήρα την απόφαση έτσι ξαφνικά να φύγω από την χώρα μου. Το σκέφτηκα πάρα πολύ. Και δεν είμαι ο μόνος, ξέρεις, που αποφασίζει να μεταναστεύσει. Είναι πάρα πολλοί. Είναι χιλιάδες. Εγώ είμαι σε καλύτερη μοίρα γιατί επιλέγω να φύγω. Οι περισσότεροι αναγκάζονται. Δεν μας χωράει πια αυτή η ξεπουλημένη πατρίδα. Δεν αντέχουμε άλλο την ψευτιά και την υποκρισία της γενιάς σου. Ξερνάμε στην σκέψη ότι θα φάμε όλη μας την ζωή ανάμεσα σε κλέφτες, εγκληματίες και προδότες. Τα 'κουσες καλά, κύριε Νικηφόρε; Όχι πια. Δεν γουστάρω η ζωή μου να μοιάζει με σκισμένη αφίσα. Δεν γουστάρω ν’ αποφασίζουν άλλοι για την καταδίκη μου, να πνίγουν τα όνειρά μου και παράλληλα να προσπαθούν να με πείσουν πως το κάνουν για το καλό μου. Μισώ τους σωτήρες μου. Μισώ τους εμπόρους και τους μεταπράτες της ελπίδας.

- Έιι! Πήρες φόρα. Για βάλε μια τελεία… Ίσως… Ως ένα σημείο, να έχεις κάποιο δίκιο. Είναι μια δύσκολη εποχή. Μια κρίση παγκόσμια. Γιατί πρέπει να φύγεις. Είναι λύση η φυγή; Αν θέλεις ν’ αγωνιστείς, μείνε εδώ.

- Σταμάτα να λες αυτή τη λέξη. Κρίση! Πετάμε μια λέξη και ξεμπερδέψαμε, ε; Άσε που ένα μεγάλο μέρος πίσω από αυτή τη λέξη, κάνει καλύτερα τις βρομοδουλειές του. Κοίτα γύρω σου, Νικηφόρε. Δεν πονάς; Σ’ αφήνουν αδιάφορο τόσα ναυαγισμένα όνειρα, τόσες χαμένες ελπίδες; Εσένα μπορεί. Εμένα, όμως, όχι. Δεν αντέχω να βλέπω τους φίλους μου αιχμαλώτους σε μια κούφια ζωή. Δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια και στα χαρτόκουτα. Δεν αντέχω ν’ ακούω την κραυγή του πλήθους, μέσα σ’ αυτό το καράβι που βουλιάζει. Δεν είναι λύση η φυγή. Προσωρινά είναι καταφύγιο. Αργότερα βλέπουμε.

- Μην τα παίρνεις τα πράγματα τόσο συναισθηματικά. Πάντα υπήρχαν σκοτεινές περίοδοι στην ιστορία. Περνάνε όμως. Σωστές κινήσεις χρειάζονται κι όχι συναισθηματικά παραληρήματα. Σύνεση και ψυχραιμία.

- όποιος πεινά, δεν κάνει συνετές κινήσεις. Και δεν μοιράζεται η ψυχραιμία στα συσσίτια… Χμ… Κι όλη αυτή την κατάντια την έφερε σιγά –σιγά και μεθοδικά η δική σου γενιά. Που τώρα κάνει την πάπια και προσπαθεί να σκεπάσει την ανομία της με γυαλιστερά περιτυλίγματα.  Βέεεεβαια! Η γενιά της επανάστασης! Της αλλαγής!  Μόλις σας γυάλισαν το παραδἀκι, μόλις αγνατεύσατε την εξουσία, τα ξεχάσατε όλα. Η γενιά σας! Οι ροκάδες, που ξεπούλησαν τη ροκιά τους για μια θέση στους επισήμους. Πως μου ‘ρχεται τώρα στο μυαλό αυτό το τραγούδι του Άσιμου «Ξεπουληθήκατε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστουμ…». Βάλατε ενέχυρο τα ίδια τα παιδιά σας, προκειμένου να πετύχετε τους σκοπούς σας. Στο τέλος, βέβαια, τα σκατώσατε. Το πολιτικό σας σύστημα, που το χρησιμοποιήσατε για τις παρανομίες σας, δυστυχώς, ξεψυχά πάνω μας! Πάνω στις ζωές μας. Στο τέλος, θα πληρώσετε. Δεν υπάρχει περίπτωση. Μόνο για πολλούς, θα είναι πάρα πολύ αργά. Ίσως, δεν θα έχουν πια τη δύναμη ν’ απολαύσουν την παράσταση. Σκουλήκιασαν οι ιδέες, Νικηφόρε, μέσα στα πορτοφόλια σας. Τα «κατεβάσατε» κανονικά, γλείψατε, γονατίσατε, προσκυνήσατε… Γιατί, ρε Νικηφόρε; Γιατί τόση ξεφτίλα;

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έλα, μου ντε, γιατί;;;;