Ξέρεις τι σκεφτόμουν; Να έτσι... καθώς έπινα καφέ μου ήρθε αυτή η ενοχλητική σκέψη (μα καλύτερα συνειρμός σκέψεων θα τολμούσα να πω) και με έκανε να χαλάσω λίγο την διάθεση μου!

Δεν το βρίσκεις λίγο αδικία η άνιση κατανομή που υπάρχει; Όχι μόνο του πλούτου των υλικών, αλλά και των συναισθημάτων. Γιατί άτομα που δεν αξίζουν πρέπει να έχουν τα περισσότερα; Λεφτά, σπίτια, αμάξια αλλά και ανθρώπους που νοιάζονται γι αυτούς ενώ δεν πρέπει; Και γιατί άνθρωποι που αξίζουν τόσα κι άλλα τόσα μένουν στο περιθώριο γιατί... έτσι απλά η μοίρα τους έριξε εκεί χωρίς να τους ρωτήσει! Να χάνουν τα πάντα εκεί που δεν το περιμένουν! Και να μην μπορούν να αντιδράσουν...

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν μπορώ να το αντέξω αυτό - μου την δίνει στα νεύρα πως το λένε! Δεν ξέρω που ανήκεις εσύ, ούτε θα σου πω που ανήκω εγώ. Απλά να θυμάσαι ότι ίσως είσαι πολύ λίγος για όλα αυτά που έχεις. Ναι, σε σένα μιλάω. Σε σένα, που ποτέ δεν λογάριασες τίποτα. Που πάντα νόμιζες ότι άξιζες τα πάντα. Που είσαι τόσο ανόητος και δεν εκτιμάς τίποτα.

Το μόνο που θέλω είναι να σκεφτείς. Σκέψου πριν ξαναμιλήσεις... πριν θεωρήσεις τα πάντα δεδομένα! Κι ίσως μετά απ'αυτό να ανέβεις λίγο επίπεδο και να καταλάβεις γιατί σου μιλάω!