Δεν εχω ξανανοιωσει ποτε ετσι... Ηταν ενα πραγμα φοβου και στεναχωριας μαζι! Ευτηχως περασε... Δεν θελω να ξανανοιωσω ετσι! Ηταν απαισιο...

Ισως στα τελευταια ποστ μου να επαναλαμβανομαι συνεχεια αλλα δεν υπαρχει κατι αλλο να με απασχολει αυτη τη περιοδο παρα η μετακομιση ολων των φιλων μου και η δικη μου στις πολεις που περασαμε! 

Το εχω πει εκατονταδες φορες οτι στεναχωριεμαι που τους αποχωριζομαι! Αλλα αισθανομαι την αναγκη να μιλησω για ολα αυτα που με απασχολουν! Ο καθενας περνει το δρομο του... Το ηξερα οτι δεν θα ειμασταν για παντα μαζι... Αλλα και παλι ποναει ρε γαμωτο! Δεν ειναι οτι δεν θα μιλαμε αλλα θα χανουμε πολυ σημαντικα επεισοδια ο ενας απο την ζωη του αλλου! 

Ωστοσο σημερα δεν θελω να μιλησω για ολους μου τους φιλους καθως δεν εχει ερθει η ωρα να τους πω οριστικα "αντιο" (η οποια θα ερθει σε μια βδομαδα)! Σημερα θα μιλησω για εναν ανθρωπο ο οποιος φευγει σημερα(μπορει να εχει ηδη φυγει) και σημερα ημουν στην δυσαρεστη θεση να τον αποχαιρετησω!

Στην σκεψη ημουν χαλαρη... "Ελα ρε σιγα αφου θα μιλαμε μεσω msn, skype, τηλεφωνου", σκεφτομουνα. Σημερα ομως δεν αντεξα... Ηταν τοσο δυσκολο!! Τα ματια μου δακρυσαν και προσπαθησα με κοπο να συγκρατησω τα δακρυα μου! Δεν τα καταφερα ομως... Δεν ηθελα να το καταλαβει, δεν ηθελα να τον κανω να αισθανθει χειροτερα. Το ξερω οτι κι αυτος στεναχωριεται και δεν ηθελα του φορτωσω και την δικη μου στεναχωρια! Το καταλαβε ομως... Με κοιταξε με αυτο το τρυφερο βλεμμα που μονο εκεινος ξερει να με κοιταει. Οταν με κοιταει ετσι μπορω να του συγχωρησω οτι μου εχει κανει! Χανομαι στο βλεμμα του και νοιωθω τοσο ευστηχισμενη και ερωτευμενη... Με χαιδεψε τοσο τρυφερα και με φιλησε! "Θα βλεπομαστε", μου ειπε. Ξαφνικα η αποσταση που σε λιγο καιρο θα μας χωριζει (θεσσαλονικη-γιαννενα) μου φανηκε τεραστια. Μια αποσταση που παλιοτερα μου φαινοταν τοσο λιγη που σκεφτομουν να την κανω τουλαχιστο 3 φορες τον μηνα. Εκεινη την ωρα τρομαξα και τον αγγαλιασα πιο σφιχτα. "Ναι, θα βλεπομαστε" του απαντησα! Ειδα και τα δικα του ματια που δακρυσαν. Οχι δεν το ηθελα αυτο! Μας πηρε πολυ ωρα να τελεισουμε την στιγμη του αποχωρισμου! Λογικο... Πως ειναι δυνατον να τελειωσουν ευκολα τετοιες στιγμες; Ηταν ενα ατομο που ταιριαζαμε τοσο πολυ! Ημασταν στον ιδιο πλανητη, στην ιδια φαση... Μπορει τον τελευταιο καιρο να μη επικοινωνουσαμε τοσο καλα αλλα αγαπιομασταν και φαινοταν. Βασικα δεν ξερω αν φαινοταν αλλα εγω το εβλεπα. Το εβλεπα καθε φορα που με κοιτουσε και με αγγαλιαζε! Δεν ειπαμε "τελος" παρολο που και οι δυο νοιωθουμε πως τωρα που θα ειμαστε μακρια ειναι κατι σχεδον σιγουρο! Θα προσπαθησουμε! Μπορει η αποσταση να μας δεσει περισσοτερο...

Τελικα δεν μπορω να τελειωσω κατι... Δεν ειμαι τοσο δυνατη! Μπορει με τον καιρο να καταφερω να γινω...  Αλλα τωρα δεν ειμαι! 

Νοιωθω πολυ αδυναμη αυτη την στιγμη... 

Παλι με ποιανει αυτο το συναισθημα... Νοιωθω οτι πνιγομαι! Θελω να φωναξω... 

Δεν μου αρεσει...

Του αφιερωνω με ολη μου την καρδια το Να κοιμηθουμε αγκαλια και το Παρε με του Βασιλη Παπακωνσταντινου...

 ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ΄τα χαράματα
στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας  

ΠΑΡΕ ΜΕ
 
Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα
η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Πάρε με πάρε με
μέσα σου να κρυφτώ
σαν να μην έζησα
πριν απ' το βράδυ αυτό

Θέλω να δω το πρόσωπο σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο αντέξεις
σαν φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Πάρε με πάρε με
μέσα σου να κρυφτώ
σαν να μην έζησα
πριν απ' το βράδυ αυτό

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι

Πάρε με πάρε με
μέσα σου να κρυφτώ
σαν να μην έζησα
πριν απ'το βράδυ αυτό