Επειδή ξαναμπαίνουν γιορτές κι επειδή πάντα με κατηγορούν ότι γενικώς δεν τις βιώνω κι είμαι εκτός κλίματος, αποφάσισα κι εγώ με τη σειρά μου να μπω στο τρυπάκι, και να κάνω ο,τι κάνουν κι  άλλοι…

Την περίοδο των Χριστουγέννων ήμουνα από τους λίγους που δεν ήθελαν (και αντιδράσαμε βίαια γι’ αυτό) να φύγει ο προηγούμενος χρόνος. Βασικό μας επιχείρημα ήταν ότι πέρασε και δεν ακούμπησε, να τον αφήναμε λιγάκι ακόμα μπας και πραγματοποιήσει όσα υποσχέθηκε…

Τελικά οι αλλαγές του χρόνου είναι σαν τις εκλογές. Ξέρεις ότι θα συμβούν ακριβώς τα ίδια πράγματα με την αλλαγή, θα  ρίχνεις τα ίδια ακριβώς μπινελίκια, αλλά πανηγυρίζεις σα μουρλός νομίζοντας ότι  χάρις σε σένα  «βγήκε» κι  αυτό θα στο χρωστάει. Αντίθετα το Πάσχα είναι πιο flat…

Δε σου τάζει τίποτα, μόνο στα προβατάκια. Ότι αν γίνουν Αθανάσιοι Διάκοι, τους περιμένει μια ζωή μετά τη «στάυρωσή»  τους, γεμάτη πιλάφια και γυμνές χανούμισσες. Γιατί όταν κάτι αφορά την κοιλιά μας, για πλάκα το ‘χουμε το ποτ-πουρί χριστιανισμού-μουσουλμανισμού κι ο,τι άλλο κάτσει προκειμένου να την τουρλώσουμε…

Κι η Μεγάλη βδομάδα, μόνο κατ’ όνομα είναι. Επτά μέρες έχει, κι όλο σου λένε μη και μη. Πας να φας κρέας, σου λένε Στοπ! Πας να πιεις ένα φραπόγαλο, σου σκοτίζουν τον έρωτα. Πας να παίξεις ένα τάβλι σε μια καφετέρια, «Μα δε σέβεσαι τίποτα πια?»

Πας το μεγάλο Σάββατο στην εκκλησία την ώρα του λαού (12 παρά ένα- 12 και ένα),  κι ο παπάς να σε ψέλνει παράλληλα με το «Δεύτε λάβετε φως…» γιατί δεν ήρθες από τις εννιά παρά και γιατί φεύγεις στο καπάκι. «Τι να κάνω Πάτερ? Αφού ξέρω τι  θα γίνει στο τέλος!»

Κι έχεις όοοοολη αυτή την περίοδο εκείνο το ηλίθιο πιτσιρίκι στο  ALTER, που μοιάζει σαν απόβλητο του Ευαγγελάτου, να σου τρυπάει τ’ αυτιά  με το «ίνα κράαααζω σοί…»

Τελικά δηλαδή αυτό που περιμένεις από το Πάσχα είναι η επιστροφή του αυτονόητου.

Γι’ αυτό κι εγώ, επειδή δε γουστάρω τα πολλά μη και μη, και επειδή τρελαίνομαι για παραμύθι, αλλάζω  τροπάριο και το ρίχνω πάλι στα  Χριστούγεννα! Εκεί τουλάχιστον δε φοβάσαι μη σου πάρουν τη μπουκιά από το στόμα! Χα!