-         Την πήγα για καφέ. Μετά για φαγητό. Κι η βραδιά τελείωσε ιδανικά…

-         Την κατάφερες?

-         Πήραμε ένα μπουκάλι ουίσκι και ανεβήκαμε στην Πάρνηθα. Απίστευτη θέα. Πιάτο η Αθήνα. Και κείνη την ώρα…

-         Της τα ‘ριξες?

-         Τη ρώτησα! Τι είναι έρωτας? Τι υποδηλώνει? Είναι απλά μια αναστάτωση του «είναι», η ανάσταση της ψυχής,  ή κάτι ποταπό, απάνθρωπο, αυταρχικό και απόλυτα εγωιστικό?

-         Έχεις λαλήσει…

-         Τι κρύβει πια αυτό το παράξενο συναίσθημα? Γιατί ενώ θεωρείται τέλειο, υπερτονίζει τις ατέλειες του άντρα και της γυναίκας που το εκπροσωπούν? Ή μήπως τελικά είναι η τέχνη του ανέφικτου?

-         Είχε διαβάσει?

-         Και τότε φώναξα! Τέχνη! Αυτό σημαίνει έρωτας! Μια ηλιαχτίδα που σπάει την αταραξία του πνεύματος, μια Ατλαντίδα που  ξεπηδά από το πουθενά και αλλάζει τον παγκόσμιο χάρτη της καρδιάς, ένα βαλς, μια υπέροχη μουσική μέσα στη βροχή! Και τότε…

-         Έφυγε!

-         Όχι, της το ‘πα!

-         Άντε!

-         Νοσταλγώ τ’ όνειρο…

-         Άντε πάλι!

-         Αλλά  τρομάζω με την αλήθεια. Εκείνη, σηκώθηκε δακρυσμένη, μου χτύπησε τον ώμο και ψιθύρισε: «Έχω για σένα καταιγισμό συναισθημάτων. Η ζωή θα καθορίσει. Θα σου τηλεφωνήσω.» Δεν είναι υπερρεαλιστικό και βαθιά ρομαντικό? Ειδικά αν δε ξέρει το τηλέφωνο σου?

-         Ναι…Πες το κι έτσι…Μια άλλη μετάφραση είναι:

Ουστ από δω, μ’ έπρηξες! Παλιοχαμούρη!