Σε λίγο ο ήλιος θα φανεί. Θα διώξει το σκοτάδι και το χλωμό φως του φεγγαριού. Όμως δεν θέλω...   Ας μην ξημέρωνε ακόμη, να μην ερχόταν το πρωί. Να κρατούσε κι άλλο η μουσική, το αλκοόλ κι ο καπνός. Να κρατούσε κι άλλο η ανάσα της ελευθερίας που γέμισε την ψυχή μου. Θα είναι άραγε η πρώτη απ'τις πολλές ή μια παρένθεση στην αλήθεια και τον ρεαλισμό;

Όχι, δεν θα αφήσω τις σκέψεις που επιστρέφουν να μου κλέψουν τη νύχτα αυτή και τις λίγες στιγμές που της απομένουν. Θα κλείσω τα μάτια και θα αφεθω .. Εξάλλου το χαραμα πλησιάζει κι εγώ αγαπώ το βαθύ μαύρο της νύχτας...