- Να κεράσω απόψε ένα ποτό;

- Δεν είναι άσχημη ιδέα. Νιώθω πως το χρειάζομαι.

- Ωραία, λοιπόν. Τι θα 'θελες;

- Ουίσκι... Σκέτο...

- Σκέτο; 

- Ναι, με ενοχλεί ο πάγος. Νερώνει το αλκοόλ. Κι εγώ βαρέθηκα τα νερωμένα. Θέλω να γευτώ όλες τις σταγόνες, κι ας με κάψει, κι ας κρατήσει μόνο για λίγο.

- Εντάξει. Σκέτο. Εσύ αποφασίζεις... Σε τι να πιούμε; 

- Σε τι άραγε;  

-Ας πιούμε στη γαλήνη...

- Ή στις μικρές απολαύσεις...

- Διακρίνω κάτι άγριο σήμερα στο βλέμμα σου.

-Ισως... Ίσως και όχι. Ίσως αυτή να είναι απλά η ψυχή μου που διψάει και κανείς δεν μπόρεσε να την βρει στα μάτια μου. 

- Ήρεμα... Αργά αργά το ποτήρι. 

- Το έχω ανάγκη, σου είπα, σήμερα. Πρέπει με κάτι να ταιριάξουν οι φλόγες που κουβαλάω μέσα μου. Γιατί όσο κι αν έχω προσπαθήσει δεν μπορώ να τις καταλαγιασω.

- Πρόσεχε, μικρή.

- Μη φοβάσαι. Ξέρω... Έμαθα...  Τα μεθύσια είναι μόνο για λίγες στιγμές. Εξάλλου το πρωί θα έρθει. Πάντα έρχεται. Κι εγώ θα κρύψω πάλι τα πάθη μου κάτω από το αυστηρό μου κουστούμι. Όμως, αυτή η στιγμή μου ανήκει.

- Στην υγειά σου, λοιπόν, κοριτσάκι. 

- Στις μεθυσμένες στιγμές και τα πάθη της νύχτας...