Στους άδειους δρόμους,

στη διασταύρωση της Θλίψης και της Αποσύνθεσης

το σώμα στάθηκε ανήμπορο για μια στιγμή.

Είπε "σβήνω"... κι όλα σκοτείνιασαν.

Χάθηκε το φως κι ο γκρίζος ουρανός

Έγιναν βουητό οι θόρυβοι της λεωφόρου

και το χάλασμα, εκείνο που κάποτε ήταν σπίτι, έλιωσε.

Μα δεν κράτησε παρά μόνο μια στιγμή, μια τοσοδούτσικη στιγμή, όσο το φτερούγισμα ενός σπουργιτιού, το πετάρισμα του βλεφάρου.

Κι εκεί στη διαστάυρωση της Θλίψης και της Αποσύνθεσης

το σώμα στάθηκε όρθιο.

Στηρίχθηκε στον λιωμένο τοίχο και προχώρησε.

Και πέρα απ΄τα χαλάσματα έφτασε μια γνώριμη μυρωδιά μιας άλλης εποχής.

Και πάνω στο γκρίζο σύννεφο σχηματίστηκε η εικόνα κάποιων άλλων Χριστουγέννων.

Και πήγε εκεί η θύμηση, Αθωότητας και Θαλπωρής γωνία.