Άδειασαν οι δρόμοι της πόλης. Η νύχτα βαριά και υγρή. Ομίχλη και υγρασία, σχεδόν ζωντανές, γλιστρούν στους κυβολιθους των στενών. Κι ένα φως απόκοσμο, απ'τα λαμπιόνια φτιάχνει αλλόκοτες σκιές στους τοίχους.

Ένα σώμα μοναχικό κινείται στο σκοτάδι. Κόβει σχήματα, καθώς προχωράει. Στο περασμά του σμιλευει μια γυμνή μορφή. Υγρές καμπύλες διαγράφονται και πάνω τους τρέχουν οι αόρατες σταγόνες. Απ'το μισάνοιχτο στόμα βγαίνει άχνα - σιωπηλό βογκητο του πάθους, βουβή κραυγή της παραζαλης. 

Το σώμα στέκεται. Ανασαίνει τη νύχτα. Η ανάσα του βαριά, κοφτή. Το βλέμμα χαμένο, παρακολουθεί μια παράσταση για δύο.  Σαν κάτι να ποθεί κι ο πόθος ανεκπλήρωτος. Αφήνεται να υγρανθεί. Θέλει να τρέξει αλλά δεν υπακούουν τα άκρα.

Ένα κόκκινο φως, γλώσσα φωτιάς, χτυπάει το ολόγραμμα της υγρασίας και να το διαλύει. Το σώμα αφήνει έναν αναστεναγμό, πιάνει τον λαιμό του, δαγκώνει τα χείλη πνίγει τη φωνή, να μην ουρλιάξει. Τρέμει... Αγκαλιάζει το στήθος, κρύβεται μέσα στο χοντρό παλτό του και συνεχίζει να προχωρά.