Σκοτάδι...

Μέσα, βαθύ...

Ποιος άντεξε άραγε να το κοιτάξει;

Ποιος θέλησε να μάθει το γιατί;

Κρυφό...

Μην τύχει και φανεί ο πόνος...

Μόνο για μένα, μόνο...

Κι οι άλλοι δεν θα δουν ποτέ...

Δεν χρειάζεται να ξέρουν...

Βρέθηκα στην αγέλη των ανθρώπων γιατί έτυχε εδώ να γεννηθω 

Θήραμα... Θύμα ... 

Πάγος κι ατσάλι 

Με ρώτησαν μια φορά "Πόσα πρόσωπα έχεις;"

Δεν ξέρω... Ίσως τόσα όσες κι οι φορές που έπρεπε να προστατευθώ 

Τόσα όσες κι οι φορές που χτυπήθηκα

Τόσα όσες κι οι φορές που αφέθηκα και πόνεσα

Σκοτεινιασε το πρόσωπο, το βλέμμα.

Σκοτάδι μέσα μου... 

Πλέον στην αγέλη δεν ανήκω

Κι ας μένω εδώ για όσα λίγα πρέπει 

Δύναμη η μοναξιά

Το ένιωσα, το ξέρω 

Πάντα το ήξερα 

Αντίο, λοιπόν.