And the reason is ..... me....

Περπατώντας τη γνωστή διαδρομή σταμάτησε εμπρός στη σχοινένια γέφυρα που ενωνε τις δύο άκρες του γκρεμού πάνω απ' τον καταρράκτη. Κοίταξε απέναντι το δάσος που απλωνόταν άγνωστο, προκλητικό, γεμάτο ήχους πουλιών. 

Αυτή τη φορά δεν έκανε μεταβολή. Πάτησε τα σκοινιά. Η γέφυρα κουνήθηκε επικίνδυνα και η βουή του νερού όσο περπατούσε πάνω στον ετοιμόρροπο σύνδεσμο, φάνταζε απειλητική. Κοίταξε τους αφρούς να σκανε πάνω στα βράχια. Οι σταγόνες εβρεχαν το πρόσωπο και το κορμί και σχημάτιζαν ακανόνιστες γραμμές στο δερμα.

" Μείνε" άκουσε μια φωνή στο μέσον ακριβώς του γεφυριού. "Βρες λόγο να μείνεις". 

Κοίταξε πίσω. Έπειτα τα χρώματα του καταρράκτη. Προχωρησε εμπρός κι ας κλυδωνιζοταν σε κάθε βήμα. 

Έφτασε απέναντι. Έβγαλε εναν σουγιά κι έκοψε τα σκοινια. 

"Πια έχω μόνο έναν λόγο για να φύγω... Εμένα" , είπε και κατευθύνθηκε στο δάσος των πουλιών.