Η καταιγίδα δυνατή. Η ομπρέλα και το μπουφάν δεν φτάνουν να προστατέψουν. Μάλλον είχα δίκιο που έλεγα ότι δεν χρειάζεται να κρατάω ομπρέλα στη βροχή. Οι σταγόνες στέκονται στην άκρη του πρόσωπου, παγωμένα δάκρυα του ουρανού, κρύα χάδια σε καυτά μάγουλα. Θολώνουν τα μάτια απ'το νερό και ο κόσμος γύρω παραμορφώνεται. Μαγικός καθρέφτης ενός τσίρκου που αλλάζει τα σχήματα και τις μορφές. Οι πολυκατοικίες γίνονται λιωμένο σίδερο και μπετόν, οι άνθρωποι σκιές που γλιστρούν σε ρυάκια λάσπης.

Μια σταγόνα στάθηκε στην άκρη της βλεφαρίδας. Ανοιγοκλεισε τα μάτια να την διώξει και μια άλλη σκηνή εμφανίστηκε μπροστά της. Ένα τζάκι αναμμένο, ένα ζευγάρι καθισμένο σε ένα χαλί με ζεστό καφέ στα χέρια... και οι ήχοι των αυτοκινήτων έγιναν μελωδίες απαλές. Κράτησε η εικόνα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κι έπειτα χάθηκε. Παρασύρθηκε από το νερό, διαλύθηκε σε μικρές σταγόνες φαντασίας.