Δεν ήθελα να γυρίσω.  Το αυτοκίνητο σαν να πήγε αυτόματα στη γνωστή παραλία.

Άφησα τη βροχή να κυλάει στο τζάμι κι ανακατεψα τον ήχο της με αυτόν της καρδιάς μου. 

Αφουγκραστηκα τον χτύπο της και την άκουσα.

Άκουσα εκείνα που ήθελε να μου πει, εκείνα που πάντα έλεγε κι εγώ αγνοούσα, έκλεινα τα αυτιά μου. 

"Ξέρεις, είπε, τι θέλεις, στ αλήθεια."

" Ξέρω" της απάντησα 

"Λοιπόν;"

"Λοιπόν, το αποφάσισα. Θα χαθώ από τον κόσμο. Θα γίνω σαν αυτόν τον γλάρο που στέκει μόνος μακριά από το σμήνος. Εξάλλου το ονομά μου σημαίνει γεράκι, και τα γεράκια πετούν ψηλά, μακριά από τους άλλους". 

"Είσαι σίγουρη;" 

"Ποτέ δεν είσαι, αλλά αξίζει να το κάνω. Θα αρχίσω από τα μικρά, από τους λόφους αλλά θα φτάσω στο τέλος στα μακρινά βουνά που έχω ονειρευτεί, στους νέους ωκεανούς." 

"Το ήξερα πως δεν θα άντεχες έτσι... Είχα απορήσει με το κλουβί σου τόσα χρόνια".

"Ναι. Πίστεψα... Και ήταν λάθος. Θα μείνω μόνη. Αυτό είναι η δύναμή μου. Θα πονέσω, ίσως. Ποιος ξέρει; Η ζωή είναι εδώ και θέλω να την ψάξω μόνη..."

Ακούστηκε ένα μπουμπουνητο, μια αστραπή εσκισε τον ορίζοντα. 

 Άναψα την μηχανή κι έφυγα.