Έπεσαν τα πρώτα χιόνια...

Κι εγώ θυμάμαι εκείνο το παιδί που κολλούσε το πρόσωπο στο τζάμι και ζωγράφισε με την άχνα ανθρωπάκια στο παραθυρο.

Θυμαμαι εκείνο το παιδί που έπιανε στις χούφτες τις νιφάδες κι έπαιζε μαζί τους κυνηγητό.

Θυμάμαι εκείνο το παιδί που έφτιαχνε χιονάνθρωπους στον κήπο παρέα μ' έναν παππού κι έπειτα βουτούσε μέσα στο γάλα τα φρεσκοψημενα κουλουράκια της μαμάς (πόσο πολύ μου λείπετε κι οι δυο!).

Θυμάμαι εκείνο το παιδί που δεν κρύωνε κι έπαιζε ώρες χιονοπόλεμο χωρίς σκούφο μόνο με μια κουκούλα φούτερ.

Θυμάμαι εκείνο το παιδί που έτρεχε μαζί με τον πατέρα στο βουνό... 

Θυμάμαι... Κι είναι πόνος μαζί κι ευγνωμοσύνη για τις αναμνήσεις και τις στιγμές. 

Θυμάμαι... Κι είναι θλίψη μαζί και γαλήνη για τις εικόνες.

Θυμάμαι... Κι έρχονται οι σκέψεις να κρυφτούν σαν τα σπουργίτια μες στη γλάστρα. 

Θυμάμαι... Κι έρχεται το τώρα, πιο κρύο κι απ'το χιόνι να δηλώσει "παρόν".