Γύρω στα 17. Μαύρα μαλλιά και σκούρα μάτια. Χαμογελαστή μα με θλίψη στο βλέμμα. Μαντεύω την πηγή της... Την έχω ζήσει κι εγώ. 

Σήμερα περπατήσαμε μαζί... "Έφυγε η μαμά" , μου είπε ξαφνικά. Όλη την προηγούμενη ώρα δεν έδειχνε τίποτα περισσότερο.   Η μαμά της,  λίγα χρόνια μεγαλύτερή μου! Την θυμόμουν με το μαντίλι στο κεφάλι και το χλωμό δερμα... Το ύφος της μικρής κάτι μου θύμισε... Το παγωμένο χαμόγελο, τα υγρά μάτια.

Απλώς την αγκάλιασα απ'τον ώμο ."Δεν θα σου πω συλλυπητήρια", της είπα. 

"Ναι", απάντησε, "τι να πει κάποιος; Απλώς ένα χτύπημα στην πλάτη..." Σκλήρυνε κάπως η φωνή της...

"Όχι", την κοίταξα..  "Ξέρω... Το έχω περάσει.. Απ'την ίδια αρρώστια... Σε νιώθω " 

"Αλήθεια; Δεν το ήξερα..." μια μικρή ανάσα, σαν ανακούφιση.

"Δεν έτυχε... Το μόνο που θα σου πω πάρε με τηλέφωνο αν θελήσεις να μιλήσεις"

"Ευχαριστώ..." 

Γύρισε κι έφυγε στη νύχτα με τη λευκή κιθάρα στην πλάτη...

Γύρισα κι ανέβηκα στην ανηφόρα...

Η υγρασία της νύχτας πρόσθεσε λίγο νερό ακόμη στα μάτια...