Είχαμε χρόνια να βρεθούμε. Κάτι η πανδημία, κάτι που μένουμε σε διαφορετικές χώρες, κάτι οι συνθήκες ζωής  και οι αποφάσεις  έκαναν τη δια ζώσης επαφή σπάνια. 

Κι όμως με καποιους ανθρώπους δεν μετράει αυτό. Κάθε φορά είναι σαν να έχεις πατήσει το pause κι απλώς συνεχίζεις από εκεί που είχες μείνει. Ένα κρασί, δύο κουβέντες καρδιάς. Αρκούν... Δεν θέλει κάτι άλλο. Κάθεστε ο ένας απέναντι στον άλλον λες "Πες μου" κι η ώρα περνάει νερό. Οι συζητήσεις ρέουν, ανάλαφρες, μέχρι να πατήσεις ξανά το pause. Κάπως έτσι ξεφεύγεις λίγο απ'τη συνήθεια και βάζεις μια ακόμη όμορφη ανάμνηση στο φακελάκι της μνήμης σου. 

Εις το επανιδείν, φίλε μου. Όποτε κι αν έρθει. Ίσως τα καταφέρω να σε επισκεφθώ εγώ στον βορρά αυτή τη φορά. Ίσως όχι. Όπως πάντα, χωρίς υποσχέσεις. Με καρδιά...