Κι εκεί που περίμενα να έρθει η ώρα για το μάθημα, καθισμένη στα σκαλιά δίπλα στη θάλασσα, ήρθαν οι πρώτες στάλες. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ο ουρανός άνοιξε κι η βροχή έπεσε πυκνή πάνω στα μαλλιά και το πρόσωπο. Μυρωδιά χώματος και δροσιά. Ηδονική αίσθηση στο σώμα, σαν να ξεβγαλεται η κούραση...δεν κράτησε πολύ. Δύο τρία λεπτά. Αρκετά ωστόσο. Ήταν μια παύση. Μια ανάσα βαθιά.

Κι η μέρα συνεχίζεται...