Θυμάμαι... Πέρσι τέτοια εποχή....

Τα θλιμμένα μάτια, τα δάκρυα, την ένταση...

Θυμάμαι τις κούτες, την κούραση, τον πόνο στο σώμα (που μέχρι σήμερα είναι παρών).

Θυμάμαι τα άδεια δωμάτια, την ελπίδα της νέας αρχής. 

Σκέφτομαι... Πόσα έγιναν σε έναν χρόνο...

Πόσο όλα άλλαξαν και μπήκαν σε άλλη τροχιά. 

Δεν μετανιώνω ούτε δευτερόλεπτο για εκείνη την κόκκινη γραμμή που τράβηξα. Όσα κι αν συνέβησαν τότε, όσα κι αν άκουσα, δεν μετανιώνω. Γιατί ξέρω πως έπρεπε απ'την αρχή να ήμουν εδώ που είμαι τώρα. 

Έχω δρόμο ακόμη να διασχίσω, στροφές πολλές να κάνω, έχω μονοπάτια να περιπλανηθω. Κι αν ακόμη με ψάχνω δεν πειράζει. Ένα χρόνο πριν έκανα το βήμα που ήξερα πως έπρεπε να γίνει για να βγω από την προδιαγεγραμμένη. 

Κοιτάζω την πορεία μέσα στον χρόνο αυτό. Παρά τα όσα προέκυψαν, τα προβλήματα, τα άγχη, την αβεβαιότητα...κερδισα... Τα χρόνια που πέρασαν δεν θα γυρίσουν, δεν θα είμαι ποτέ πια εκείνη η νεαρή που έχασε τα όνειρά της. Μπορεί τώρα να είναι αργά για όσα πόθησα κάποτε. Μπορεί και όχι, ομως σε αυτόν τον χρόνο κερδισα εμένα και τις στιγμές μου.... Οπως πάντα ηθελα... Χωρίς θεατές...