Είκοσι χρόνια πριν.... Με το πτυχίο στο χέρι αποχαιρετουσα αυτόν τον τόπο που ερωτεύτηκα με την πρώτη ανάσα. Τότε έλεγα για λιγο. Η ζωή, οι συγκυρίες τα φέραν έτσι που δεν τα κατάφερα. Περιστασιακά μόνο, υπό διαφορετικές συνθήκες βρισκόμουν εδώ. Πάντα με πίεση, όμως, με άγχος... Χωρίς να μπορώ να ζήσω τον παλμό του, να τον αφουγκραστώ. 

Είκοσι χρόνια μετά. Η ίδια αίσθηση όταν κατέβηκα από το λεωφορείο... Όπως τότε... Ο ίδιος έρωτας για το άρωμά του, το τοπίο του, την όμορφη αγριάδα του. Φεύγω σήμερα... Σε λίγο... Τον αποχαιρετώ ξανά με δακρυα στα μάτια. Θολώνει το τοπίο καθώς κοιτώ τη λίμνη... Προσπαθώ να ρουφήξω όλη την ομορφιά. Στον ίσκιο των δέντρων γράφω, κλαίω.... σκέφτομαι...

Σ αυτόν τον τόπο άνοιγα τον κύκλο της ενηλικίωσης μου. Σε αυτόν τον τόπο επανεκκινώ τη ζωή μου. 

Ευχαριστώ.... Για κάθε στιγμή αυτές τις μέρες... Είμαι ευγνώμων... Για όλα...

 Κοιτώ ξανά τα νερά της λίμνης. Άλλο ένα ρυάκι αλμυρό τρεχει.. το αφήνω... Λυτρώνει το κλάμα.

Σαν τη λίμνη νιώθω τώρα. Επιφανειακά ήρεμη με ελαφρές ρυτίδες αλλά μέσα της να κρύβονται ένα σωρό βότσαλα και ψάρια... Επιφανειακά κι εγώ μοιάζω ήρεμη με ελαφρώς(;) υγρά μάτια. Μέσα μου ένα σωρό σκέψεις... 

Αντίο τόπε μου αγαπημένε... θα κρατώ την μορφή σου δύναμη ...