Το τέλος του καλοκαιριού έφερε τα σύννεφα. Έφερε πόνο στο κορμί και στη ψυχή. Έφερε θάνατο, βάρος, θλίψη, αϋπνία. 

Φθινόπωρο κάποτε σήμαινε αναγέννηση... Νέα αρχή.... Τώρα σήμανε το γκρίζο.

Θόλωσε το βλέμμα, βαρυνε το στήθος. 

Όμως δεν θα αφήσω τη συννεφιά να σκεπάσει τον ήλιο. Δεν θα αφήσω την ομορφιά που με πλημμύριζε μια εβδομάδα πριν να λερωθεί από την ασχήμια του τώρα. Τις αποφάσεις που πήρα  θα τις υλοποιήσω. 

Έχω δύο επιλογές. Να αφήσω τα σύννεφα να σκεπάσουν τον ήλιο ή να εστιάσω στις ακτίνες που σκίζουν το γκρίζο. Προτιμώ το δεύτερο. 

Αύριο που θα επιστρέψω από το ταξίδι αστραπή, θα πάρω την κιθάρα μου και θα πάω σ' ένα από τα αγαπημένα μου σημεία. Είπα θα γιορτάζω την ελευθερία μου κάθε μέρα με μικρές στιγμές. 

Κι αν βαραίνει αφόρητα ώρες ώρες το στήθος δεν πειράζει. Ανάσα, βουτιά και το κεφάλι ψηλά...κι ο ήλιος που κρύβεται πίσω απ'τα σύννεφα θα χαμογελάσει...