Μου αρέσει η πρωτομαγιά.

Γιατί καταρχάς, είναι μια απ’ τις ελάχιστες γιορτές που έχουμε διατηρήσει χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο.

Γιατί συμβολίζει κάτι το οποίο υπήρξε πραγματικά, με θύματα χιλιάδες εργάτες κι όχι δράκους, πελώρια κήτη της  θάλασσας, τέρατα με έξι κεφάλια και πατούσες 64 νούμερο, πράσινη μουσούδα και ρουθούνια σαν θερμοκήπια.

Ήταν Σάββατο. 1η Μάη. 1886. Σικάγο. Οι εργάτες ζητούσαν 8ωρο. 340.000. Βγήκαν με τα καλά τους στη διαδήλωση. Κι ήταν όλο χαμόγελα και διάθεση για αγώνα.

Απ’ την άλλη τα αστυνομικάκια. Θα πει κάποιος «τι φταιν κι αυτά, εντολές εκτελούνε…Παιδιά φτωχά  είναι και τούτα…»

Θα πω κι εγώ όμως, «παιδάκια, παιδάκια, αλλά δεν άφησαν πάλι στη θέση τους ούτε φρονιμίτη! Σικάγο την κάνανε τη διαδήλωση!»

Γιατί εκεί που καλά κι ωραία διαδήλωνε ο κόσμος, ένα παιδάκι φαίνεται ότι είχε μια φαεινή ιδέα να πετάξει μια στρακαστρούκα μέσα στη διαδήλωση. Αλλά επειδή μιλάμε για Η.Π.Α., όταν λέμε στρακαστρούκα εννοούμε μυδραλιοβόλο και πάνω…

Κι εδώ συναντάμε το  νόμο του Μέρφι. Με το καταπληκτικό σημάδι των αστυνομικών το οποίο είναι αποτέλεσμα μακράς και επίπονης εκπαίδευσης…ωρών, πώς όταν γίνεται καμιά ληστεία ή κανένας φόνος, έχουν τη τιμητική τους τα καλώδια της ΔΕΗ ή κανένας φουκαράς λαχειοπώλης, και εδώ ο τύπος πέταξε τη βόμβα κατευθείαν στο μέσο της διαδήλωσης?

Τι έγινε? Της Μασαχουσέτης το κάγκελο! Τα φτωχά πλην τίμια αστυνομικάκια όμως δεν τελείωσαν εκεί. Άνοιξαν γενικό πυρ! Και δυστυχώς για κείνους δεν υπήρχε ένας υπουργός στυλ Πολύδωρα να τους διατάξει να παίξουν αυτή την εκπληκτική αμυντική  τακτική που έχει εφεύρει και παίζουν εδώ οι δικοί μας (κατά το ρητό «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση»), κι ούτε ένα Τσιτουρίδη, υπουργό εργασίας να «ματώσει» για  τα δικαιώματα της εργατιάς (των χρηματιστηριακών).

Αντίθετα απέναντί τους οι εργάτες του Σικάγο βρήκαν τη δικαιοσύνη. Η οποία, πιστή στις παραδόσεις της (το γράφω και συγκινούμαι), δε δίκασε για άλλη μια φορά ανθρώπους αλλά ιδέες.

Αυτή είναι η μικρή ιστορία της 1ης Μαΐου, κάπως εναλλακτικά. Και ξεκινούν δειλά-δειλά κι οι καλοκαιρινές μας συνήθειες. Μια περίεργη γιορτή, του «φαίνεσθαι» και του «είναι» μας. Μπορούμε να τιμήσουμε και τα δύο χωρίς να  υποτιμήσουμε κανένα απ’ τα δύο.

Μ’  αρέσει η πρωτομαγιά…