Η διαίσθησή σου λέει «όχι». Μην πας. Αφού δε θες, αφού ξέρεις ότι δεν κολλάς με το πράγμα. Αλλά πρέπει. Κοινωνικές υποχρεώσεις. Πρέπει να το υποστείς, αν και το βαριέσαι παράφορα…

Εγώ γενικώς αποφεύγω να τρώω έξω. Και δεν καταλαβαίνω αυτή τη νέα συνήθεια, άντε τον γνωρίσαμε, τον βγάζουμε σ’ ένα καλό restaurant κι αρχίζουμε να μασουλάμε όλοι σαν κάφροι!

Γιατί ένα ραντεβού, για οποιοδήποτε λόγο, πάνω απ’ όλα θέλει ατμόσφαιρα. Κάτι που να εκφράζει εσένα και τη ψυχοσύνθεσή σου. Κάτι που να γκρεμίζει τις αναστολές και που να σ’ οδηγεί με την κατάλληλη μουσική ν’ ανοίξεις τη ψυχή σου διάπλατα. Να μιλήσεις για πράγματα που θα ήταν αδύνατο ακόμα και να σκεφτείς μέσα σε μια αίθουσα που ν’ ακούς σλουρπ, μιαμ-μιαμ και χράτσα-χρούτσα…

Τώρα αν κάποιος εμπνέεται βλέποντας το γουρουνοκέφαλο με το μήλο στο στόμα να κοιτάει σα χάνος, οκ, εγώ του βγάζω το καπέλο. Ίσως να κρύβει μέσα του έναν απίστευτο καλλιτέχνη, έναν άλλο Μαρκήσιο Ντε Σαντ που να εμπνέεται ακόμα και με το μπούτι κοτόπουλο…

Είχα πάει προ ημερών σ’ ένα restaurant κάπου στη Γλυφάδα. Παραγγέλνω μια σαχλομακαρονάδα κει πέρα, με κάτι ακαθόριστες πρασινάδες γύρω-γύρω και κάτι μπιμπίκια να εξέχουν στην κορφή…

-         Δε γιορτάζω κύριε….(του λέω)

-         Γιατί το λέτε αυτό?  (μου λέει)

-         Δε σας ζήτησα τούρτα, μια άμοιρη μακαρονάδα ζήτησα…

-         Μακαρονάδα έφερα

-         Κι αυτά πάνω τα μπαλάκια που έχετε στερεώσει?

-         (κάτι μ……. είπε που δε θυμάμαι)

-         Και τι τα κάνω τώρα αυτά εγώ? Τα φυσάω?

-         Τα τρώτε κύριε! (αρχίζει  να τα παίρνει)

-         ΕΣΕΙΣ ΤΑ ΤΡΩΤΕ! Οι υπόλοιποι άνθρωποι μ’ αυτά παίζουνε τέννις!

-         Τι να σας πω, κάντε τα ο,τι θέλετε…

-         Καλάααααα….

Τα παίρνω ένα-ένα και τα μεταφέρω σε ασφαλές σημείο (μην πέσανε σε κανέναν). Αλλά δεν τελείωσε εδώ…Έρχεται ο ίδιος…

-         Να σας βάλω τυρί?

-         Εξαρτάται, αν μου το δώσετε σε ράβδους να μου λείπει...

Χαμογελάει κι αρχίζει να τρίβει. Κάτι είπα με το διπλανό και ξεχάστηκα. Θα χε περάσει κι ένα λεπτό. Ξαφνικά γυρίζω και τον βλέπω ακόμα να τρίβει!

-         Τι κάνεις εκεί?

-         Τρίβω

-         Σταμάτα βρε, έλεος! Ατλαντίδα μου την έκανες την μακαρονάδα! Πού θα τη βρω εγώ τώρα? Μου λες?

-         Μα δε μου είπατε να σταματήσω

-         Σοβαρά? Κι αν σ’ άφηνα κανένα μισάωρο, τι θα γινόταν, θα ανοίγαμε τυροκομείο?

-         Απλά θα μου τελείωνε το τυρί…

-         Πάνω μου? Και για να σας τελειώσει το τυρί εγώ πρέπει να πάθω overdose? Και τώρα  πώς θα τη φάω αυτή την αμμουδιά, μου λες?

-         Με  το πηρούνι κύριε…

-         Καλά, πάντως, αν πέσει στην αντίληψή σου κανένα φτυάρι, για φερ’ το κατά δω μπας και την απελευθερώσουμε…

-         Θα το ‘χω υπόψη μου…(βλάκα)

-         Καλά…(ηλίθιε)

Γιατί η φιλοσοφία (και δη η αμπελοφιλοσοφία-ο τομέας μου-) χρειάζεται καφεδάκια που ανοίγουν το μυαλό, τσιγάρα που το παρασέρνουν και ποτάκια που το ταξιδεύουν…

Αθεράπευτα ανθυγιεινός…Έτσι…