Η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα να είμαι ξαπλωμένος και να κοιτάω τ’ άστρα. Γιατί τα άστρα μοιάζουν με κάστρα. Ωραία κι επιβλητικά στην όψη, αλλά απροσπέλαστα σε κάθε ξένη επιρροή.

Έτσι αποφάσισα από αύριο, δραστήρια, να παράγω πολιτισμό. Όχι προσκοπικού τύπου, γιατί κατά πρώτον πάντα μου τη βίδωναν οι στολές κι η ομοιομορφία, δεύτερον δε γουστάρω τις κατασκηνώσεις, τρίτον δεν αντέχω τον εθελοντισμό και τέταρτον η ιδέα του προσκοπισμού πάντα μου ξένιζε.

Γι’ αυτό λέω να παράγω πολιτισμό μόνος μου. Όχι, δε θα βγω να μαζεύω σκουπιδάκια από τους δρόμους. Γιατί κατά πρώτον βαριέμαι να σκύβω και κατά δεύτερον άμα σκύψω θα μείνω κάτω, οπότε κάποιος τρίτος πρέπει να μαζέψει και το σκουπιδάκι, και εμένα.

Ούτε θα σταματήσω να κάνω προσπεράσεις απ’ τη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, τη δεξιά. Γιατί ο κάθε γκαβός έχει καθιερωθεί πια να πηγαίνει από αριστερά. Τα φορτηγά και οι νταλίκες λόγω της μειωμένης επικινδυνότητας τους πάνε στη μεσαία. Στα πεζοδρόμια πάνε τα μηχανάκια. Οι πεζοί όπου τους καπνίσει, οι σκύλοι περνάνε απ’  τις διαβάσεις, οι Ολυμπιακοί περνάνε όταν ανάβει το κόκκινο ανθρωπάκι κι οι Παναθηναϊκοί το πράσινο.

Ούτε θα κάτσω να ταΐζω περιστέρια στις πλατείες. Γιατί όταν ήμουνα μικρός καθώς έπαιζα μπάλα ένα αχαΐρευτο όσο και κακομαθημένο περιστέρι ήρθε και με κουτσούλησε κατευθείαν μέσα στο ατίθασο μαλλί μου, μ’ έκανε να φαίνομαι σα να είχα σαντιγί στο κεφάλι, με κορόιδευαν οι φίλοι μου, και το σημαντικότερο, τα άλλα που ήταν μαζεμένα εκεί δεν το απομονώσανε.

Ούτε θα πάω στο μέγαρο μουσικής. Γιατί κατά πρώτον ο κάθε κατακαημένος που έκανε επιτυχία το  1983 με το ρεφραίν «Το σκυλί σου θέλει φόλα κι η γυναίκα σου πιστόλα» βουτάει παραμάσχαλα ένα τρομπόνι, σέρνει και μια αφιονισμένη υψίφωνο με μαλλί Αρλέτα για τις δεύτερες, κι αρχίζουν να τραγουδάνε τις μπασκλασαρίες σε version οπερέτα. Κατά δεύτερον αρχίσανε και σκάνε μύτη κι όλοι οι ξεπεσμένοι ροκάδες με φάτσα «σας αξίζω», με τικ στον αριστερό ώμο δείγμα της ταπεινής τους προέλευσης και χτένισμα συγχυσμένο και αρχίζουν τις υποκλίσεις στα μέλη του ιδρύματος που χτίζουν ιδιωτικό νοσοκομείο για παιδάκια, με έξοδα του δημοσίου.

Κι επειδή τα ευρώ τους πέφτουν λίγα, ρίχνουν κι έναν τηλεμαραθώνιο με δισεκατομμυριούχους να τη βγάζουν τζάμπα παρακαλώντας  στην κάμερα να στηρίξουμε το θεάρεστο αυτό έργο με ο,τι μας απέμεινε. Τηλεφώνησα κι εγώ. Τους έστειλα τον «πενταδάκτυλο» κάνοντας νέα επιστροφή στην ποιότητα…

Τι θα κάνω? Δε ξέρω. Μάλλον λέω να συνεχίσω να κοιτάω προς τα πάνω, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθα να κάνω καλά τόσα χρόνια. Άντε, να γράψω κανένα στιχάκι παραπάνω προσπαθώντας αμήχανα να ενώσω δύο κόσμους ασύνδετους, να ερμηνεύσω τις υπόγειες διαδρομές του μυαλού μου με βάση τους ακατέργαστους διαδρόμους που σχηματίζουν τ’ άστρα στο απέραντο περιθώριο του ουρανού. Πέρα απ’ τη μαζική εγρήγορση, δημιουργώντας έναν μεταφυσικό πολιτισμό…