Αμάν πια! Τι έχουν όλοι πάθει πια? Περονόσπορος έπεσε ή φταίει ο Ιούνης που ανατέλλει?

Όλοι γύρω μου βιώνουν ένα απίστευτο ψυχό-λα-λα! Παντρεύονται κατά ομάδες ψάχνοντας ημερομηνίες, γλύφοντας παπάδες να τους βάλουν σε καλή ώρα, κυνηγούν κτήματα τύπου Νάσιουτζικ κι άλλα βοσκοτόπια για το after κι ένα σωρό άλλα…

Σε λίγες μέρες παντρεύεται ένας τυπάκος συνομίληκός μου που παρουσιάζεται ενίοτε και σα ξάδερφος μου. Υπήρξαν κι άλλοι το Μάη που «κουκουλώθηκαν» κι έχουμε μέλλον…

Δε γουστάρω πια να πηγαίνω σε τέτοια events. Δε μου πάνε. Και γενικά δε γουστάρω το γάμο, γιατί απλά τον θεωρώ περιττό. Αδερφέ σ’ αρέσει? Άρπα την, βρείτε ένα σπίτι και χωθείτε μέσα για βίον ανθόσπαρτον! Θες και παιδάκι? Καν’ το! Κι άλλο? Ξανά! Κι άλλο? (ώπα ρε φίλε στο τέλος θα μας ………. κι εμάς!)

Αλλά να τρέχω για ένα σωρό ΑΧΡΗΣΤΑ πράγματα δεν το καταλαβαίνω. Και θες και  ευλογία από τον Άγιο-Βαλάντιο? Κομμάτια να γίνει! Βούτα τη ξανά, φέρε τους δικούς σου (καμιά δεκαριά) να φέρει τους δικούς της (να λείπει η μάνα της), τράβα σε μια εκκλησία, μπες στην κολυμπήθρα (ωπ σόρρυ μπέρδεψα το έθιμο),  βγες απ’ την κολυμπήθρα, ανέβα στο Ιερό, ρίξε δυο σβούρες το χορό του Ησαία (αλατσικουτσις!), και τέρμα το πράγμα!

Τέλος πάντων αφού τη βρίσκει (ο ξάδερφος-ο διαγραμμένος-) να κάνει τον κοκοβιό στον κάθε τυχάρπαστο, με γεια του με χαρά του! Αλλά εμένα τι με καλεί?

Θα μ’ αρχίσουν όλοι…

-         Και στα δικά σου αγόρι μου…

-         Παρ’ τον λόγο σου πίσω θειά!

Ή το άλλο…

      -     Άντε, η σειρά σου τώρα…

      -     Είστε κι εκδικητικοί, το σόι μου μέσα!

Άλλα πάντα υπάρχει τρόπος να διώχνεις τους ενοχλητικούς…

-         Γιώργο μου και στα δικά σου…

-         Επίσης θεία, περασμένα ξεχασμένα…

-         Ποια?

-         Τα δικά σου! Χαχαχαχα (γκλουπ) Τι λέγαμε?

-         Πότε θα μας φέρεις τη νυφούλα?

-         Σύντομα…

-         Πως τη λένε?

-         Χαράλαμπο, οι κολλητοί τη φωνάζουν και φτερού, πάντα με το συνοδευτικό ουουουου…

-         Εεεε κάποιος με φωνάζει…

-         Να πας θεία…(Ουστ από δω, κ…γρια!)

Αλλά αυτό που μου την έδινε ανέκαθεν ήταν οι χαιρετούρες στο τέλος. Πάντα εγώ προσπαθούσα να τη βγάλω στη λαμογιά, βγαίνοντας από μπροστά, αλλά πάντα έχω το φύλακα-άγγελό μου σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις να με μαζεύει…

-         Πού πας πάλι? Τι θα γίνει με σένα? Χαιρέτησες το ζευγάρι? Του ευχήθηκες?

-         Τι να χαιρετήσω ρε μάνα, να ήταν μόνο το ζευγάρι! Δε βλέπεις? Μόνο το διπλανό του στο δημοτικό δεν έστησε να χαιρετήσουμε! Αυτό δεν είναι ζευγάρι, η εντεκάδα του Παναθηναϊκού είναι. Μαζί με τους αναπληρωματικούς!

-         Πάλι τις βλακείες ξεκίνησες!

-         Καλά…

    Πιάνω σειρά και περιμένω. Ευτυχώς το ζεύγος τους ξεπέταγε στο τσακ-μπαμ!

Να και η σειρά μου…

-         Ξάδερφε!

-         Γιώργο!

-         Αψψψψψψψψψςςςςςς

-         Σ’  ευχαριστώ πολύ, και στα δικά σου!

-         Εγώ φταίω που κάθισα!

Πάω στη νύφη…

-         Ξαδέρφη!

-         Γιώργο!

-         Αψψψψψψψψςςςςςς

-         Να σαι καλά, και με μια όμορφη νύφη…

-         Ε βέβαια, εμείς στο σόι μια φορά την πατάμε!

Κι η μάνα μου από πίσω…

-         Τι θα γίνει ρε παιδάκι μου? Θα σοβαρευτείς? Τι ψουψουψου και αηδίες?

-         Όχι κι αηδίες! Δες το, πιάνει!

-         Θείε! Αψψψψψψψςςςςςς

-         Γιώργο, να ‘σαι καλά παιδί μου!

Γυρίζω πίσω…

-         Είδες που είσαι όλο γκρίνια??? Τρελλή!

-         Καλά καλά, συνέχιζε να σφυρίζεις να τελειώνουμε, να τα μαζεύουμε, πάλι ρόμπα γίναμε…

-         Ο ντάντυς πού είναι?

-         Είδε ότι χαιρέταγες και κρύφτηκε στο αυτοκίνητο.

-         Καλά, άντε και στα δικά μου μάνα! χαχαχα

-         Αυτό μας έλειπε! Πάμε όπως είσαι!!!