Ο ουρανός γι’ άλλη μια μέρα είχε φορέσει το γαλάζιο, ατσαλάκωτο μανδύα του. Ο ήλιος ανέτειλε πλυμμηρίζοντας με φως κάθε γωνιά της οικουμένης, επισκιάζοντας τα πελώρια βουνά που τον ακολουθούν στο ανέβασμά του δειλά, υποκλινόμενα ξανά στο απέραντο μεγαλείο του.

Κάτω, στο χώμα, μπροστά του στέκεται η νέα του κατάκτηση. Εκείνη πηγαινοερχόταν ανήσυχη, κοιτάζοντας απ’ τη μια πλευρά τον  καταγάλανο ουρανό, τη θάλασσα που έπλεε σε χρώμα λαδί, το ήσυχο χωριουδάκι παράμερα κάπως και διακριτικά, να βάζει την τελευταία πινελιά στην τελειότητα τούτου του μαγευτικού τοπίου κι απ’ την άλλη εκείνον ξάπλα στο χορτάρι να μασουλάει preegles. Ταραγμένη, αναφώνησε:

-         Θε μου! Η μέρα με τη νύχτα!

Κι ας καταφέρεις να ζήσεις έστω και για λίγες στιγμές αυτήν την απόλυτη ελευθερία του σώματος. Ελευθερία κινήσεων στο απέραντο πράσινο και γαλάζιο που ξεδιπλώνεται επιβλητικά μπροστά, καλύπτοντας σου και την πιο βαθειά ανάγκη, την πιο κρυφή σου επιθυμία…

Κι ας καταφέρεις να ζήσεις έστω και για λίγες στιγμές αυτήν την απόλυτη ελευθερία του μυαλού. Να γίνεις μέρος κι εσύ των χρωμάτων της φύσης, να γευτείς τις αποχρώσεις τους, να λουστείς με το απόσταγμα μουσικής που αφήνουν σε κάθε τους παρουσία, να «παίξεις» μαζί τους όλα τα ύποπτα παιχνίδια των αισθήσεων…

Οι χρόνοι της ελευθερίας έχουν περάσει πια για όλους μας. Ανεπιστρεπτί. Μόνο η γκρίνια μας απέμεινε,  ελάχιστο σημάδι μιας ελευθερίας συμβατικής. Έστω κι αυτή όμως σημαίνει ότι υπάρχει μια ελπίδα ακόμη …

-         Σήκω πια, μούλιασες κάτω από το δέντρο τόση ώρα, γέμισες και χορτάρια, ήθελα να ‘ξερα τι παριστάνεις, το μανιτάρι?

-         Βιώνω την απόλυτη ελευθερία μου! Πού να καταλάβεις τι λέω…Εμπόδιο μου πια δεν είναι ο γκρίζος τοίχος της απέναντι πολυκατοικίας, αλλά τα μάτια μου που είναι αδύνατο να συλλάβουν όλη αυτήν ομορφιά, είναι αδύνατο να φτάσουν στο πιο μακρινό κομμάτι της φύσης! Αυτό λέγεται ελευθερία!

-         Αυτό λέγεται πρεσβυωπία! Και μαζέψου πια, σάπισες κάτω!

-         Πού να πάμε? Εκεί απ’ όπου ήρθαμε?  Εδώ φωνάζεις και σ’ ακούει όλη η πλάση, έχεις φωνή, στο διαμέρισμα μιλάς και σου κάνει παρατήρηση ο διπλανός!

-         Και δω σου κάνει παρατήρηση ο διπλανός αλλά εσύ χαμπάρι! Τι θα γίνει, θα πάμε καμιά ώρα να φάμε ή θα τσιμπολογάμε μυρμήγκια?

-         Θέλω ν’ αφήσω να πέσει λίγο ο ήλιος! Δεν πρέπει να χάσεις αυτό το υπερθέαμα!

-         Γιατί? Ας το χάσω! Απολαμβάνω τόση ώρα το υπερθέαμα που σε βάρεσε ο ήλιος, δε φτάνει?

-         Και σε λίγο θα φύγει, αφήνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο φεγγάρι, το οποίο με τη σειρά του θα ρίξει την ασημιά του σε κάθε γωνιά αυτής της υπεράνθρωπης δημιουργίας…

-         Μη μου πεις ότι γίνεσαι και λυκάνθρωπος?

-         Φτάνει το μικροαστικό σου χιούμορ! Φαντάσου…

-          Ναι…

-         Ρούφηξε τις χιλιάδες εικόνες…

-         Ναι…

-         Κλείσε τα μάτια…

-         Ναι…

-         Ταξίδεψε με το μυαλό…

-         Ναι…

-         Τι βλέπεις…?

-         Μια ταβέρνα.

-         Άει χάσου!