Οι άντρες της νέας εποχής δεν είμαστε χειρότεροι από τους προηγούμενους.. Δε παίζουμε ξύλο, δε βρίζουμε πολύ, δε φερόμαστε άσχημα και γενικώς δεν αγνοούμε (…όσο θα έπρεπε) το έτερον ήμισυ…

Αλλά μου φαίνεται πως έχουμε μείνει λίγο στάσιμοι. Σέρνουμε μέσα μας, στο DNA μας νοοτροπίες τουρκοκρατίας, που μας γεμίζουν συμπλέγματα και μας κάνουν να κοιτάμε την νέα πραγματικότητα που δημιουργείται σαν Κινέζοι τουρίστες με φουστανέλα και τσαρούχια από το βράχο της Ακρόπολης…

Ποια είναι η νέα πραγματικότητα? Οι γυναίκες της νέας εποχής. Αυτές που χωρίς να προσπαθήσουν να μας υποσκελίσουν, μορφώθηκαν και χρησιμοποίησαν το μυαλό τους. Δεν παρακαλάνε πια για γάμο, τα όνειρά τους δεν περιορίζονται στο να κυνηγάνε δυο σκασμένα με το  φαγητό στο χέρι.

Δεν έχουν τον εκάστοτε άντρα τους τιμή τους και καμάρι τους αλλά αξιολογούν το καθετί καθημερινά και κυνηγάνε το απόλυτο παντού. Ο,τι κάναμε ή ο,τι κάνουμε τέλος πάντων εμείς εδώ κι αιώνες…

Έχουν κι αυτές τα χιλιάδες προβλήματά τους, που τα λέμε πού και πού, αλλά τώρα βαριέμαι να τα ξαναγράφω.

Όμως η μαγκιά τους είναι όχι ότι μπήκανε στη νέα πραγματικότητα, αλλά ότι τη διαμορφώσανε.

Ενώ εμείς μείναμε στα δασκαλίκια του παππού και του μπαμπά. Στη μαμά που τα ‘χει όλα στην εντέλεια. Στην «αυτονόητη ανωτερότητά μας», στην ικανότητά μας να υποτάξουμε την οποιαδήποτε μ’ ένα αυστηρό βλέμμα, με μια χειρονομία και στη χειρότερη μ’ ένα καντήλι.

Αλλά πρέπει να μάθουμε ότι για να μαλώσει κάποιος, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει ένας άλλος τη διάθεση να σε ακούσει. Κι απ’ ότι αντιλαμβάνομαι γύρω μου, έχουν σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούν…