Έρχονται και με ξυπνάνε (γι’ άλλη μια φορά πρωί)

-         Πότε άλλαξες για τελευταία φορά λάδια στο αμάξι σου? (η ερώτηση η συγκεκριμένη σε έναν αγουροξυπνημένο χαρακτηρίζεται επιεικώς από φρικαλέα, ως προβοκατόρικη)

-         Το πάλαι ποτέ! (την ζήταγε ο οργανισμός τους  τη Λαίδη ’ντζελά τους πρωινιάτικα!)

Τελικά στον κόσμο ένα πράγμα κατάλαβα. Η ανοησία είναι η μόνη ιδέα που θα μείνει αήττητη για πάντα.

Ξέρω ότι κάποιοι (οι γνωστοί- άγνωστοι) δεν αντέχουν, λένε, να με βλέπουν να κοιμάμαι ως τις μία το μεσημέρι σαν περιθωριακός. Και δεν καταλαβαίνω το λόγο. Γιατί ρε π…… μου δηλαδή, δεν κατάλαβα! Στο αμάξι τους κοιμάμαι? Ή στο ασανσέρ?

Όλα τα παιδιά του κόσμου, λένε, βρίσκονται σε εγρήγορση. Εγώ να δεις σε τι εγρήγορση βρίσκομαι! Αλλάζω πλευρό μέχρι να πεις κύμινο!

Κι εντάξει το παραδέχομαι. Μέχρι το μεσημέρι δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Αλλά μετά το απόγευμα επιταχύνω! Την πέφτω γρήγορα-γρήγορα…

Η κοινωνία είναι όμως έτσι διαμορφωμένη, ώστε εμείς, που σκεφτόμαστε χαμηλόφωνα και με σβηστά τα φώτα, να αποτελούμε μια τραγική μειοψηφία…

Η πλειοψηφία αποτελείται από ανθρώπους που γουστάρουν, τρελλαίνονται, σκίζουν τα ρούχα τους το πρωί να πάνε στην εφορία, στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο, στο Ι.Κ.Α., στην τράπεζα και σε χίλια δυο άλλα που δεν πλησιάζω προσωπικά ούτε απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο…

Εδώ μου είχανε δώσει μια κάρτα να τη βάλω στο βιβλιάριό μου, είπανε, για τη νοσηλεία μου στο Ι.Κ.Α. Την κάρτα αυτή την έχασα. Κι όταν με ρωτήσανε «πού είναι η κάρτα σου αγόρι μου?», εγώ τους απάντησα να μην ανησυχούν γιατί κι αν την έχασα, είναι μαζί με το βιβλιάριο, όπως μου είπανε να κάνω δηλαδή! Γιατί το βιβλιάριο, το ‘χω χάσει μήνες τώρα…

Αλλά αυτά είναι πράγματα της καθημερινότητας που δε με πολυκαίνε. Αυτό που προσπάθησα και πέτυχα τον τελευταίο καιρό είναι να κάνω τον ύπνο μου πιο άνετο, και να λάβω όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε και να θέλουν οι γνωστοί-άγνωστοι να μου κάνουν κακό (να με ξυπνήσουν), να μη μπορούν!

’λλαξα κλειδαριά στο δωμάτιο και το κλειδί είναι μόνο ένα, και για λόγους ασφαλείας το έχω πάντα πάνω μου. Επέβαλα (με τα γνωστά σαρωτικά αποτελέσματα….τέλος πάντων) να κλείνει και η ενδιάμεση πόρτα που επικοινωνεί με το χωλ όπου βρίσκεται η τηλεόραση (κι όλο το χαλαμανταριό). Κλείνω το κινητό και βάζω ανακοίνωση έξω απ’ την πόρτα «σας παρακαλώ μη φωνάζετε, ξάπλωσα γιατί δεν ένοιωθα καλά»

Αλλά το κοινό λάθος που κάνουν όλοι όσοι θέλουν να κατασκευάσουν κάτι άτρωτο είναι ότι υποτιμούν την εφευρετικότητα της ανθρώπινης ανοησίας. Γιατί τώρα, καλοκαιράκι, κοιμάμαι με τη μπαλκονόπορτα ανοικτή, γεγονός που αφήνει ευάλωτο, καθώς επικοινωνεί απευθείας με την κρεβατοκάμαρα…

Γιατί  τελικά η ανοησία δεν κρύβεται εκεί που νομίζουμε. Πλέον παίρνω πίσω όσα είπα κι αρχίζω να τη ψάχνω μέσα μου. Και δε λέω άλλα. Γιατί είναι καλύτερο να μένω σιωπηλός κι οι άλλοι να υποπτεύονται πως είμαι ανόητος, παρά να ανοίγω το στόμα μου και να γκρεμίζω κάθε αμφιβολία…