Σήμερα πήρα μια σημαντική απόφαση. Λέω να βράσω στο ζουμί μου.

Αυτό όμως δεν είναι εύκολη διαδικασία καθώς εκτός από την αυτοκριτική διάθεση που αποτελεί προϋπόθεση, απαιτούνται και μαγειρικές γνώσεις. Από έναν άνθρωπο όμως που πρωτοέκοψε σαλάτα στα 21 του, και που η δεύτερη φορά ήταν στα 23,5 κουβαλώντας όμως όλη τη τεχνογνωσία της προηγούμενης φοράς, το βράσιμο του εαυτού του αποτελεί κατόρθωμα…

Γιατί για να βράσεις στο ζουμί σου πρέπει να περάσεις πρώτα συγκεκριμένα στάδια. Να αυτοκριθείς, να αυτοαμυνθείς, να αυτομουτζωθείς, και εν τέλει να αυτομαστιγωθείς…

Η αυτοκρισία δε με φοβίζει, ούτε η αυτοάμυνα, ενώ το αυτομπινελίκωμα το έχω επινοικιάσει στη μάνα μου όπου κάθε που με κοζάρει, μου τα σούρνει στερεοφωνικά.

Το αυτομούτζωμα με φοβίζει λιγάκι καθώς απ’ το ενάμιση μπουκάλι που ‘χω κατεβάσει δε μπορώ να σημαδέψω καλά τις μούτζες και οι μισές και πάνω πάνε δίπλα στον αδερφό μου, ο οποίος κουνάει το κεφάλι του επιδειχτικά, είτε από απογοήτευση, είτε για να τις αποφύγει…

Για αυτομαστίγωμα σήμερα ούτε συζήτηση, γιατί έχω πάθει μια ψύξη και δε μπορώ να γυρίσω…

Στόχος μου, όταν βγω απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, είναι η κάθαρση. Η κάθαρση τελικά θα έρθει μόνο αν βράσω στο ζουμί μου, αλλά σωστά, καθώς έτσι μόνο θα σκοτώσω όλα τα μικρόβια…

Γιατί δεν υπάρχει κάθαρση αν δε σκοτώσεις κάποιον. Το πιο εύκολο είναι να σκοτώσεις τον παλιό κακό εαυτό σου, να τον απαρνηθείς και να τον πετάξεις μια για πάντα στα σκουπίδια. Το πιο δύσκολο όμως είναι να σε ξαναγαπήσουν…