Ας τολμήσουν να ξεγελάσουν…

Γιατί στο έσχατο σημείο τους κανείς δεν αστειεύτηκε και κανείς δεν τους λοιδώρησε. Γιατί από την ιστορία  "οι έσχατοι" ξέρουν καλά τη λέξη «απώλεια» και δε χλωμιάζουν πια. Κι αν πόνεσαν και έχυσαν αίμα ξανά γι’ άλλη μια φορά, ξέρουν να το τιμούν και γι’ αυτό μόνο να συνεχίζουν να πολεμούν. Εγώ δεν τους φοβάμαι γιατί τους τους έχω γνωρίσει. Σε λίγο καιρό  θα είναι όπως πριν. Κι ακόμα καλύτερα.

Κι οι εκλογές γίνονται πια, τώρα που πρέπει. Ο λεβέντης μου άθελά του τοποθέτησε τις εκλογές τη στιγμή της Αποκάλυψης. Ανακοίνωσε τις εκλογές μια βραδιά που καιγόταν η Πεντέλη, πετώντας αυτή την είδηση κάπου ανάμεσα στα αθλητικά και το χρηματιστήριο.

Και με καμιά αναφορά σε κείνη την πυρκαγιά το βράδυ του διαγγέλματος του, σα να είναι μία από τα ίδια, σαν το γιατρό της βραδινής βάρδιας που νωχελικά υπογράφει τον τρίτο θάνατο της βραδιάς και παράλληλα τον τριακοσιοστό όγδοο της καριέρας του…

Αλλά θάνατος με θάνατο διαφέρει στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Όταν πρόκειται για 5-6 χαμένα σπίτια, το παίζουν στυλ μονόπολυ. Σπάνε και ξαναρίχνουν. Όταν πρόκειται για έναν ολόκληρο νομό και τόσες ζωές, οι δείκτες τρέμουν.

Οι εκλογές γίνονται ανεξέλεγκτες.

Οι υποψήφιοι βουλευτές σταματούν να μιλούν πολύ, όχι από πένθος, αλλά για να κρύψουν τα χρυσά τους δόντια στην κόψη της μασέλας τους…

Οι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι κι οι νομάρχες έχουν προθεσμία άλλα τρία χρόνια. Για να ξεχαστούν.

Οι εμπρηστές γυρνούν να πάρουν τα χρωστούμενα και το αφεντικό λείπει. Χάνουν τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια τους. Ψάχνουν για μεροκάματο μέχρι το άλλο καλοκαίρι και συμμετέχουν στην αναδάσωση…

Οι αναρχικοί τρώγοντας πίτσες και coca-cola, απολαμβάνουν τις δηλώσεις Πολύδωρα περί υγρασίας που οδήγησε σ’ αυτό το αποτέλεσμα…

Οι μαθητές περιμένουν το γεγονός αυτό να περάσει στην ιστορία από τη Γιαννάκου με τίτλο «Ο συνωστισμός των κατοίκων της Ηλείας στο κέντρο της πλατείας του χωριού επέφερε τελικώς την καταστροφή…»

Κι ο Ρουσόπουλος θα αναλάβει το συντονισμό. Στην αρχή του λόγου του τονίζει με πόνο ότι «καήκαν όλα και δεν έμεινε τίποτα». Στο τέλος του λόγου του ζητά για να δοθούν οι αποζημιώσεις, ταυτότητες, διαβατήρια, και ξέρω γω τι άλλο.

Και δε ξέρω τίποτ’ άλλο. Μόνο αυτό. Ας τολμήσουν να κοροϊδέψουν. Κι η ντομάτα που θα φάνε στα μούτρα δε θα είναι μία άιντε άιντε, θα είναι στα κάρβουνα και θα έρχεται από τα βάθη της Πελοποννήσου…