Δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία των μανάδων να τρώμε ο,τι βρίσκουμε μπροστά μας, και γενικώς όλη αυτή την υπερπροστασία που βιώνουμε.

Τα χρόνια τα παλιά ήταν χειρότερα γενικά, αλλά σίγουρα ένας νέος άνθρωπος ξεκινούσε τη δικιά του ζωή το πολύ από τα 18. Τότε οι γονείς σταματούσαν τα ωπαλάκια και δεν επενέβαιναν στη ζωή σου, εκτός από κανένα μπινελικάκι που έπεφτε αραιά και πού…

Το μπινελικάκι αυτό σου υπενθύμιζε την ύπαρξή τους, το χωριό σου και τη «μέγαιρα» τη γυναίκα σου που σε πήρε απ’ αυτό και σε πήγε στην Αθήνα.

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει…

-         Γιωργάκη ήπιες το γάλα σου???

-         Έλεος ρε μάνα! Όχι! Εδώ και 80 χρόνια το πρωί πίνω νες εκτός από τα καλοκαίρια που το ρίχνω στο φραπόγαλο! Ακόμα να το μάθεις πια?

-         Εντάξει αγόρι μου, το κατάλαβα.

-         Ωραία.

-         Να σου φτιάξω εγώ το γάλα εγώ ή θα το φτιάξεις μόνος σου?

Οι μεσημεριανές ώρες είναι στιγμές χαλάρωσης και χαλαρότητας (για τους άλλους).

-         Γιώργο πεινάς?

-         Τσου

-         Μα εγώ σου μαγείρεψα!

-         Θα φάω μετά.

-         Θα κρυώσει!

-         Και τι φοβάσαι, μήπως σηκώσει πυρετό?

-         Έλα αγόρι μου να φας που τρώμε όλοι!

-         Είπα δεν πεινάω!!! Αμάν!

-         Θα στο φάνε οι άλλοι! Και γω δεν πρόκειται να ξανακάτσω να μαγειρεύω!!!

-         Ε πες τους να μην το φάνε!

-         Έλα να τους το πεις εσύ! Και με την ευκαιρία τσίμπα και κάτι.

-         ΕΙΠΑ ΔΕ ΘΕΛΩ! ΕΛΕΟΣ! ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΜΟΥ  ΔΩΣΕΙΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΜΙΑ, ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ???

-         Δύο επιλογές έχεις μάτια μου. Θα φας  με τη θέλησή σου ή χωρίς τη θέλησή σου…

Τα βραδάκια στο σπίτι, ο πολύς κόσμος βρίσκει τον εαυτό του. Κάποιοι λίγοι τον χάνουνε και τον ψάχνουνε στα πιο σκοτεινά σοκάκια της πόλης…

-         Βάλε Νικολούλη, απόψε έχει μια φοβερή ιστορία για μία που χάθηκε απ’ το σπίτι της πριν μια βδομάδα, κι έχουν φάει οι γονείς και τ’ αδέρφια της όλη την πόλη αλλά δεν τη βρίσκουνε!

-         Στο σπίτι ψάξανε?

-         Βάλτηνε σου λέω βάλτηνε, πρέπει να έχει αρχίσει!!!

-         Έλα ρε μάνα που θα δούμε Νικολούλη τώρα! Αφού βλέπεις ότι βλέπω ταινία!

-         Ναι το είδα, γι’ αυτό σου λέω να το αλλάξεις…

-         Δεν πας στην άλλη τηλεόραση να μας αφήσεις λίγο ήσυχους πια με τις μούρλιες σου???

-         Εγώ με τις μούρλιες μου ή εσύ που κάθεσαι και βλέπεις όλη την ώρα τους ναρκομανείς και τους τελειωμένους, που κοπανάς την κιθάρα τρεις το μεσημέρι και ξυπνάς τον κόσμο, που βάζεις στο τέρμα τα χίπικα τα τραγούδια και μας έχεις ξεκουφάνει, που πριν δυο χρόνια βρε (κλαψ), πριν δυο χρόνια (κλαψ κλαψ), θυμάσαι την κουβέντα που μου είχες ξεστομίσει πριν δυο χρόνια? (μπουχουουουου)

-         ΟΚ, πάσο! Νικολούλη θα δούμε! Τέλος!

-         Εντάξει αγόρι μου, πως κάνεις έτσι, θα τη βάλουμε, έχουμε καιρό…

Πλέον σπανίως πάω σε γάμους συγγενών. Τα βαφτίσια τα έχω κόψει προ δεκαετίας. Αλλά και σ’ αυτές τις ελάχιστες φορές, άλλος έχει την τιμητική του, άλλος τ’ ακούει με τιμές και δόξες…

-         τι είναι αυτό που φόρεσες πάλι?

-         Εγώ παντελόνι το φωνάζω!

-         Μα καλά, όλοι θα είναι ντυμένοι μια χαρά και συ θα πας σαν το σερίφη?

-         Άει παράτα μας ρε μάνα, όλοι, ποιοι όλοι? Τα ξαδέρφια μου που είναι για κλωτσές???

-         Ενώ εσύ ας πούμε είσαι για υπόκλιση! Φόρεσε κανένα παντελόνι της προκοπής μ΄ αυτά τα σκισμένα που φοράς και τα βλέπω και μ’ ανάβουν τα λαμπάκια! Κι αν θες να ξέρεις τα ξαδέρφια σου ντύνονται ωραία και γι’ αυτό κι έχουν κοπέλες της προκοπής! Όχι σαν κι εσένα που δύο έχω γνωρίσει, η πρώτη ήταν τσουλάρα του κερατά, κι η δεύτερη τσουλάρα σκέτο!

-         Δε φταίω εγώ…

-         Ποιος φταίει τότε?

-         Το σεξαπίλ μου!

-         Καλά, άστο παιδάκι μου, δεν κάνεις! Και φόρα ο,τι θες, μόνο να χει κουκούλα αυτό που θα φορέσεις μη σου φύγει το σεξαπίλ μες στην εκκλησία και έχουμε τραυματίες…και πρόσεχε, το σεξαπίλ σου κράτα το μακριά απ’ τον παπά, αμάν και πως κάναμε να τον πείσουμε να έρθει!

Κάθε Πρωτοχρονιά συνηθίζουν να καλούν συγγενείς. Κάθε Πρωτοχρονιά, εννοείται την κάνω αλά γαλλικά. Ακούω και μερικά.

-         πάλι θα φύγεις σήμερα?

-         Καλά, δεν έχετε βαρεθεί να με βλέπετε?

-         Για μένα στο λέω? Εγώ για σένα στο λέω, για να περάσεις καλύτερα. Θα ρθουν κι οι ξαδέρφες σου από την Κρήτη, μου είπανε ότι θέλουν να σε δούνε…

-         Α! θα ρθουν κι οι ξαδέρφες μου από την Κρήτη?

-         Ναι βρε, γι’ αυτό σου λέω!

-         Τώρα είναι που θα φύγω!!! Αμάν με τις μπουρούχες που μου κουβαλιούνται κάθε τρεις και λίγο!

-         Έλεος! Δε σε βρίσκουμε πουθενά!!! τι θα γίνει με σένα? Δε συμπαθείς κανέναν από το σόι μου πια? τόσο περίεργος είσαι χριστιανέ μου???

-         Τι λες? Πως δε συμπαθώ? Να, το θείο Χαράλαμπο! Αυτόν μάλιστα!

-         Μα αυτός….μα αυτός λείπει στην Αυστραλία κι έχει να πατήσει δεκαπέντε χρόνια!!!

-         Για να μη σου πω ότι τον αγαπάω κιόλας!