Προχωρούσε σκεφτικός. Το βήμα του βαρύ στο δρόμο, σα να είχε βγει μόλις από υπόνομο και να τον τραβούσαν τα νερά κι οι κροκόδειλοι πίσω. Νόμιζε ότι έμοιαζε με ήρωα αρχαίου δράματος. Δεν ήτανε ψέμμα. Αλλά ούτε κι η αλήθεια. Μάλλον η μισή. Ίσως έμοιαζε με τραγωδία ολόκληρη…

-         Κάτι ξύπνησε μέσα μου απόψε…το νοιώθω…με αναταράζει…και με συγκλονίζει…

-         Ξαναβάλτο για ύπνο…

-         Δε μπορώ!!! Είναι οι μνήμες οι παλιές που με έχουν ξεκουφάνει και με τυρρανάνε!

-         θα έβαλαν τέρμα την τηλεόραση…

-         Ήταν όμορφη εκείνη…και καλή…θυμάσαι???

-         Πώς δε θυμάμαι! Όλη η γειτονιά θυμάται…

-         Το περπάτημα της το ελαφίσιο, αυτό αγάπησα, να ξέρεις…

-         Μπράβο! Αυτό δείχνει ότι αγαπάς τα ζώα…

-         Και ποτέ δε μου λεγε ψέμματα, θυμάσαι?

-         Ούτε και αλήθεια όμως…

-         Τουλάχιστον μου έλεγε τη μισή αλήθεια…κάτι είναι κι αυτό…

-         Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη του ψέμματος. Γιατί στο ψέμμα ξέρεις πού είναι η αλήθεια και την κρύβεις. Στη μισή αλήθεια, έχεις χάσει τελείως την αλήθεια…

-         Δεν το καταλαβαίνω, εξήγησε μου το, δηλαδή με κεράτωνε???

-         Κοίτα, αυτό  είναι ψέμμα! Μην το ξαναπείς!

-         Και τι γινότανε???

-         Απλά συμπλήρωνες την ελαφίσια φύση της!

-         Τι είναι αυτό τώρα???

-         Η μισή αλήθεια! Το κατάλαβες? Μπούα ε μπούα!