Τις τελευταίες ημέρες ψιλοκρύβομαι. Δεν είναι που μ’ έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου. Είναι που μ’ έχουν βάλει κάτω και μ’ έχουν αρχίσει στις κουτουλιές.

Γιατί ενός κακού μύρια έπονται. Γιατί αν ταλαιπωρείσαι από μια γρίππη εδώ και μέρες, το ψυχολογικό λίλιποπ είναι θέμα χρόνου. Έτσι και γω, ταλαιπώρησα μια γρίππη επί μια βδομάδα η οποία όμως έφυγε κακήν κακώς λέγοντας μου ότι δε θα το ξανακάνει.

 Έτσι εκδικητική όμως και κιτρινιάρα που είναι, μου άφησε ένα βήχα άλλο πράγμα, με αποτέλεσμα να περπατάω στο δρόμο και να βήχω κι οι μπροστινοί να μου κάνουν χώρο λες και περνάει λεωφορείο…

Τα ψυχολογικά μου λοιπόν με έριξαν κάτω. Μέσα στην αδυναμία μου, οι αναμνήσεις ανακατεμένες με τις κιτρινιάρικες ψευδαισθήσεις που δημιουργεί ο πυρετός, μου δημιούργησαν έναν φανταστικό κόσμο όπου όλοι με κυνηγούν για να με πλακώσουν.

Γιατί αν είσαι καλά, οι αναμνήσεις είναι σαν τις καταθέσεις στην τράπεζα. Όλο και κάπου θα σου χρησιμεύσουν. Αν είσαι άρρωστος όμως, οι αναμνήσεις μοιάζουν με τις πιστωτικές κάρτες. Σε κυνηγούν όλες μαζί. Αν σε πιάσουν έχει καλώς. Μόνο θα σε βιάσουν. Αν δε σε πιάσουν όμως την πάτησες. Θα σε βιάσουν μετά.

Έτσι και με μένα λοιπόν, επί μέρες μ’ είχε βάλει κάτω το παρελθόν μου και με πολιορκούσε. Οι μάχες ήταν ομηρικές κι οι πυροβολισμοί καταιγιστικοί. Στο τέλος όμως ΚΑΤΑΦΕΡΑ να μείνω όρθιος. Τι κι αν έγινα σαν Κρητική πινακίδα, γεμάτος τρύπες από σφαίρες? Η ουσία είναι ότι έριξα στη μάχη ο,τι είχα πάρει ως προίκα απ’ την οικογένειά μου, το θάρρος και τα ιδανικά μου. Άλλο αν μετά απ’ αυτή τη μανούρα ακόμα να γυρίσουν σπίτι…

Σ’ αυτόν τον αναπόφευκτο εμφύλιο έπαιξαν ρόλο και κάποια τηλεφωνήματα από το μακρινό παρελθόν που με αποσυντόνισαν…

-         Έλα…η απαυτή είμαι τι κάνεις???

-         Ωωω!!! Έλα μου, τι κάνεις? Τι καλά που πήρες…

-         Δεν το πιστεύω! Με θυμήθηκες???

-         Όχι.

-         Η απαυτή είμαι καλέ!!! Έλα τώρα που το παίζεις ότι δε με θυμάσαι! Τι κάνεις?

-         Ααααααααα ναι! (έλεος!) πώς και μας θυμήθηκες?

-          Αφού ξέρεις πάντα σε θυμάμαι και πάντα σε σκέφτομαι! Καλά είσαι μωρό μου?

-         Όχι.

-         Τα επαγγελματικά σου στρώσανε?

-         Στρώσανε αλλά κοιμάται άλλος…

-         Τα αισθηματικά σου πήραν το δρόμο τους?

-         Αυτά κι αν πήραν το δρόμο τους! Μεταναστεύσανε.

-         Γράφεις  ακόμα εκείνα τα πολύ ωραία τραγουδάκια?

-         Ξέρεις κάτι? Ποτέ δεν είχες γούστο!

-         Θυμάσαι τι όμορφα περνούσαμε τότε?

-         Πότε βρε?

-         Τότε!!! Κιόλας τα ξέχασες?

-         Μα ξεχνιούνται αυτά? Είναι δυνατό? (ποια γαμωτ’…)

-         Θυμάσαι την πρώτη φορά που φιληθήκαμε?

-         …

-         Θυμάσαι την πρώτη φορά που αγκαλιαστήκαμε και πήγες να μου βγάλεις το φουστάνι και κατά λάθος το σκισες?

-         Δε το θυμάμαι καλά…βοήθησέ με…μετά το πέταξες ή το κανες ξεσκονόπανο?

-         ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΣΟΥ ΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΡΕ ΜΑΠΑ??? ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ  ΠΟΥ ΠΛΑΚΩΘΗΚΑΜΕ?

-         Κοίτα, αν σου πω όχι, μην το πάρεις προσωπικά…

-         Ε ΡΕ ΜΗΤΣΟ ΕΙΣΑΙ ΑΘΛΙΟΣ! ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!

-         Μα δε με λένε Μήτσο…

-         Ε? Συγνώμη, συνεργείο δεν είναι κει?

όταν κι οι ψευδαισθήσεις μιας κατά τ’ άλλα ασήμαντης γρίππης σ’ οδηγούν σ’ ακόμα μια ήττα…