Είχε από μέρες ετοιμάσει εκείνη τη βραδιά. Είχε μετρήσει τρεις και τέσσερις φορές τους χρόνους των διαδρομών, έχοντας συμπεριλάβει κάθε ενδεχόμενη καθυστέρηση από σκόρπιους παράγοντες: κλασική γυναικεία αργοπορία, κίνηση, φανάρια, πάρκινγκ… Είχε πλύνει και είχε σιδερώσει από την προηγούμενη το μαύρο πουκάμισο που λάτρευε, αλλά και άλλο ένα, μαύρο κι αυτό με λεπτές, άσπρες ρίγες, σε περίπτωση που έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και δεν βρισκόταν γύψος. Το ίδιο και με τα παντελόνια. Επίσης, μαύρες κάλτσες και παπούτσια δερμάτινα φρεσκοβαμμένα, τον αγαπημένο του σταυρό που φέρνει γούρι και την κολόνια στο τραπέζι που θα την έβαζε σε δύο καινούργια σημεία του σώματος που του έμαθε ένας «φίλος» πως είναι στρατηγικά. Το νερό έβραζε επί μία ώρα στο θερμοσίφωνο, για να μπορέσει να απολαύσει το μπάνιο του λίγο παραπάνω από το κανονικό. Όχι, δεν είχε προσδοκίες σαρκικού περιεχομένου εκείνο το βράδυ. Μονάχα θα είχε την ευκαιρία να λύσει εκείνο το μικρό κομπάκι που απέκτησε από την αρχή του μήνα, όταν εκείνη του χαμογέλασε από την άλλη άκρη του μαγαζιού. Ξανθή, ντυμένη στα λευκά, με μια φούστα ως το γόνατο και μια μπλούζα άνετη, σαν μια αέρινη παρουσία. Ναι, σαν νεράιδα. Μίλησαν επί ώρες, βρέθηκαν και τις επόμενες βραδιές, αλλάξανε και κινητά. Πάμε για ποτάκι θα έρθεις καμιά βόλτα; Σε δέκα είμαι εκεί. Έκανε να λούσει και τρίτη φορά τα λιγοστά μαλλιά του αλλά το μετάνιωσε, δεν βαριέσαι δεν πάω και για γαμπρός. Εξάλλου δεν ήταν και η πρώτη βραδιά που θα βρίσκονταν. Βέβαια θα ήταν η πρώτη βραδιά που θα την έπαιρνε από το σπίτι στις έξι και θα την γύριζε μετά τις δώδεκα το βράδυ. Επίσης θα ήταν η πρώτη βραδιά που θα έβγαιναν οι δυο τους, χωρίς τα διαολεμένα τα ηχεία να σου τρυπάνε το στέρνο και χωρίς τους γύρω-γύρω να στη σπάνε στην καλύτερη στιγμή της κατ’ ιδίαν κουβέντας σας. Άσε και αυτούς που κάνουν περιπολίες στο μπαράκι για να κόψουν κίνηση και σε σπρώχνουν κάθε λίγο.

Έβγαλε τα ρούχα του και για πρώτη φορά τα δίπλωσε στο κάτω μέρος του επίσης πρώτη φορά στρωμένου κρεβατιού. Οι κάλτσες κατευθείαν στο καλάθι με τα άπλυτα και τα παπούτσια τοποθετημένα στη γωνία του μικρού διαδρόμου να μην πιάνουν χώρο. Αν ήταν έρωτας δεν ήξερε, ήταν πολύ νωρίς. Έμοιαζε όμως, είχαν παρόμοιο DNA. Ο ενθουσιασμός πάντως έτρεχε από το μέτωπό του σαν ιδρώτας στο μέτωπο μαραθωνοδρόμου. Επίσης μόνο που ήξερε ήταν πως είχε φροντίσει τα πάντα στην εντέλεια. Ακόμα και ο σκύλος είχε φάει βραδινό από τις πέντε, just in case. Θα έβγαινε από το μπάνιο, θα σκουπιζόταν καλά και θα αρωματιζόταν, θα ντυνόταν, θα έμπαινε στο αυτοκίνητο, θα περνούσε από το ανθοπωλείο με τα ζουμερά τριαντάφυλλα στη βιτρίνα, θα αγόραζε το καλύτερο και θα το έβαζε μαζί με το cd που της είχε γράψει από χθες στη θέση του συνοδηγού. Εκείνη θα ξαφνιαζόταν αλλά θα έδειχνε με τα μάτια της πως δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο ξεκίνημα η βραδιά. Τα υπόλοιπα θα έρχονταν μόνα τους, μπορεί και να τη φιλούσε από την αρχή φέρνοντας τα πράγματα ένα βήμα πιο κοντά. Πόσο καιρό είχε να ερωτευτεί; Χρόνια; Δεν θυμάται, μάλλον δεν μέτρησε ποτέ. Δεν μετρείται η απουσία του έρωτα με ανθρώπινα σταθμά. Ευπειθώς αναφέρω: πιθανός έρως προ των πυλών.

Το κινητό χτύπησε μία, δονήθηκε άλλη μία και σταμάτησε. Μόλις είχε βγει από το μπάνιο και μόλις είχε προλάβει να τυλίξει την πετσέτα γύρω από τη μέση του. Ματιά θολή μέσα από τον καθρέφτη. Παντού νερά. Είχε γυρίσει από τη δουλειά και δεν αισθανόταν καλά. Θα ξάπλωνε για να ξεκουραστεί, μπορεί και να κοιμόταν. Λυπόταν και τα λένε. Εκείνος σκουπίστηκε καλά, φόρεσε την κολόνια στα στρατηγικά σημεία, έβαλε το λατρεμένο του πουκάμισο που το είχε πλύνει και σιδερώσει από την προηγούμενη, το ίδιο και το παντελόνι. Φόρεσε κάλτσες και παπούτσια, έπλυνε καλά τα δόντια, τα ξέπλυνε με στοματικό διάλειμμα και πήρε το αυτοκίνητο. Αγόρασε τριαντάφυλλο από το ανθοπωλείο με τα καλά στη βιτρίνα, το ακούμπησε στη θέση του συνοδηγού, έβαλε το cd με τις επιλογές να παίζει και κατέβηκε στην παραλία με τα πεύκα, κοντά στο άσπρο σπιτάκι που κάποτε έμενε λέει ένας ποιητής. Τράβηξε χειρόφρενο, έβαλε τα φώτα στη μεγάλη σκάλα και στάθηκε μπροστά τους με το τριαντάφυλλο στα δόντια. Το τραγούδι που ακούστηκε ήταν αυτό που μπορείς να ακούσεις δίπλα με ένα κλικ. Ο μονόλογος ήταν κλεμμένος από τον Δον Κιχώτη και νοθευμένος με έναν άλλο, από τον υπό άλλες συνθήκες μόνο της ιστορίας, τον Άμλετ. Δε γαμιέται, εξάλλου και οι τρεις μόνοι ήταν. Το ξημέρωμα που τον βρήκε ξυλιασμένο στα χορτάρια ήταν της εικοστής δευτέρας Μαΐου. Και τον ποιητή που κάποτε ζούσε εκεί δίπλα τον έλεγαν Άγγελο.



*Ο πίνακας που κοσμεί το ποστ είναι ο The Old Guitarist του Pablo Picasso και είναι λατρεμένος.

Φάγαμε κι εφέτος...

Η φωτογραφία απεικονίζει ό,τι απέμεινε απ' την ευτυχία.

ΠΕΖΟ Α΄

Όλες οι μέρες κάθισαν απαρηγόρητες πάνω απʼ το κεφάλι της Μεγάλης Παρασκευής. Μια μέρα που μεγεθύνει τις απώλειες μέσα σου. Απʼ το πρωί οι καμπάνες σκορπούνε δάκρυα κι αναμνήσεις περασμένων Επιταφίων. Ο ήλιος χαϊδεύει ηδονικά τους τρούλους των εκκλησιών . αναριγούν οι σταυροί επάνω τους. Οι θεοί που κήδεψα στη ζωή μου θα με συντροφεύουν ως το θάνατό μου. Μαντεύω την ύπαρξή τους από το άρωμα της πασχαλιάς που σκορπούνε γύρω μου.
Ραγισμένα τραγούδια στο ραδιόφωνο . μελωδικά ανασαίνει ο πόνος για να τον εκπνεύσει ο άνθρωπος.
Μες στο φλιτζάνι πικραμένος ο καφές, νοσταλγεί τη χαμένη συντροφιά της ζάχαρης. Ούτε και σήμερα θα τους τα φτιάξω…
Ανοίγω την πόρτα και καταπίνω ανόρεχτα το δρόμο προς την εκκλησία. Επάνω, δυο σύννεφα βουτηγμένα στο μπλε οινόπνευμα- βαμβάκι για τις πληγές μου. Και κάτω, ένα ζευγάρι να φιλιέται χωρίς συστολές, στη μέση του διαστελλόμενου θρήνου-πληγή για τα μάτια μου.
Μες στο ναό, αμήχανος-σα Θεός χωρίς πιστούς…, σαν άπιστος χωρίς κι ανθρώπους. Μπροστά μου, ο Ιησούς, κάτω από ένα ανοιξιάτικο σεντόνι . κανείς δεν το τραβάει, μήπως και δεν τον δει. Μόνο μαζεύουν ροδοπέταλα, για να μυρίζει ο ύπνος τους υπόσχεση Ανάστασης. Μα εγώ, ο ιερόσυλος, προσπαθώ να μαντέψω ποια βιολέτα διαλέγοντας, θʼ αγγίξω τα δάχτυλά σου που την έκοψαν.
Και σα να ʽθελα να μπω σʼ ένα τούνελ του χρόνου που θα ʽβγαζε σʼ εσένα, έσκυψα να περάσω κάτω απʼ τον Επιτάφιο.


ΠΟΙΗΜΑ Α΄

Στο μαλακό φως των κεριών
ρέουν τα πρόσωπα
παραπόταμοι που πάνε να ενωθούν
στʼ αργά νερά μίας λιωμένης Άνοιξης,
πολύχρωμη λάβα που με καταπίνει
καθώς απʼ τις κυλιόμενες σκάλες της μνήμης μου
αναδύεσαι όπως τότε, ελαφριά και αέρινη.
Φυσάει και γεμίζουν οι δρόμοι από εσένα.
Εύπλαστος πηλός που κολλάει στα χείλη μου
τʼ όνομά σου,
άσπλαχνη φλόγα που τρώει τα σπλάχνα μου
η μορφή σου,
τα μαλλιά σου μπερδεμένα λύνουν το αίνιγμα του κόσμου.
Όλα τα σπίτια βλέπουν προς τον ακάλυπτο
ώμο σου,
τα δάχτυλά σου απαλά νʼ ανεμίζουν σαν κρόσσια του ύπνου
στους κροτάφους μου
κι η εκκλησιά φωταγωγείται απʼ το αναστάσιμο φως
των ματιών σου.
Ω γλυκύ μου έαρ,
να μια φορά που το κερί σου θα σβήσει
απʼ το επιτάφιο δάκρυ μου,
να μια φορά που ο ήλιος ντροπιασμένος θα δύσει
γιατί δε θα φτάσει πιο ψηλά απʼ την ευτυχία μου…

Όμως στο κεφάλι μου ο ουρανός
κάποτε θʼ ακουμπήσει κατακόκκινο το ακάνθινο φεγγάρι του.
Κι ο κόσμος όλος θα φωνάξει:
«Ιδού ο βασιλεύς των ανιδέων!…»

ΕΓΚΩΜΙΟ Α΄

Η ζωή εν τάφω, έρωτά μου νεκρέ,
στο ανθισμένο σεντόνι της άνοιξης
το κορμί μαραμένο απόθεσες.

Η ζωή, πώς φεύγει; και κανέναν ποτέ
από κάτω δεν είδα νʼ ανέβηκε.
Των μνημάτων με τυφλώνει το λευκό;

Ω θνητέ, αντέχεις το Θεό να πενθείς
μα για σένα κανένας αθάνατος
δε θα κλάψει στον τάφο σα θα μπεις…

Βασιλιά της λύπης, Έρωτά μου, πετάς
απολιθωμένα τριαντάφυλλα
μες στου Άδη- για να σκίσεις- την κοιλιά.

Του μυαλού η τρέλα, του κορμιού ο σπασμός,
χορηγέ της πνοής μου, άπνους φαίνεσαι,
φιλημένος απʼ τα χείλη των νεκρών.

Οι νεκροί στο μνήμα, κι εσύ μες στους νεκρούς…
πιο βαθιά να σε θάψουν δε γίνεται.
Δυο καρδιές που ματώνουν την άβυσσο.

Πασχαλιές που ανθίζουν, μαραμένες ψυχές:
ποιες μοσχοβολούνε , λέτε, πιότερο;
Των ερώτων μας ο πόνος ιερός.

Τη ζωή ποιος θέλει, σαν ο πόθος δε ζει;
Ποιος και ποιον και πού θα ερωτεύεται;
Αφού όλοι ήδη είμαστε κανείς…

Ποιος, ζωή πια δίχως, ποιος, ανάσα χωρίς,
απʼ τα πλήθη των νεκρών που σε πίστεψαν
να σου δώσει το φιλί, αχ , της ζωής;…

Οι καρδιές πώς σπάγαν…,για να σμίξουν μαζί,
κι απʼ τη γη αποσπώνταν να γίνουνε
δορυφόροι στο δακτύλιο του Παντός.

Ναι , νεκρή αγάπη, όχι τʼ Άδη οχυρό,
δεν μπορεί να με διώξει το σκότος σου
να μην κλάψω ό,τι χάρηκα στο φως…

Άνοιξη θα είναι που θʼ ανοίξει η γη
κι όσοι έως θανάτου αγάπησαν
θα ξανα-αγκαλιαστούνε ζωντανοί!

Ιωάννης Α. Κυριαζής

*Αναδημοσίευση από το Ποιείν

-Τρία σφηνάκια θα μας φέρεις με τζακ, ντραμπιούι και γκραντ μαρνιέ…
-Λες να ξεκολλήσει από τον μαλάκα που της τα πρήζει τόσην ώρα και να σου ρίξει και καμιά ματιά;
-Πότε μπαστακώθηκε και δεν τον πήρα χαμπάρι; Λες να είναι γκόμενος;
.
.
.
-Και που λες αυτό το σφηνάκι το έμαθα στα Γιάννενα σε ένα πολύ σούπερ μπαράκι.
-Πώς λεγόταν; Έχω πάει στα Γιάννενα πολλές φορές.
-Αντζούρο. Στάνταρ θα το ξέρεις είναι στην πλατεία, λίγο πιο πίσω.
-Όχι δεν έτυχε…
-Ναι, ξέραμε την μπαργούμαν και μας είπε 2-3 μυστικά για σφηνάκια. Άμα έχεις τα μέσα…
-Είδες;
-Έχει  και τελετουργία, θες να σου δείξω πώς πίνεται;
-Μπα, άλλη φορά…
-…
.
.
.
-Τα έσπασα απόψε ρε φίλε, πήρα και το τηλέφωνό της. Από μεθαύριο ξεκινάει πολιορκία.
-Όρμα Ναπολέοντα.
-Είμαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού σου λέω…
-Είσαι.

Αρχίζω
να καταλήγω στο συμπέρασμα
πως τελικά
πρόκειται
για την
αγαπημένη μου μπύρα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές.

Με όλες κι όλες δυο ματιές.

Αυτός, ένας τραπεζικός υπάλληλος με κάποιες εσωτερικές ανησυχίες άνευ σημασίας και πέρα από τη μυρουδιά των χρημάτων που μετράει κάθε μεσημέρι δύο φορές κλείνοντας ταμείο. Αυτός, μετρά τους φακέλους του ΑΤΜ τα μεσημέρια στις τρεις, κάνει και κανένα δάνειο, πουλάει δήθεν αποταμιευτικά προϊόντα που είναι της μόδας, τρέχει να φωτοτυπήσει τις ταυτότητες. Ενίοτε, αυτός, φτιάχνει καφέ στην ομορφούλα πλην παντρεμένη συν εγκυμονούσα υπάλληλο του δίπλα ταμείου. Αυτός, ιδρώνει το πουκάμισο στο δεκάωρο που δουλεύει, το πλένει και το σιδερώνει μόνος του και μακριά από τις γκρίνιες γυναίκας, παιδιού και σκυλιού. Αυτός, πίνει νερό το μεσημέρι και μπύρα το βράδυ και πλένει πιάτα και ποτήρια μόνος του. Αυτός, κάποιες καθημερινές φοράει μια τσάντα «ταχυδρόμου» χιαστί, βγαίνει βόλτα στο Θησείο παρόλο που είναι καθημερινές, χαζεύει με τρυφερότητα τα κορίτσια που δείχνουν τον εαυτό τους, χτυπάει το εισιτήριο στον ηλεκτρικό, αγοράζει παλιά βιβλία στο μοναστηράκι και τρώει ένα «σουβλάκι στο χέρι» από του Μπαϊρακτάρη.

Αυτός, γράφει ημερολόγιο κι ένα πεζό που τελειωμό δεν έχει εδώ και χρόνια. Αυτός, γράφει και ποιήματα που δεν τα δείχνει σε κανέναν· τα καθαρογράφει με πένα σε κιτρινισμένα φύλλα οικολογικά και τα διαβάζει μισομεθυσμένος τα βράδια της Παρασκευής μπροστά στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας. Αυτός, ακούει τραγούδια που δεν ακούνε στο γραφείο, τραγούδια που ακούνε τα γυμνασιόπαιδα και κλαίνε, γι’ αυτό ο υποδιευθυντής του είπε να μην αυτοκτονήσει πριν πιάσει τους στόχους του τριμήνου. Αυτός, μιλάει με τους ανθρώπους για όλα τα άλλα εκτός από αυτόν.

Αυτή, γυρνάει τους δρόμους χαμογελαστή τραγουδώντας από μέσα της κάνοντας παρέα με φίλους. Αυτή, τα Σαββατοκύριακα παίζει θέατρο και αποσπά πολλά χειροκροτήματα. Αυτή, στα καμαρίνια αποσπά φιλοφρονήσεις, συγχαρητήρια και ίσως κάποια τηλέφωνα. Αυτή, απολαμβάνει την προσοχή ενός μυημένου στον χώρο φιλοθεάμονος κοινού που ξέρει τι βλέπει και γιατί. Αυτή, έχει ένα βλέμμα που καρφώνει στο σταυρό και τους πιο αθώους περαστικούς, μη αφήνοντας τους περιθώρια σκέψης. Αυτή, ξέρει τι κάνει και πώς. Αυτή, παίζει επικοινωνιακά με τον κόσμο που συναναστρέφεται και κερδίζει στα σημεία.

Αυτή, του έκλεισε μια νύχτα Σαββάτου το μάτι από το σανίδι, όταν αυτός καθόταν πίσω δεξιά. Αυτός, ήξερε πως ήταν γι’ αυτόν παρόλο που δεν μπόρεσε ποτέ να το δικαιολογήσει. Αυτός, ξεκίνησε να τρέφεται με αυταπάτες, να πίνει μπύρα το μεσημέρι, να ηχογραφεί τις παραστάσεις και να τις ακούει στη δουλειά υπό τα ειρωνικά σχόλια και τους χλευασμούς της ομορφούλας του δίπλα γραφείου, να κατεβάζει φωτογραφίες της από το ίντερνετ και να χαμογελά αμήχανος κάθε φορά που την βλέπει περιμένοντας αυτή να του κλείσει ξανά το μάτι.

*To post κοσμεί
το "Jeanne Hebuterne" 
του Amedeo Modigliani.

Τώρα που ξεκουμπίστηκε ο λίβας από τους ουρανούς μας και μπορώ επιτέλους να αναγνωρίσω τον ήλιο και να δω τον ανοιξιάτικο ουρανό, θυμήθηκα το καλοκαίρι. Κι επειδή τα προηγούμενα καλοκαίρια μου δεν ήταν και από τα καλύτερα (βλέπε δουλειά, λίγα μπάνια στη θάλασσα, λίγος καφές, λίγη ζωντανή μουσική και πολλή ζέστη που λιώνει το δέρμα) άρχισα, ματαιοδοξώντας να φαντασιωθώ πως οργανώνω κάτι καλύτερο, να σκέφτομαι ιδέες που θα βελτίωναν τις καλοκαιρινές ημέρες που θα έρθουν. Και η πρώτη είναι πως πρέπει να χάσω κιλά.

Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί στο λεωφορείο αποτελούσε πάντα την τελευταία επιλογή διπλανού. Πάντα. Θα έμπαινε στο άδειο όχημα πάντα στην αφετηρία και θα καθόταν μόνος του δίπλα στο παράθυρο της αριστερής πλευράς. Θα θυμόταν πάντα το εισιτήριο εκ των υστέρων και θα σηκωνόταν να το χτυπήσει βιαστικά, μην τύχει και κάποιος ξαφνικά του πάρει τη θέση. Θα παρατηρούσε τον κόσμο ενώ έμπαινε σταδιακά από τις στάσεις. Γριές με τσάντες νάιλον, παιδιά με φασαρία, ανόητοι με ύφη ψευτοάνετα, μελαψοί Πακιστανοί με χτενισμένα μαλλιά και πουκάμισα εξόδου Κυριακής, κοπέλες όμορφες με βλέμματα καρφιά. Οι όμορφες κοπέλες θα τον μελαγχολούσαν πάντα μέχρι τα βαθειά του γεράματα- όχι γιατί δεν θα μπορούσε να τις αποκτήσει.

Θα ξεχνιόταν παρακολουθώντας τις γραμμές του πεζοδρομίου να ρευστοποιούνται σε παρδαλούς σχηματισμούς και τις συνοικίες των τσιμεντένιων παραδείσων ενός καταναγκαστικού, ενός μεταναστευτικού, ενός αστικού κι ενός κομπλεξικού ονείρου (ανάλογα) να τρέχουν βιαστικά προς τα εκεί απ’ όπου είχε ξεκινήσει. Θα ζήλευε όσους τα κατάφεραν με κόπο και θα θαύμαζε όσους δεν χρειάστηκε να κοπιάσουν αλλά ωστόσο κατάφεραν ένα βήμα πιο κει.

Θα συνερχόταν από ένα απότομο φρενάρισμα δύο στάσεις πριν το δικό του τέρμα και θα έβλεπε τον κόσμο που περίσσεψε, όρθιο  και γαντζωμένο στις βρώμικες χειρολαβές. Θα έβλεπε το διπλανό του κάθισμα πάντα άδειο. Θα αναρωτιόταν αν ο ίδιος μυρίζει άσχημα ή αν έχει υποκοσμικό βλέμμα πρεζάκια ή παλιοαλβανού και αφού θα απέρριπτε και τα δύο ενδεχόμενα θα αναρωτιόταν εκ νέου. Θα σκεφτόταν θεωρίες που θέλουν τον κόσμο εμποτισμένο με μια παράξενη, μεταφυσική ροπή προς τα μακριά του, θεωρίες υποψιασμένες πως κάτι δεν πάει καλά με αυτόν εκεί, ακόμα και θεωρίες για ζωώδη ένστικτα που μυρίζονται και αποστρέφονται κατά περίσταση.

Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί στο λεωφορείο αποτελούσε πάντα την τελευταία επιλογή διπλανού. Ωστόσο εκείνη τη στιγμή θα άκουγε από το ραδιόφωνο του κινητού το τραγούδι που πριν από χρόνια τον οδήγησε με 160 χιλιόμετρα την ώρα μέσω της Συγγρού σ’ εκείνη την παράνοια. Θα έσκαγε ένα χαριτωμένο χαμόγελο και θα καταστάλαζε ικανοποιημένος πως τόσον καιρό το κάθισμα δίπλα του έμενε πάντα αδειανό, μην τύχαινε κι επιβιβαζόταν εκείνη από το πουθενά.

(Μάταια)

Τον διαβάζω στο blog του, τον διαβάζω κάθε πέμπτη δωρεάν με τη lifo, η οποία κατά τ' άλλα είναι μισή "χώσ' τα σύντροφε αλλά φιλοσοφημένα" και μισή όργανο του συστήματος (sic). Εδώ και λίγο καιρό τον ακούμε στα ερτζιανά και σε παγκόσμια αποκλειστικότητα από τον Skai 100,3 . Σε λίγο καιρό θα τον δούμε και δίπλα στο Λαζόπουλο να μετακινεί τα κασόνια του ντεμέκ γύφτικου που βρίσκεται στο μπακράουντ και να φωνάζει "έλα πάρε έλα πάρε". Τσάκο ένα σύντομο σημείωμα για τις εκπομπές του κι άλλο ένα αυτοβιογραφικό και συντονιστείτε άμεσα.

***

Ο πιτσιρίκος δεν έχει ιδέα από ραδιόφωνο. Βέβαια, αυτό δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα επειδή ξέρει πως η σημερινή τραγική κατάσταση των περισσότερων ραδιοφωνικών σταθμών στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί από ανθρώπους, οι οποίοι, υποτίθεται ότι ήξεραν από ραδιόφωνο – οπότε, πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα στα ερτζιανά με τη δική του παρουσία;

Το γεγονός πως ο πιτσιρίκος είναι τραυλός και ψευδός δεν τον αποθαρρύνει, γιατί πιστεύει πως –εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών του- το κοινό θα τον ξεχωρίζει πολύ εύκολα από τους υπόλοιπους παραγωγούς που έχουν τέλεια άρθρωση και είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να τελειοποιήσει τον τρόπο που κεκεδίζει, ώστε να κάνει μόδα το κεκέδισμα.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του πιτσιρίκου είναι πως δεν έχει ποτέ άγχος. Η Κατίνα Παξινού είχε πει πως το άγχος πάει μαζί με το ταλέντο.
Ο πιτσιρίκος δεν έχει κανένα ταλέντο και γι' αυτό δεν έχει και άγχος.

Βιαστείτε να προλάβετε να τον ακούσετε γιατί -λόγω της τεράστιας επιτυχίας που θα γνωρίσει η εκπομπή του- σύντομα στην ώρα του θα ακούγονται μόνο διαφημίσεις. Ο πιτσιρίκος θα λέει μόνο «χαίρετε» και «γεια σας» - κι αυτά ακόμα θα είναι ηχογραφημένα, αφού ο πιτσιρίκος θα βρίσκεται σε μόνιμες διακοπές στην εξωτική Σπιναλόγκα.

Βιογραφικό

Ο πιτσιρίκος είναι οκτώμισι ετών και θα παραμείνει σε αυτήν την ηλικία. Γεννήθηκε σε ένα πολυβολείο στην Κοκκινιά και είναι το 23ο παιδί –το στερνοπούλι- μιας οικογένειας Αρκουδόγυφτων από την Τσαμουριά. Σε ηλικία πέντε ετών, ανακάλυψε την πρέφα και το μπαλέτο, αλλά η μητέρα του –που έχει κλασική παιδεία- τον έβαλε εσωτερικό στο Harvard για να μάθει ζάπινγκ και αργαλειό. Ο καθηγητής Frankenstein Junior διέκρινε το ταλέντο του στη σαχλαμάρα και τον προέτρεψε να δημιουργήσει ένα μπλογκ. Μέσα σε λίγους μήνες γνώρισε την αποθέωση από το κοινό και τους κριτικούς, με αποτέλεσμα να εκδοθούν δυο βιβλία με κείμενά του, να γράψει κείμενα για θεατρική παράσταση και να γίνει τραγούδι από τον Σταμάτη Κραουνάκη. Το όνειρό του είναι να πρωταγωνιστήσει σε ταινία μετ' εμποδίων, για να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί των βραβείων Νόμπελ και να ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος στο Χάνι της Καλιφόρνιας.

Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το προηγούμενο, όμως τα χρώματα που θα δείτε στις συλλογές και οι εκφράσεις των μοντέλων είναι του συγκλονισμού...

Jiricermak

Εσύ τι θεωρείς αισχρό; Εγώ πάντως όχι το αληθινό που δεν προσβάλει κανένα. Ακόμα και αν πρόκειται για δύο λεσβίες που φιλιούνται στη μέση της πλατείας Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη την ώρα που έριχνε βροχή. Θα ήθελα να μην ποζάριζαν έτσι επιτηδευμένα για να τραβήξουν τα σχόλια και την προσοχή (φαινόταν). Αισχρά μπορεί να ήταν όλα τους τα κίνητρα μέχρι να φτάσουν εκεί μα το αποτέλεσμα δεν ήταν. Η εικόνα αυτή, δεν ήταν. Ίσως επειδή είμαι άντρας, ίσως κι επειδή έτσι είναι. Εξάλλου η αντικειμενικότητα είναι αναμφίβολα μια μαζική υποκειμενικότητα.Τέλος πάντων. Χωρίς έκπληξη άκουσα πριν μερικές ημέρες έναν 55άρη προοδευτικό στις ιδέες του και σχεδόν ακομπλεξάριστο σε κάποια θέματα που θίγουν την εφηβική επιθυμία για έρωτα, να αντιδρά εντυπωσιακά στην παραπάνω φωτογραφία. «Τσόντες βλέπετε;» .

Εν καιρώ, βέβαια,  και μετά από συζητήσεις μπορεί και να αναθεωρήσω.

Κάνοντας μια βόλτα σε αναζήτηση θέματος για τον άλλο μήνα έπεσα πάνω στο μπλογκ του γνωστού δόκτωρα της μπλογκόσφαιρας και πήρα αυτή την καταπληκτική έκθεση φωτογραφίας. Εσύ την θεωρείς αισχρή; Εγώ την θεωρώ εκπληκτική.

Igor Amelkovich

Εγώ θα πάω.
(Αν δεν κρυολογήσω πάλι...)

Κλικ

Λόγω οικονομικών δυσκολιών πριν λίγους μήνες αποφάσισα να ασχοληθώ με τις επενδύσεις χαρτοφυλακίου. Επειδή γαμ***κε ο Δίας και επήλθε παγκόσμια πιστωτική κρίση, η Bear Stearns βάρεσε κανόνι αθετώντας όλα της τα options και  επηρεάζοντας ακόμα και τους ψιλικατζήδες  (καλή ώρα) οι οικονομικές δυσκολίες παραμένουν. Έτσι, ακολουθώντας τη γνωστή μέθοδο Κωσταντάρα (βλ. ταινία) αποφάσισα να ασχοληθώ με τo εμπόριο. Ο παραπάνω πίνακας είναι μια αρχή. Δεν θέλω ούτε να τον βλέπω…

Τιμή έναρξης για άντρες: 100 ευρώ

Τιμή έναρξης για γυναίκες: 50 ευρώ κι ένα φιλάκι στο μάγουλο - δώρο από το κατάστημα η ιστορία απόκτησής του κάπου στα βάθη της Μέσης Ανατολής...

Κατηφορίζοντας ο Α. τον Άγιο Σπυρίδωνα στον Πειραιά η στάση τού θύμιζε την είσοδο της τράπεζας κάθε 22 του μήνα, όταν μπαίνουν οι συντάξεις και τρέχουν οι παππούδες να αρπάξουν τα λίγα και πολύτιμα από τον λογαριασμό τους, μην τύχει και αυτοί οι αληταράδες οι τραπεζικοί και τους τα αρπάξουν με καμιά κομπίνα. Τόσα ακούμε, δεν είναι να τους έχεις κι εμπιστοσύνη, για την τράπεζα δουλεύουν…τέλος πάντων. Μεταξύ άλλων κυρίες με σακούλες, εργαζόμενοι γραφείων που μόλις σχόλασαν κι ένα τυπάκι του λυκείου το οποίο στυλιστικά τοποθετούνταν κάπου μεταξύ emo και trendy, με τα ακουστικά από το mp3 player στ’ αυτιά και τα μαλλιά γεμάτα λακ . Τα μάτια του είχαν μια σκοτεινιά που ο Α. δυσκολευόταν με τη λοξή ματιά του να καταλάβει αν ήταν παράγωγο της μόνιμης θλίψης που κουβαλάνε τα «συναισθηματικά παιδιά» ή κάποιας ελαφριάς σκιάς, μεσοφόρι μιας ιδεολογίας που τα θέλει να ξεχωρίζουν στους γύρω. Ήρθε το 843 για Πέραμα, χτύπησε το μισό του, χώθηκε όπως- όπως κι έπιασε παράθυρο. Δίπλα του, ένας συμπαθέστατος μαυρούκος, μάλλον από Πακιστάν. Το ταξίδι ήταν μακρύ, η εφημερίδα ακόμα αδιάβαστη και τα ακουστικά ξεχασμένα. Μακεδονίες, βέτα, Τσίπρες και άλλα.

Σε τρεις- τέσσερις στάσεις κατεβαίνει ο μαυρούκος και την θέση του αναπληρώνει ο emo- τέτοιος. Του φάνηκε δακρυσμένος. Εντάξει, δεν μπορεί να ξέρει την ιστορία του καθενός, ούτε τι μπορεί να έχει περάσει στη ζωή του αυτό το παλικαράκι αλλά είναι λίγο δύσκολο να αντιληφθεί τη μαλακία της emo-θλίψης από το πουθενά. Αν ο κόσμος είναι ντροπιαστικά άδικος ή κακός ή ακόμα και πρόστυχος με αυτούς που δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα φτερά του, δεν μένει παρά να τον πιάσεις από το μαλλί και να τον βάλεις κάτω. Κι αν ένας δεν μπορεί, μπορούν πολλοί μαζί. Και αν δεν μπορείς να είσαι εσύ ανάμεσά τους για οποιονδήποτε λόγο, φρόντισε να εμπνεύσεις τους άλλους να το κάνουν προσπαθώντας με τον τρόπο σου. Όχι emo, κλάματα και παπαριές. Το τυπάκι κατάλαβε την προσοχή του Α. που σκεδάζονταν μεταξύ εκείνου και εφημερίδας αλλά έμοιασε να μην δίνει σημασία. Κάποια στιγμή φάνηκαν οι δεξαμενές του Περάματος με τις ξεθωριασμένες ζωγραφιές στη μάντρα, κατάλοιπα κάποιων νέων που θέλησαν απλά να χρωματίσουν ένα κομμάτι δυστυχίας, αφήνοντας τον κόσμο να αναρωτιέται ποιο χέρι τους τράβηξε το χειρόφρενο. Το τυπάκι πήρε μια βαθειά ανάσα και σκέπασε τα μάτια με τις παλάμες του, όπως βλέπουμε να κλαίνε οι δήθεν στις ταινίες. Ο Α. ανέβασε αδρεναλίνη γιατί κατάλαβε τον λυγμό που ερχόταν από δίπλα και μάζεψε αέρα να πει κάτι ή να σηκωθεί και να αλλάξει θέση. Έλεος πια με τα κλαψομούνικα που τρώνε τον πολιτισμό με τις αντιαισθητικές τους μόδες. Το τυπάκι ανέβασε το Volume και γύρισε το κεφάλι προς τα κάτω. Η μουσική έφτασε ως το αριστερό αυτί του Α.

Το τρένο φεύγει στις οχτώ…