Ένας ήχος σπάει την σιωπή…

Και η οθόνη του κινητού…

Αναβοσβήνει…

Ένα μήνυμα  που ήρθε να με βγάλει…

Από τον λήθαργο…

Αποστολέας;; άγνωστος…

«Μην μου στερείς…

Αυτό που δεν μπορείς να μου δώσεις…

Χαμογέλα…

ακόμα και αν δεν είμαι εγώ ο παραλήπτης…»

χαμογέλασα αυθόρμητα…

κι ας μην ήταν κανείς εκεί για να το δει…

αυτός ο άγνωστος…

χωρίς να το ξέρει.. έφερε στα χείλη μου

το χαμόγελο…διάλυσε έστω και στιγμιαία…

την ομίχλη της μοναξιάς μου…

πήρα το αμάξι και έφυγα στο βουνό…

εκεί που σε είδα την τελευταία φορά….

Περπάτησα στο ίδιο μέρος…

Θέλοντας απλά να ξορκίσω τις στιγμές…

Θυμήθηκα τα λόγια σου…

την ματιά σου…

Κοίταξα ψηλά… ψάχνοντας

Για  μια απάντηση..

Στα τόσα γιατί που με πλήγωσαν…

Δεν μπορεί να έκανα τόσο λάθος για σένα…

Απλά δεν μπορεί…

Όμως δεν έχει σημασία πια…

Ένα τραγούδι σιγοτραγουδώ αυθόρμητα…

Σε βγάζω άκυρο…. Σε βγάζω άκυρο και τέρμα…

Δάκρυα κυλούν απ’τα μάτια…

Είναι τα τελευταία… που επιτρέπω στον εαυτό  μου…

Για σένα…αφήνω την φωνή μου ελεύθερη…  

Να ξεσπάσει…  

Αφήνω την μνήμη μου να πλανηθεί…

Σε στιγμές… λόγια… ματιές και χαμόγελα…

Να δει τι έδωσε… και τι πήρε…

Έδωσε ψυχή…και αυτό τα λέει όλα…

Δεν πήρε ούτε ένα χαμόγελο αληθινό…

Έσκυψα και χάραξα στο χώμα…

Μια λέξη…μια τόση δα λεξούλα…

Με χέρια που έτρεμαν…

Σχημάτισα το τέλος…

Με την καρδιά κομμάτια….

ΑΝΤΙΟ………

Σκούπισα τα μάτια μου…

Και φώναξα με όλη μου την δύναμη…

ΑΝΤΙΟ…ελπίζοντας να σε φτάσει…

Το τέλος που λαχταρούσες….

Σε αφήνω πίσω λοιπόν…

Εκεί που θέλησες να μείνεις….

Δεν θα δακρύσω ξανά για σένα…

Θα χαμογελάω…

Ακόμα κι αν δεν έχω λόγο να το κάνω…

Γιατί…

κανείς δεν έχει τόση ανάγκη το χαμόγελο μου…

όσο αυτός που δεν μπορεί να το πρασφέρει….

Θα γυρίσει ο τροχός…έτσι μου έλεγαν…

Ποτέ δεν το πίστεψα…

Γιατί ποτέ δεν γύρισε για μένα….

Μα τώρα κάτι έχει αλλάξει…το νιώθω…

Η ελπίδα ξεπρόβαλε δειλά απ’την γωνία…

Μου κλείνει το μάτι, κι εγώ χαμογελώ…

Και μου αξίζει αυτό το χαμόγελο…

Ήρθε να αναπληρώσει όλα τα χαμόγελα…

Που ποτέ δεν μου χάρισες…

Όλες τις αλήθειες που εσύ δεν βρήκες

Το θάρρος να κοιτάξεις κατάματα…

Ήρθε να πιστέψει όλα όσα ένιωσα…

Αποκαλώντας εσένα δειλό….

Που φοβήθηκες να νιώσεις την αγάπη μου…

Και την βάφτισες ψεύτικη..

στο όνομα του εγωισμού σου…

Γυρίζει ο τροχός τελικά…

Και κάνει τον ήλιο  να λάμπει πιο πολύ…

Κάνει την ζωή όμορφη…να θέλεις να την ζήσεις…

Τώρα θέλω να ζήσω…

Ελπίζω να μην είναι αργά…

Γυρίζει ο τροχός…

Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου…

Μαζεύω τα κομμάτια μου…

Από εκεί που τα πέταξες…

Δεν σε νίκησα…

Δεν θέλω να σε νικήσω…

Να σε προσπεράσω θέλω…

θα τα καταφέρω…

Δεν υπάρχει νικητής και νικημένος…

Δεν ήταν πόλεμος όσα ένιωσα…

Αγάπη ήταν… δυνατή και αληθινή… 

Αλλά αν έπρεπε να δώσω έναν τίτλο…

Τότε είναι αυτός ψυχούλα μου…

Ο ηττημένος είσαι εσύ…

Δίχως την αγάπη μου…

Στο σκοτάδι ξανά…μα δεν είμαι μόνη…

Ένα κερί τρεμοσβήνει…

Αφήνοντας αποτυπώματα στην σκοτεινιά…

Μια φωνή… παρέα με λίγες νότες..

Συνθέτουν μια μελωδία που σε αγγίζει…

Ο ήχος του πάγου… καθώς λιώνει στο ποτό μου…

Το τσιγάρο που καίει στο τασάκι…

Και η μοναξιά μου που κάθεται αντίκρυ…

Κοιτώντας με ειρωνικά…

Είναι η παρέα που μου κρατάει συντροφιά…

Τόσος θόρυβος… στην τόση σιωπή σου….

Λίγα όνειρα αφημένα στην άκρη…

Απ’αυτά… που δεν μπορείς να φτάσεις…

Μερικά λόγια…που στοιχειώνουν την ψυχή…

Απ’αυτά… που δεν μπορείς να ξεχάσεις…

Κάποιες πράξεις… που σημάδεψαν την καρδιά….

Και που εγώ… δεν μπορώ να αφήσω πίσω…

Κι εκεί… στην σιωπή αυτής της παρέας…

Η μορφή σου…η εικόνα σου…η φωνή σου…

Αυτός που με πλήγωσε…

με ταπείνωσε…με σκότωσε….

Εσύ… αυτός.. που θα έπρεπε να μισώ….

Εσύ…αυτός που εγώ… ακόμα αγαπώ…