Λοιπόν, έχω την ανάγκη να γκρινιάξω!!

Σήμερα, είχα την φαεινή ιδέα (επειδή χρειάστηκε δηλαδή) να κάνω αίτηση για ανανέωση του διαβατηρίου μου, το οποίο έχει λήξει αρκετά χρόνια τώρα.

Ήξερα βέβαια ότι η διαδικασία έχει αλλάξει, και είναι λίγο πιο αυστηρή και χρονοβόρα.

Έτσι μάζεψα με προσοχή τα δικαιολογητικά και πήγα πρωϊ πρωϊ με την αυγούλα, στο αστυνομικό τμήμα. Τι να δώ; Κατ'αρχήν δεν έβρισκες πουθενά να παρκάρεις σε ένα σημείο που πάντα ήταν χαλαρά... "Τυχαίο", λέω... Μπαίνω μέσα και βλέπω ανθρώπους με τα βιβλία τους, τα σάντουιτς τους (μόνο τάπερ με κεφτεδάκια δεν πρόσεξα) σε όλα τα πιθανά σημεία όπου μπορεί να καθίσει κανείς. Σε πεζούλια, στις σκαλες παντού...

Και παίρνω νούμερο 187!!!! Λέω, "ok, σε ποιο νούμερο είμαστε;" και βλέπω με φρίκη (πραγματική φρίκη) νούμερο 21!!! Από τις 8 μέχρι τις 9:15πμ είχαν εξυπηρετηθεί 21 νούμερα (γιατί νούμερα είμαστε που τα ανεχόμαστε!!!), άρα μέχρι το 187 θα πρέπει να περιμένω 12 ώρες και κάτι, βγάλε και μερικά νούμερα που κουράστηκαν ή βαρέθηκαν και έφυγαν, γύρω στις 9 ώρες νομίζω ότι θα πρέπει να περιμένω...

Και ρωτώ η αφελής:

Συγνώμη, δεν έχουμε άλλες δουλειές;;; Πρέπει να πάρουμε άδεια για να πάμε εκδρομή στο αστυνομικό τμήμα;; Κι αν όντως βιάζεσαι και πρέπει να βγάλεις το διαβατήριο (καλή ώρα) τι κάνεις;;;

Και επίσης αφού υπάρχει ταμπέλα που λέει ότι εξυπηρετεί μέχρι 150 άτομα τη μέρα, γιατί εκδίδει χαρτάκια και μετά από αυτά;

Και επίσης, γιατί δεν τηρεί συνεχόμενη αρίθημηση, ωστε να ξέρει κάποιος ότι δεν θα προλάβει μεν σήμερα, αλλά να μπορεί να καβαντζώσει σειρά για αύριο;

Σημειωτέον δεν τολμάει να γράψει στο χαρτάκι μέσο χρόνο αναμονής... Αναρωτιέμαι γιατί!!!!

Αναρωτιέμαι αν όλη αυτή η ιστορία έγινε για καλό ή όχι;

Αν πάω το απόγευμα και έχει περάσει η σειρά μου, θα κάνω φόνο να το ξέρετε!!!

Δεν θα με ξαναδείτε ελέυθερη αλλά μέσα από τον Κορυδαλλό!

Αν και σιχαίνομαι τα τρωκτικά αυτή η φωτογραφία με έχει εντυπωσιάσει

Τι λέτε;;;

Burnt out syndrome ή Cronic Fatigue Syndrome (CFS)

Πρόκειται για μια σχετικά πρόσφατη ψυχοσωματική ασθένεια, με συμπτώματα όπως συνεχή και χρόνια αίσθηση εξάντλησης, διάφορους πόνους στο σβέρκο, στην πλάτη, στο στομάχι και αλλού, διαλείψεις μνήμης, αδιαφορία για τους γύρω, δυσκολία συγκέντρωσης, μείωση σεξουαλικής επιθυμίας, αϋπνία κ.α. 

Βασική αιτία του συνδρόμου αυτού είναι... το άγχος, το στρες... Κάτι που έχω βαρεθεί να ακούω για ό,τι μας συμβαίνει. Το άγχος! Άγχος για τη δουλειά, άγχος από την κίνηση στους δρόμους, άγχος για την προσωπική μας ζωή, άγχος για την εμφάνισή μας, να ικανοποιήσουμε τον σύντροφό μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας ακόμα και τους γνωστούς μας. Άγχος να πετύχουμε στη δουλειά και τα χόμπι μας...  

Τρέχουμε από το πρωΐ, τρώμε γρήγορα, στο όρθιο και συχνότατα αηδίες, κοιμόμαστε λίγο και τα κάνουμε όλα βιαστικά.  

Γιατί τόσο άγχος (τα λέω για να τα ακούω κι εγώ); Γιατί τόση αγωνία για το τι θα γίνει και πώς θα γίνουμε πρώτοι σε όλα;  

Πιστεύω ότι είναι αποτέλεσμα του τρόπου που ζούμε... Που ζούμε σ’αυτή τη πόλη με τα 4 εκατομμύρια κόσμο, με το πρόβλημα της ανεργίας, για παράδειγμα, που μας προσθέτει την αγωνία «να είμαι καλύτερος στην δουλειά μου, συνεπέστερος, αποτελεσματικότερος, ταχύτερος, για να μην έρθει κάποιος καλύτερος και μου πάρει την θέση, γιατί αυτή η θέση με ζει, με πληρώνει, και αν τη χάσω παναγίτσα μου, τι θα κάνω;;;;» Και βασικά είναι και το θέμα ότι στη δουλειά δεν υπάρχουν προσωπικές σχέσεις, κανείς δεν θα σου χαρίσει τίποτα και δεν θα σε κρατήσει αν κάνεις πλημμελώς τη δουλειά του, όσο καλή διάθεσή κι αν έχεις να το κάνεις, όσο κι αν προσπαθείς... και γιατί να το κάνει άλλωστε, υπάρχει τόσο μεγάλη προσφορά, που ουδείς αναντικατάστατος. Ο χρόνος τρέχει και ο χρόνος είναι χρήμα. 

Στην προσωπική μας ζωή ο χρόνος έχει γίνει τόσο λίγος και η διάθεσή μας τόσο κακή από την πίεση της ημέρας, που ακόμα και ο χρόνος που αφιερώνουμε στους φίλους μας, μας φαίνεται κουραστικός, κάτι σαν αγγαρεία. Και αυτό μας αγχώνει, γιατί οι φίλοι είναι φίλοι, και το συναίσθημά μας το φωνάζει, αλλά το σώμα και το μυαλό μας δεν ανταποκρίνεται... κι αυτό είναι ένα άγχος. 

Και γυρίζουμε στο σπίτι ρετάλια, κουρέλια, αναζητώντας μόνο μια αγκαλιά από τον σύντροφό μας ή πολλές φορές μόνο το κρεβατάκι μας... Για να πέσουμε για ύπνο και να σηκωθούμε το πρωί πάλι κουρασμένοι... 

Θα ήθελα τόσο να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου. Θα ήθελα τόσο να φύγω από την Αθήνα και να ζήσω σ’ ένα σπίτι στην εξοχή με έναν ωραίο κήπο με λουλούδια και ένα μποστάνι με ζαρζαβατικά...  

Aλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ωριμάσει κανείς πολύ μέσα του, να αλλάξει τους στόχους του και να βάλει νέους. Να κατεβάσει ταχύτητα, να χαλαρώσει και να αποτοξινωθεί από το καυσαέριο και τον καταιγισμό της πληροφόρησης. Να μειώσει τις ανάγκες του και να συγκεντρωθεί πολύ στον εαυτό του. Σκέφτομαι ότι ίσως βάζω πολλές δραστηριότητες γιατί δεν θέλω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Όμως, το κάνω καθημερινά, όποτε βρω ευκαιρία, τον ξεμοναχιάζω και τον στριμώχνω στην γωνία. Αρχίζω το σκάλισμα ακόμα και εν κινήσει.  

Ένας τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς το σύνδρομο αυτό (σύμφωνα με τους επιστήμονες) είναι να πάει διακοπές, να κρατάει ημερολόγιο, να αναζητά τρόπους για να κάνει δραστικές αλλαγές στην ζωή του, να έχει χόμπι, και να περιβάλλεται από ανθρώπους που τον εκτιμούν.  

Είναι ένα σύνδρομο της σύγχρονης ζωής, εγώ λέω, οπότε απλά πρέπει να αναζητήσουμε μέσα μας την ηρεμία, να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τους φίλους μας που χάνονται για μεγάλα διαστήματα, να κοιτάξουμε γύρω μας και να δούμε τη φύση, να ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακούσουμε τους ήχους της φύσης, να κάνουμε μια βόλτα στην Ακρόπολη, και να σκαρφαλώσουμε στον βράχο. Να αποστασιοποιηθούμε από την αδηφάγο πόλη.. Να την δούμε από ψηλά, από κει που δεν μπορεί να μας αγγίξει. Να χαλαρώσουμε και να προσπαθήσουμε γίνουμε κάπως πιο ολιγαρκείς, για να μάθουμε να εκτιμούμε όλα τα καλά που μας συμβαίνουν, χωρίς να τα καταβροχθίζουμε λαίμαργα, ζητώντας αμέσως περισσότερα.

Λετε να έχουμε βρει την άκρη;  

Θέλω την καρδιά να σφίξω, πέτρα πίσω μου να ρίξω και να φύγω

Μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε

Μες στο χρόνο να περάσω κι αν μπορέσω να ξεχάσω λίγο-λίγο

Μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε 

Ζαμπέτας-Καγιάντας

Πληροφορίες για το σύνδρομο burnt out στη διεύθυνση:

http://web4health.info/en/answers/bipolar-burned-out.htm

Με έμπνευση το κείμενο της Ξένιας (XeniaRodo) "Γιορτάζουν το θάνατο", είπα να μιλήσω για ένα αντίστοιχο έθιμο που έχουν στο Μεξικό, την γιορτή των νεκρών.

Γιορτάζεται στις 2 Νοεμβρίου και είναι μια από τις πιο ξέφρενες γιορτές της χώρας. Οι μεξικανοί πιστεύουν ότι ο θάνατος βρίσκεται δίπλα μας και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας ακουμπήσει, και γι'αυτό πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία.

Γιάυτό πίνουν και χορεύουν, γιατί δεν φοβούνται τον θάνατο, αλλά τον κοροϊδεύουν. Εξ'άλλου, θεωρούν ότι η ψυχή ζει και μετά τον θάνατο του σώματος. Η αντίληψη αυτή είναι ένας συνδυασμός παραδοσιακών αντιλήψεων των αζτέκων και των μάγιας, με τις χριστιανικές.

Τις μέρες αυτές φτιάχνουν τεράστια τραπέζια με φαγητά σε όλες τις πλατείες και τους δημόσιους χώρους. Σ'αυτά τα τραπέζια με τις προσφορές, αναπαριστούν σκηνές από την καθημερινή ζωή, με πρωταγωνιστές ...σκελετούς. Λένε ότι οι νεκροί έρχονται και παρ'όλο που δεν μπορούν να φάνε, ευχαριστιούνται με την μυρωδιά του φαγητού...

Επίσης, φτιάχνουν ένα είδος ψωμιού των νεκρών, κάτι σαν τσουρέκι εκείνη τη μέρα (υπάρχει στους φούρνους και τα ζαχαροπλαστεία από νωρίτερα), που έχει επάνω σκελετούς και διάφορα τέτοια, αλλά με ύφος κοροϊδευτικό ή αναπαριστούν φέρετρα με τα ονόματα των φίλων τους. Η γιορτή αυτή είναι γιορτή χαράς, όσο και να μας φαίνεται παράδοξο. Δεν έχει τίποτα το μακάβριο ή το τρομακτικό....

Το carnaval de la muerte (καρναβάλι των νεκρών) διαρκεί τρεις μέρες (από τις 31 Οκτωβρη, την 1η Νοέμβριου που είναι των Αγίων Πάντων μέχρι και στις 2 Νοέμβρη) και έχει μουσική, χορό, φαγητό και ποτό...

Ακόμα και στα νεκροταφεία, μαζεύονται οι οικογένειες των νεκρών και κάνουν πικ νικ, παίζοντας μουσική που αγαπούσαν οι δικοί τους. Παντού υπάρχουν κίτρινα λουλούδια, που λέγονται cempasúchilas.

Θεωρώ αυτή την οπτική γωνία για τον θάνατο πολύ ενδιαφέρουσα και θετική, και πιστεύω ότι μπορεί μια τέτοια αντίληψη να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Για φωτογραφίες και άλλες λεπτομέρειες μπορείτε να πάτε στην διεύθυνση http://www.tierradenadie.de/archivo/viajes/visitamexico.htm

http://www.azcentral.com/ent/dead/mixquicindex.html

Σήμερα ξύπνησα ανεξήγητα πολύ μελαγχολική... Από το πρωϊ ψάχνω να βρώ τι μου φταίει, τι με κάνει να μη θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι σήμερα, αλλά να "αρρωστήσω", να κοιμηθώ μέχρι αργά, να πάρω το αμάξι μου (όχι στην τσέπη χαρτζιλίκι....) και να κατέβω στην παραλία, σε κείνον τον απόλυτα αποτοξινωτικό βράχο στην Χαμολιά για να έρθω στα ίσα μου... και να ρίξω και μια βουτιά να παγώσει ο εγκέφαλός μου, μήπως πάψει να σκέφτεται...

Και αντί για όλα αυτά, μπήκα πάλι στο τριπάκι της ευθύνης και της υπευθυνότητας και ξεκίνησα την μέρα μου, όπως κάθε μέρα... Με το χαμόγελο και το αστείο μου, και μια ψυχή μαύρη από μέσα... Ψάχνω και ψάχνομαι συνεχώς, σκαλίζω και σκαλίζομαι για να βρώ μέσα μου αυτό με μαυρίζει, γιατί δεν το θέλω, θέλω να το ασπρίσω...

Και βρίσκω ανάμεσα σε ένα σωρό "αλλά" και "ίσως" και "μπορεί" και "ίσως όχι" και "γιατί" αυτή την σοφή φράση "όταν ραγίσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει"... και ανταποκρίνεται πολύ σ'αυτό που με κάνει να μελαγχολώ... Πόσο παράξενο το συναίσθημα να θέλεις πολύ, πάρα πολυ να είναι τα πράγματα όπως πριν, και αυτά να μην είναι. Να προσπαθείς να αναπαράγεις τα συναισθήματα, τις κινήσεις και τις σκέψεις όπως πριν, χωρίς αυτό όμως να γίνεται... Και δεν θα είναι ποτέ...

Εδώ λοιπόν βρίσκεται η πληγή... Την βρήκαμε... Να την σκαλίσω;;; Κάποτε πρέπει να το κάνω κι αυτό... Δεν εγγυώμαι για το τι θα βγει... Θα το κάνω όμως, κι ας μου βγει και σε κακό... 

Πριν καμιά δυο μέρες ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα μηνύματα (forward του forward), έλαβα και ένα που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον! Ήταν βίντεο που έδειχνε έναν συμπαθέστατο τυπάκο να κρατάει μια χάρτινη ταμπέλα που έγραφε "Free Hugs" και να περπατάει στους δρόμους και σε εμπορικά κέντρα.

Στην αρχή τον κοιτούσαν καλά καλά, και μετά κάποιοι άρχιζαν να τον πλησιάζουν για να τους δώσει αυτή τη δωρεάν αγκαλιά... Μου φάνηκε πάρα πολύ συγκινητικό... Αυτός "χάριζε" αγκαλιές. απλές αγκαλιές, ζεστές και σφιχτές, γιατί είχε ανάγκη να πάρει την αγκαλιά από τους άλλους, και εκείνοι το ίδιο.

Τι να πει κανείς για την αγκαλιά... Για την επαφή, την ζεστασιά, τη μυρωδιά της; Γιατί είναι τόσο ανακουφιστική; Γιατί την αποζητούμε όταν χαιρόμαστε (μου’ρχεται να αγκαλιάζω όλον τον κόσμο όταν χαίρομαι) και όταν λυπόμαστε (θέλω τη μαμάαα μου!!!), από τότε που ήμασταν μωρά μέχρι τα βαθιά γεράματα (πολλές φορές όταν αγκαλιάζω τη γιαγιά μου, ετών 78, νοιώθω σαν να αγκαλιάζω ένα παιδί);

Έχει να κάνει με κάποιο ένστικτο που υπάρχει μέσα μας και έχει δημιουργηθεί από την εποχή που βρισκόμαστε στην κοιλιά της μαμάς μας, πιστεύω (υποθέσεις κάνω, ε;)... Ο ήχος της καρδιάς της που ακούγεται μάλλον τους υπέροχους 9 μήνες που σχηματιζόμαστε μέσα στην μήτρα, είναι καθοριστική επιρροή, και την έχουμε ανάγκη για όλη μας τη ζωή... Αυτή η αίσθηση ότι κάτι μας περιβάλλει προστατευτικά, κάτι ζεστό και μαλακό, είναι επίσης σημαντικά ανακουφιστική...

Ένας ακόμα λόγος που η αγκαλιά μας κάνει τόσο καλό, είναι που με κάποιους ανθρώπους παραπέμπει στην ερωτική πράξη... Αυτή η επαφή των σωμάτων που προκαλεί την επιθυμία..

Κάποιοι άνθρωποι που νοιώθουν άβολα με την αγκαλιά, πιστεύω ότι είναι σχεδόν συναισθηματικά ανάπηροι, ότι κάποια από αυτά τα στοιχεία τους έλειψαν στους πρώτους μήνες της ζωής τους και αυτό δείχνει ότι υπήρξε μια «μάνα» που δεν ένοιωθε μάνα, που απλά έγινε χωρίς να το θέλει... Και λυπάμαι όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους.

Όπως και να’χει νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από μια αγκαλιά σε διάφορες στιγμές της μέρας (και της νύχτας άμα λάχει)!

Δεν χρειάζεται να πηγαίνει πάντα το μυαλό σας στο πονηρό...  :-)

Καλές αγκαλιές...

Με κυνηγά η θάλασσα που κάποτε αγαπούσα

μου θύμωσε που μια βραδιά με πέτρες την πονούσα

Με κυνηγούν τ’ αστέρια που γκρεμίστηκαν για μένα

κι εγώ μια ευχή δεν έκανα και πήγανε χαμένα

Με κυνηγούνε τα πουλιά απ’ το χειμώνα

εκείνα που τα φτερά τους έκοψα μονάχος μου να μη μείνω

Με κυνηγάει η βροχή κι όλο με μαστιγώνει

δικός της να ‘μαι μου ζητά να ‘χει να με μαλώνει

Και κρύφτηκα στα μάτια

αχ τα τρελά σου μάτια με χώρεσαν σε μια άκρη

Αγάπη μου μονάχα, μονάχα μην κλάψεις

ζεστό μη γίνω δάκρυ

Από τον δίσκο των Ματ σε 2 υφέσεις Ψέμμα σαν αλήθεια

Μουσική Αλέξανδρος Καψοκαβάδης Στίχοι Σταύρος Δάλκος

Αφιέρωμενο