...Βλέπω καταπράσινα δέντρα και κόκκινα ρόδα

(...Κάθε χρόνο εξαφανίζονται περίπου 140.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα δασικής ...)

τα βλέπω να ανθίζουν για μένα και για σε

(...το 15% των επιπτώσεων της υπερθέρμανσης του πλανήτη οφείλεται στη χρήση γεωργικών λιπασμάτων...)

και μονολογώ: "τι θαυμάσιος κόσμος!"

Βλέπω καταγάλανους ουρανούς και σύννεφα λευκά

(...Οι ημερήσιες υπερβάσεις των συγκεντρώσεων αιωρούμενων μικροσωματιδίων...)

την φωτεινή ευλογημένη μέρα, τη μαύρη ιερή νύχτα

(...Τα τελευταία επτά χρόνια, η φωτορύπανση αυξήθηκε κατά 24% και μία απόκοσμη πορτοκαλιά λάμψη...)

και μονολογώ: "τι θαυμάσιος κόσμος!"

Τα χρώματα του ουράνιου τόξου, τόσο όμορφα ψηλά

(...Η φυσική υγρασία της Χιροσίμα εξατμίστηκε και μια βροχή από ραδιενεργά κατάλοιπα και βλαβερές...)

τα βρίσκεις και στα πρόσωπα των περαστικών

(...Η επίθεση σημειώθηκε σε αγορά της πόλης και είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον...)

Βλέπω φίλους να δίνουν τα χέρια και να λένε "Πώς τα περνάς;"

(...δύο εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί ή δολοφονηθεί από τότε που ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος...)

λέγοντας στ' αλήθεια "Σ' αγαπώ!"

Ακούω μωρά να κλαίν, τα κοιτώ να μεγαλώνουν

(..κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί χάνει τη μάχη µε τη ζωή...)

Θα μάθουν πιο πολλά απ' όσα θα γνωρίσω εγώ ποτέ

(...Περίπου 800 εκατ. άνθρωποι παγκοσμίως δεν ξέρουν να διαβάσουν και να γράψουν...)

και μονολογώ: "τι θαυμάσιος κόσμος!"

ναι, μονολογώ: "τι θαυμάσιος κόσμος!"

Εψές τη νύχτα δε με βρήκε κάποιο τραγούδι, μα ένα όνειρο. Ένα όνειρο περίεργο και πολύ έντονο που ακόμα και τώρα το φως της μέρας δε λέει να το σβήσει απ' τη σκέψη μου. Μόλις ξύπνησα, η φωνή του γυαλάκια με τα μούσια μου ψιθύριζε: τα όνειρά σου μην τα λες, γιατί μια μέρα κρύα/ μπορεί και οι φροϋδιστές να 'ρθουν στην εξουσία... Τον αψήφησα. Καιρό τώρα είχα ξεχάσει να βλέπω όνειρα και ήθελα να μοιραστώ αυτή τη σπάνια εμπειρία.

Είπα λοιπόν σε κάποιον όσα είχα δει: ταξίδια πίσω στην εποχή του Βυζαντίου, πριγκήπισσες και μαγεμένους ύπνους.Δεν τα είπα όλα βέβαια. Δε μίλησα για το χαλκόχρυσο χρώμα του ονείρου και την ανεπαίσθητη μυρωδιά από ταλαιπωρημένους αιώνες που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Ούτε φυσικά ανάφερα ότι το όνειρο διαδραματιζόταν μια ατέλειωτη Κυριακή...Ίσως γιατί της Κυριακής τα όνειρα ζουν ως το μεσημέρι που λέει κι ο Αλκίνοος...

Ίσως όχι τυχαία ο Αλκίνοος καραδοκούσε στη γωνία. "Μάλλον είχες ακούσει το Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο" ήταν το σχόλιο για το όνειρό μου...

Κοίτα τώρα τι σου είναι τα τραγούδια... Ο "Βόσπορος" δε μου πολυαρέσει. Δε λέω ότι δεν είναι καλό τραγούδι (το σημαντικότερο: είναι τραγούδι), αλλά φταίνε μάλλον οι στίχοι - ένα περίεργο κράμα βαρύγδουπης γλυκεράδας με δυο-τρεις στάλες "κουλτούρας"- άσε που η εξωφρενική επιθυμία στο ρεφραίν μου φέρνει συνήθως γέλιο ή/και αναγούλα. Όμως, εκείνο το αλλάζουνε εντός μου/ τα σύνορα του κόσμου με στέλνει πάντα αλλού...

Πού με πάει λοιπόν το καραβάκι του Βοσπόρου; Με μια ενδιάμεση στάση στο μετεβλήθη εντός μου/ κι ο ρυθμός του κόσμου, του Βιζυηνού, φθάνω στο "Εγχειρίδιο για Λογικούς": Άσ’ τον τρελό στην τρέλα του/άσ’ τονε στο όνειρό του(νάτο πάλι το όνειρο)/Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε/κι έφτιαξε ένα δικό του (με άλλα σύνορα και άλλο ρυθμό, είμαι βέβαιος) κι έτσι βρίσκομαι πάντα να ατενίζω τον γκρεμό που οδηγεί στην τρέλα. Στην τρέλα; Μα ναι: άλλα όρια, άλλος ρυθμός, άλλη ερμηνεία του κόσμου, άλλος κόσμος. Δεν είναι άραγε αυτό η τρέλα, μα και η τέχνη, ο έρωτας, η θρησκεία, η μνήμη, η προσωπική μας χώρα; Και μήπως ο τρελός, αφού δεν είναι του κόσμου τούτου, δεν είναι κι ένα είδος αγγέλου -μ' ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς- που σαπίζει εδώ σιμά μας;

Φοβάμαι τα ύψη. Όταν στέκομαι σε ένα μπαλκόνι, σε μια ταράτσα, σε έναν γκρεμό, δεν κοιτώ κάτω. Όχι επειδή ζαλίζομαι, αλλά επειδή νιώθω το βάθος του να με τραβά. Όπως με έλκει και η τρέλα. Στέκομαι με ευλάβεια σχεδόν απέναντι στις διακηρύξεις της και προσκυνώ αυτή την αλλαγή συνόρων που πρεσβεύει, προσπαθώντας να πιάσω το ρυθμό της, εγώ, ένα πλάσμα αυτού του λογικού κόσμου...

Κρατώ την τρέλα λοιπόν...Για τα άλλα ας μιλήσουν τα τραγούδια...

Παραμονή Χριστουγέννων. Η ματαιοδοξία μου (σαν άλλη συννεφούλα) κερδίζει το παιχνίδι και μετά από άλλη μια ανούσια "γιορτινή" έξοδο και δύο ποτά, ξεκινώ κι εγώ να φτιάχνω το ηλεκτρονικό μου καραβάκι. Αντί για χαρτί, τα υλικά μου θα 'ναι λέξεις, αναμνήσεις, τραγούδια, αφορμές και φόβοι που θα με βρίσκουν μες στη νύχτα μου.

Όπως τώρα. Καθώς βίαζα το βήμα μου στην παγωμένη άσφαλτο μερικά λεπτά πριν, ανακάλυπτα για άλλη μια φορά την υπόγεια διαδρομή που συνδέει συχνά, εκεί που δεν το περιμένεις, δυο τραγούδια αγαπημένα. Μου θύμισαν συγγενείς που γνωρίζονται για πρώτη φορά σε γάμο ή σε κηδεία και βλέπουν με έκπληξη πόσο μοιάζουν μεταξύ τους...

"...και προχωρούσα μέσα στη νύχτα/χωρίς να γνωρίζω κανένα/κι ούτε κανένας/κι ούτε κανένας/με γνώριζε" --------> "Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων;"

Πόσες φορές δεν ένιωσα αυτή τη διπλή νύχτα να με κυκλώνει; Να αισθάνομαι ότι είμαι ξένος μέσα στη χαρά και στα χαμόγελά τους -όχι επειδή φταίνε εκείνοι, αλλά επειδή βρισκόμουν καταμεσής της δικής τους νύχτας; Πόσες φορές δεν είπα μέσα μου "Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;" ζητώντας επειγόντως ν' αναπνεύσω;

Η άγνοιά μου και η άγνοιά τους. Η νύχτα μου και η νύχτα τους. Εγώ και οι άλλοι...Αυτοί οι ίδιοι "άλλοι" που για κάποιους είναι η Κόλαση, χωρίς φωτιές και καζάνια, αλλά με όργανα αιώνιου βασανισμού την άγνοιά μας γι' αυτούς, τη δική τους για μας, την άρνηση όλων μας να περάσουμε από το "άλλοι" στο "εμείς".

Κάτι τέτοιες στιγμές που μόνη διέξοδο βρίσκω τα τραγούδια -για τα τραγούδια λέω, εκείνες τις ανάσες που μας δίνονται σαν φιλί ζωής σε αφιλόξενες νύχτες- μου 'ρχονται στα χείλη τα λόγια του Νικόλα "δε με χωράει ο κόσμος ρε παιδιά..."

Το αν θα τον φέρω εγώ στα μέτρα μου ή αν θα πρέπει να έρθω εγώ στα δικά του είναι μια ιστορία που ανήκει στα τραγούδια μιας άλλης νύχτας. Προς το παρόν καλώς σας βρήκα, "άλλοι" μου...