Γύρισα αργά τη νύχτα στο σπίτι. Έκανα ένα γρήγορο ντους για να ξαναφύγω.Έψαχνα μπλουζάκι για το τζιν και...

...βρήκα αυτόν. Αυτόν που δεν ήθελα να βρω.

Στο ντουλάπι μου.

Η μυρωδιά του!

Γιατί έχουνε τόση ένταση οι αισθήσεις;

Γιατί ξυπνάνε τις αναμνήσεις από τον χρόνο των νεκρών;

Γιατί;

Ένα μπλουζάκι γκρι, με το σώμα του. Κρυμμένο στο συρτάρι με τα εσώρουχα. Να κάθεται αναπαυτικά στη μέσα γωνία αριστερά, και να τυλίγει μια φωτογραφία. Σαν εθισμένη, γέμισα τους πνεύμονές μου με το σώμα του. Κρατώντας τη φωτογραφία, κάθισα στο κρεβάτι. Δεν πήγα πολύ πίσω, μόνο κάτι μήνες. Με το δεύτερο δάκρυ, ξύπνησα. Το παγωμένο του βλέμμα, ένα ξημέρωμα σε παραλιακό μπαλκόνι, ξανακαρφώθηκε στο γεμάτο φωτιές δικό μου. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, κτύπησε το κινητό. Ένας φίλος παιδικός.

-          Χάρις μου, θα βρεθούμε σε δέκα λεπτά, Θα είσαι εκεί;

-          Έρχομαι.

-          Όλα καλά;

-          Ναι! Σκίζω μια φωτογραφία, που ήταν τόσο καιρό λαθρομετανάστις στο ντουλάπι.

-          Κατάλαβα! Θα πιούμε τις βότκες μας πόψε, να τον κάψουμε για τα καλά! ’τε, θα σε δούμε σε λίγο!

Το μπλουζάκι το πέταξα στο καλάθι με τα άπλυτα.

Η βότκα πάντα καθαρή. Με λίγο πάγο, χωρίς λεμόνι.  

Τετάρτη βράδυ, στο χάιγουέι για Λευκωσία.

Είχα συνοδέψει τον πατέρα μου από πολύ πρωί στη Λεμεσό για δουλειές, με άφησε στης γιαγιάς κατά το μεσημέρι, συνέχισε για το εργοτάξιο, και στις 7μιση το βράδυ, μετά από ένα σύντομο δείπνο που μοιραστήκαμε σε ένα εστιατόριο στην αγαπημένη μας παραλιακή της Λεμεσού, βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο.

Με τον πατέρα μου έχουμε την ωραιότερη σχέση. Μου άνοιξε τα μάτια στις ομορφιές της γνώσης και της σκέψης, στα μυστικά των βιβλίων, την απλότητα της πολιτικής, την αξία της ανθρωπιάς και της καθαρής ψυχής. Δεν υπάρχουνε λόγια ή εικόνες για την αγάπη πατέρας-κόρης και μόνο όσοι είναι ή το ένα ή το άλλο, μπορούνε να την κατανοήσουνε και να τη βιώνουνε.  Παπόθρεφτη από κούνια, το παραδέχομαι! :)))))))))))))))))))

Στο αυτοκίνητο, έβαλε το δώρο που του έφερα, δηλαδή το διπλό δίσκο της Χαρούλας Αλεξίου, από το Αφιέρωμα για τον Μάνο Λοϊζο, στο Ηρώδειο. Αγαπάνε οι γονείς μου τα τραγούδια του Λοϊζου, όπως και οι περισσότεροι της γενιάς τους, άλλωστε. Πολλά όμως, δεν ήξερε ότι ήτανε δικά του, αφού γνώριζε μόνο τον τραγουδιστή. «Μα τζαι τούτο δικό του;!!!!» Η συχνή ερώτηση της βραδιάς που και φυσικά δεν περίμενε απάντηση. Σχεδόν 40 τραγούδια, όλα αγαπημένα και χιλιοτραγουδημένα. Οι περισσότεροι στίχοι του Λ. Παπαδόπουλο και του Πυθαγόρα.

Η συζήτηση αυτή τη φορά, στράφηκε περισσότερο προς τα μικρά του χρόνια, στα διάφορα χωριά που έζησαν λόγω της δουλειάς του παππού, στη σχέση τους που διατήρησε την αγάπη και την αλληλοεκτίμηση μέχρι τέλους. Μερικά επεισόδια της παιδικής του ηλικίας, προστέθηκαν στη συλλογή που κρατάω στο μυαλό μου. Ότι ήτανε ιδιαίτερα ζωηρός το ξέρω, από κάθε φορά που η γιαγιά μου θυμίζει ότι είμαι γνήσια κόρη του και από τα 10 της εγγόνια ήμουν η πιο αεικίνητη. Διηγείται συχνά για τις πόσες αμέτρητες φορές με άφησε για ένα λεπτό στον κήπο για να με βρει το επόμενο στη στέγη να παίζω με τις γάτες, ή πάνω στα δέντρα και τις κούνιες που είχε στήσει στον κήπο ο παππούς. Φυσικά καμία σύγκριση με τις ιστορίες εξαφανίσεως του πατέρα μου, που ενώ οι φασαρίες με τους Τούρκους βρίσκονταν στο ζενίθ, αυτός φρόντιζε να ηγείται εξερευνήσεων στα βουνά, κάτι χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Η μετάθεση στη Λευκωσία και η μόνιμη επιστροφή της οικογένειάς τους εκεί, ήταν για τη γιαγιά μου, ευλογία. Τουλάχιστον μέχρι ο πατέρας μου να οργανώσει τα παιδιά της γειτονιάς σε ομάδα εξερευνήσεων και εφευρέσεων. Μάλλον τότε, τον γράψανε στους προσκόπους του 75ου και βρήκανε την ησυχία τους!

Χαμογελώ στην σκέψη του 75ου, γιατί στο ίδιο σύστημα, μεγαλώσαμε τα αδέρφια μου κι εγώ. Όμως αυτό είναι άλλη ιστορία!

Φυσικά η συζήτηση δεν έμεινε κολλημένη στα παιδικά. Με το «Ελα στην παρέα μας Φαντάρε» πάντα μελαγχολεί γιατί το συγκρίνει με το «Στρατιώτης». Θυμήθηκε τη θητεία του, που μόνο αξιοζήλευτη δεν ήτανε. Στην Ελλάδα δόκιμος στο Μ. Πεύκο, το χαμό του Πολυτεχνείου, την επιστροφή στην Κύπρο και σε χρόνο τοκ τα γεγονότα του `74, το θάνατο του διοικητή του και πολλών φίλων, τις αποφάσεις που έπρεπε να παίρνει και να πραγματοποιεί στη μέση της φωτιάς, τον πρώτο χρόνο στην Αγγλία και τις μάχες για την εκεί δωρεάν φοίτηση που πέτυχαν μαζί με φοιτητές από άλλες χώρες των παλιών αποικιών.

-          Δεν ήτανε η ψυχή μας για χλιαρές αμερικανιές και Μπιτλς.  Δεν ξέρεις πως είναι από τη μια μέρα στην άλλη να μετατρέπεσαι από δόκιμος στον πανικό της Κύπρου σε απένταρο φοιτητή στην Αγγλία. Παντού πρόσφυγες, παντού οι μνήμες του πολέμου. Το μόνο φάρμακο η ελληνική μουσική. Χρειαζόμασταν τον ηρωϊκό στίχο, το ζειμπέκικο, τον έντονο παλμό. Τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο! …Και μετά την Χαρούλα με τα τραγούδια του Μάνου του Κυπραίου. Αν και για να σου πω την αλήθεια, κανένας δεν ετραγουδούσε καλύτερα τα τραγούδια του από τον ίδιο τον Μάνο.

-          Παπά, εν τζαιν ακριβώς Κυπραίος…

-          Τι θέλεις να τον πω; Έλληνα της Αιγύπτου;  Ένα φτωχόπαιδο στην Αθήνα ήταν, με πλούσια ψυχή και όμορφο μυαλό. Δεν τον είδες πως εσυντόνιζε την ομάδα του, πως παρατούσε το ρόλο του συνθέτη, έπιανε μια κιθάρα και καθότανε να τραγουδήσει μαζί τους. Έτσι απλά. Όπως απλοί ήμασταν όλοι μας, τότε…

-          Μα σοβαρά;

-          Ναι… Φυσικά έπρεπε να γίνω 53 χρονών, για να μάθω ότι και κάποια άλλα τραγούδια  που μου άρεσκαν πάντα, εν δικά του… Πάντως χαίρομαι πολύ που ξέρεις τα τραγούδια μας. Είδες τι ωραία που ενώνει η μουσική τις γενιές;

-          Έτσι είναι παπά μου, έτσι… Το ωραίο ποτέ δεν χάνεται.

-          Ετσι είναι. ’τε, την επόμενη φορά που θα πάμε Λεμεσό, θα ακούσουμε τον Αλκίνοο με τον «Θεατρικό Χατζιδάκη». Η ενορχήστρωσή του είναι …

-          Παπάκη μου καλέ, πότε επρόλαβες να μάθεις τον Αλκίνοο;

-          Μπορεί να μεγαλώνουμε, αλλά εν τζαι είναι ανάγκη να γερνούμε κιόλας. :)))))))))))))))))) Πόσες φορές σου είπα να μην ξεχνάς ότι πολλοί που εσύ θεωρείς γέρους, μόνο στο σώμα έχουνε γεράσει;

από τη Λευκωσία με τους 19 βαθμούς Κελσίου!

Σας κάνω ιτάαααααααααααα με ένα ανάκατο ποστ, σαν τα συναισθήματα του να είσαι πίσω στο σπίτι για τις γιορτές!

Ναι ναι, ζέστη και κρύο μαζί, ωραίο πράγμα ο χειμώνας της Κύπρου. ’λλα λέει το θερμόμετρο άλλο η μύτη σου που κοντεύει να πέσει στο πάτωμα από το κρύο.

Η διάθεση υπέροχη, ο κόσμος στην κοσμάρα του, τα στενά τζινς μέσα στη μπότα η εθνική ενδυμασία του θηλυκού πληθυσμού, και φυσικά η Λευκωσία όλη μυρίζει καλαμπόκι, κάστανα και ζάχαρη! ’χνη ζάχαρη στα μουτράκια των παιδιών και στις μύτες διαφόρων ανενηλίκων.Η εποχή των κουραμπιέδων είναι η τέλεια εποχή για κάλυψη των πολύ πλούσιων κουραμπιέδων που δεν ξέρουν που να χώσουνε τη μύτη τους!

Χριστουγεννιάτικες κρυαδούλες, :)))))))))))))))))Μέχρι να στρώσει το τζιν στις μπότες μου..

Και να μας περάσει η μανία η πολλή με την ζάχαρη, την άχνη κυρίως, που θα γίνει το μαστ ντεκόρ της κουζίνας. Στο christmas cake, στους κουραμπιέδες φαγώσιμους και μη, στις μπουκιές, στις δίπλες, στα πάντα!!!!

Παραπαπαπαπαπαπάμ την Πέμπτη θα με πιάσει το αλοίμονο με την μαμά μου, που θα μετατραπεί σε ρομπότ ζαχαροπλάστης και θα φτιάξει για άλλη μια φορά τα πιο τέλεια μελομακάρονα, τους πιο αφράτους κουραμπιέδες, και όλα τα υπόλοιπα, γιατί Χριστούγεννα χωρίς Γλυκά, Χριστούγεννα δεν λογούνται... Ε, και το ρομπότ θα θέλει βοηθό. Με αυστηρές, ρητές οδηγίες! .... Κάτι πήγα να πω για αντικατάσταση της ζάχαρης με φρουκτόζη, μα το βλέμμα της Χριστουγεννιατικοζαχαροπλαστικομανιώδους μητέρας με προειδοποίησε ότι η πιθανότητα να πεθάνω από πνιγμό είναι πολύ μεγαλύτερη του να πεθάνουμε από διαβήτη. Έτσι, ζάχαρη και πάλι ζάχαρη! Και ’χνη μπόλικη να χιονίσει ο τόπος!!!!

Πολλά Πολλά πολλά σας μμμμμΜΜΜμμμμμμάκια!!!!

’σχετο, αλλά τώρα που μιλήσαμε για ζάχαρη και μάλιστα άχνη! Χριστουγεννιάτικο τρέιλερ θα δούμε;:)))))))))))))))))))))))))))))))))

Δεν ήθελα να γράψω κάτι αλλά μου άρεσε πολύ η φωτογραφία και είπα να σας τη δείξω.

η φωτογραφία είναι μια από τις πολλές θαυμάσιες που μπορεί να δει κανείς στο

http://www.dailydigitalphoto.com/cgi-bin/potd/potd.pl

Καλή σας βραδιά/νύχτα παιδάκια!

μμμμμμμμμμμμμμΜΜΜΜΜΜΜΜΜμμμμμμμμάκια!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Για να είμαι ειλικρινής, χαλιέμαι που οι γιορτές είναι τόσο κοντά στις Προεδρικές Εκλογές του 2008.Μας χαλάει να βάλουμε τις Εκλογές κάπου μακριά από θρησκευτικές και καταναλωτικές γιορτές;

Μάλλον όχι, θυμώνει ο Αρχιεπίσκοπος μας. Εξάλλου, άλλο πολιτική άλλο Εκκλησία και Θεός...χμμμμ Και ας είμαστε στη νήσο των Αγίων, βγάλε με Αρχιεπίσκοπο, να σε βγάλω Πρόεδρο... με τάμα βεβαίως βεβαίως. Μα τι ενομίζετε δηλαδή, πουλλούθκια μου;

Σε μας φέτος, όπως και όλες τις άλλες χρονιές, δεν θα έχει χιόνια στο καμπαναριό. Αφίσες υποψηφίων όμως, ουυυυυυυυ!!!!  Τόσες πολλές, που θα τις φυλάξουνε οι Ιερωμένοι για την λαμπρατζιά της Ανάστασης. Μαζί με τον Ιούδα, θα καίνε τους άπιστους, που άλλον τους είπε ο Τόμις wannabe να ψηφίσουν και άλλον ψήφισαν.

Οι Σουηδοί, δεν μας μιλάνε. Δεν θέλουνε ούτε να δούνε τη μεγαλειότητα της μύτης μας!Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αναρωτιούνται αν τελικά είμαστε στην Ευρώπη ή στην Αφρική προς Ασία μεριά.  Ο Πούτιν δηλώνει ευχαριστημένος από την δράση της κοινότητάς του στο νησί, ενώ η μαμά Ελλάδα, δεν ξέρει αν πρέπει να μας δέσει κόμπο ανάποδο να βγάλουμε επιτέλους τον σκασμό, που μπήκαμε στην Ευρώπη και βγάζουμε ψέυτη πότε τον ένα, πότε τον άλλο Αρχηγό Ευρωπαϊκού Κράτους. Μόνη λύση να τα βρούμε με τη Θείτσα Τουρκίτσα. Βαθύ κράτος και βαθύ λαρύγγι Λέμε!!!!

Τα τελευταία πέντε χρόνια ήτανε τραγικά. Από πολυδύναμη κυβέρνηση σε πολυδύναμη δικτατορία.Από τη μια γκάφα στην άλλη, από το ένα ψέμμα στο άλλο. Πηδήξαμε όλα τα αμπέλια, τα πόδια μας ματώσανε, όμως εμείς επιμένουμε! Μα ποιό αίμα; Αφού όλα τ΄αμπέλια ήτανε ξέφραγα! Οι συνέταιροι τσακώθηκαν, ο ένας κατηγορεί τον άλλο. Η αλήθεια είναι ότι πάσχουνε από εθελοντική αλτσχάιμερ. Διότι δεν τους συμφέρει. Το μόνο που τους γλυτώνει είναι που ο μέσος κύπριος έχει μνήμη χρυσόψαρου όσον αφορά την πολιτική.

Θα συνεχιστεί.Υπό άλλη μορφή.

Αν το κείμενο είναι ακατανόητο, δεν πειράζει. Αφού είπαμε....

"ΠΟΥ ΣΟΥ ΝΕΦΚΩ ΠΟΥ ΠΑΕΙΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

Καλή σας νύχτα/μέρα! :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Σε λίγες μέρες φεύγει το 2007.

Αλήθεια, εσείς χαίρεστε ή λυπάστε που φεύγει;

Εγώ ακόμα δεν αποφάσισα. Πέρσι δεν περίμενα την ώρα και τη στιγμή που θα πρόβαλλε η 1η μέρα της χρονιάς, να φύγει και να μην ξανάρθει το κακό το 2006. Είχα χιλιες και μία ευχές για το 2007.

Παφ παφ παααααφ! Εισπράξαμε χαστούκια, μπουνιές, κακία πολλή το 2007. Σαν μικρό αδερφάκι του 2006, που τελικά το ξεπέρασε κατά πολλού! Από ζήλεια; Από μαμουδίαση; Από καθαρό εγωισμό και παιδικά τραύματα; Ποιός ξέρει....

Σίγουρα, η ζωή ομορφαίνει με τις χαρές, αποκτά όμως αξία με τις λύπες. Φτάνει να υπάρχει μια καλή ισορροπία. Και οι αποχαιρετισμοί να μην είναι τόσο απότομοι, τόσο σκληροί. Τόσο...άδικοι.

Έχω μια ελπίδα μικρή. Πως αν το καμπόσο 2006 τελείωσε με τα πιο όμορφα Χριστούγεννα έβερ, ίσως συνετιστεί το 2007 και το ξεπεράσει με ακόμα πιο τέλειες γιορτές. Αφού στη μιζέρια το έβγαλε νοκ άουτ, ας το καταποντίσει στις χαρές. ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ!!!!

Θα δείξει....  Σίγουρα ελπίζουμε σε ένα περίφημο 2008!

Για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα πράσινο περιβάλλον, κατά της φτώχειας, κατά της αδικίας και της καταπίεσης.... ούψ, αυτός ήτανε ο λόγος για τα καλλιστεία.... ://///

Την περασμένη βδομάδα συγκρούστηκα άσχημα με έναν γνωστό μου.

Αυτός τριαντάρης, απόφοιτος, σε ένα κλάδο που φέρνει καλά εισοδήματα και πολλά λοιπά τυχερά.

Εγώ, στην κοσμάρα μου,ακόμα σπουδάζω, τα καλά εισοδήματα και τα λοιπά τυχερά δεν με ενδιαφέρουνε. Η σύναψη οποιουδήποτε είδους σχέσης, πέρα από τη φιλική, προς το παρόν δεν με ενδιαφέρει.

Αυτός να προσπαθεί εδώ και βδομάδες να μου κάνει πλύση εγκεφάλου. Πιεστικός και ο τύπος του άνδρα, που πάντα παίρνει αυτό που θέλει. Ή τουλάχιστον έτσι λέει.

Διαχυτική, ξεροκέφαλη, και πεισματάρα εγώ, που ποτέ δεν δίνομαι αν δεν ερωτευτώ. Ούτε καν το χέρι. Αν και μια καλή κλωτσιά, θα ήτανε ό,τι έπρεπε... Τόσα χρόνια καράτε με τον αδερφό μου, μην πάνε χαμένα.... Δυστυχώς έχει σχεδόν δεκαπέντε χρόνια να δείρω κάποιον.

Το ΜΠΑΜΜΠΟΥΜΜΠΟΥΜΜΠΟΥΜ ήτανε θέμα χρόνου. Θύμωσε, έβαλε τις φωνές, με έβρισε.Θύμωσα, σώπασα και τον άφησα ν΄αυτοεξευτελιστεί.

Και όλα γιατί μετά από δεκάδες τηλεφωνήματα και μηνύματα από μέρους του, αποφάσισα να τον συναντήσω για ένα καφέ και να του ζητήσω ευγενικά να κατανοήσει ότι κολακεύομαι μεν, δεν ενδιαφέρομαι δεν.

Είναι σχεδόν αστείο και ειρωνικό πόσο δίκαιο έχει το ένστικτό μας, καμιά φορά. Αυτός ο άνθρωπος ο τόσο δημοφιλής, ο τόσο ευγενικός, μετατράπηκε εντός λεπτών σε μια από τις πιο άσχημες καρικατούρες που είδα ποτέ μου. Όπως ακριβώς τον είδα στη γνωριμία μας.

Μπορεί να ξεσπώ εδώ λανθασμένα, όμως είναι το μπλογκ μου. Και δεν τον γνωρίζει κανένας σας, ελπίζω. Αν το μιλούσα στον χώρο μας, θα τον εξέθετα και δεν γίνεται. Ουφφφφ....

Δεν έμεινα ατάραχη, όσο ήρεμη κι αν έμεινα μπροστά του. Την επόμενη μέρα, και το σαββατοκύριακο ήμουνα κουρέλι. Χαλάστηκα χωρίς να το αξίζει. Διότι μέσα σε όλα αυτά τα άθλια που είπε, μου πέταξε και μια αλήθεια. Την οποία τόσο καιρό, προσπαθούσα να σβήσω. Τα έβαλα πάλι, με τον ανδρικό πληθυσμό γενικά και τον πρώην μου ειδικά.

Όμως, σήμερα ήτανε Δευτέρα και είναι μια καινούρια βδομάδα! Και το πρωινό κολύμπι θαυματουργό!

Τα υπόλοιπα, είναι θέμα του παρελθόντος.

Εξάλλου, η ’μαζον κυκλοφόρησε το Kindle! Electronic book reading device! Στα δικά σας ποστς διαβάζω διάφορα γλυκά και θαυμαστά που ανανεώνουνε τη διάθεση! Σε λίγες μέρες θα δω κόσμο που αγαπάω, η Λευκωσία θα είναι πανέμορφη, και το μικρό μας θα είναι 2μιση χρονών!  Και είναι μια αυτή η μικρή!!!! Που εν την ξέρει, κριβά την γοράζει! :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Πολλά σας φιλιά!!!!

Καλή μας βδομάδα!!!!

Περασμένες τέσσερις το απόγευμα και είχα βγάλει την ημέρα με ένα ποτήρι χυμό. Πριν πάω στο ίντερνετ καφέ, ήθελα να βρω κάτι για μαμ αλλά όχι γλυκό. Όχι όμως φαγητό.

Σε μια χώρα που ακόμα δεν εφευρέθηκε η τυρόπιττα, η ανεύρεση αλμυρού σνακ είναι μπελάς.... για κάτι παραπονιάρικα γκριν γκριν της στιγμής...

Στο φούρνο είχανε μόνο σάντουιτς.... μπα, τσού!

Στην υπεραγορά, είχανε τσιπς και σοκολάτες.... Μπά, τσού!

Η ιδιοτροπία δεν είχε τέλος. Ένα ψαράκι από τα Nordsee? πολύ πανέ! Και τα πανέ τα κόψαμε.... ουφφφφ

Λίγα καρύδια μήπως; Όχι....τί όμως;

Τυρί!!!! Ναι!!!!

Αλλά πού;

Στο εμπορικό, σίγουρα θα είχανε κανένα babybel.... Δεν είχανε....

Στο τέλος αγόρασα ένα ατομικό φραντζολάκι.... Είπαμε, η ιδιοτροπία ώρες ώρες είναι απίστευτα γελοία!

Αλλά ξέρεις τι ανακάλυψα στην γωνιά με τα τυριά; Πράσινο τυρί!!!! ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ!!!

ΟΛΟΠΡ’ΣΙΝΟ σαν τριφύλλι και γρασίδι μαζί!!!!

Τόσο ξαφνιάστηκα, που πισοπερπάτησα σαν καρτούν και τα μάτια μου πετάχτηκαν πράσινες μπίλιες πάνω του! Χωρίς το σήμα του δολλαρίου όμως!!!  Ο πωλητής πέθανε στα γέλια... Πάλι καλά που φτιάξαμε τη μέρα κάποιου!

Και η περιέργεια οδήγησε στο google. Το τυρί αυτό, λέγεται Basiron Pesto και βασικά είναι απλά Γκούντα με Πέστο!!!! Βασιλικό και Σκόρδο για την ακρίβειαν, δεν νομίζω να προσθέτουνε ελαιόλαδο και κουκουνάρια.

Αν το βρείτε, δοκιμάστε το!!!! ’τε, τώρα δικαιούμαι κανένα ποσοστό για τη διαφήμιση;

 Καλό μας Σαββατοκύριακο!!!!!

Σκέπασε το χιόνι

τους παλμούς της καρδιάς,

που στη σκέψη σου, ακόμα σκιρτά.

Ασφαλισμένη είναι πια στην παγωνιά.

Όμως φοβάμαι,

πως στου ήλιου το πρώτο τσάάάάάάά

ή στο πρώτο καυτό δάκρυ,

που θα ελευθερωθεί.

θα την ακούσεις ξανά να χτυπά.

Ακόμα ζεστή,

ακόμα δυνατή.

Και δεν το αξίζεις!

Ένα θραύσμα  από την αγαπημένη Πολυδούρη και  δύο θροϊσματα του θαυμαστού Ευαγόρα.

Σαν τσάι ψυχής... Από ανθρώπους άλλης εποχής, άλλων ιδανικών, μιας μαγείας που θα πρεπε να ήτανε διαχρονική.

(Την είπαν πεταλούδα)

Την είπαν πεταλούδα.
Μια πληγωμένη αλίμονο, πεταλούδα,
που έκαψε τα πανώρια και πλατιά φτερά της,
κυκλοφέρνοντας τον Ήλιο της Αγάπης.
Της Αγάπης για κάτι πιο αιώνιο
από την εφήμερη ομορφιά.
Της Αγάπης της Ψυχής.

Ρώτησε τα μάτια
Ρώτησε τα μάτια που δακρύζουν
κάποιαν αλήθεια να σου πουν˙
κλαίνε πικρά σαν σ’ αντικρύζουν –
γιατί μπορεί να σ’ αγαπούν.

Ρώτησε χείλια φλογισμένα
όταν σε δουν γιατί σιωπούν˙
θα κινηθούν κι αυτά θλιμμένα –
για να σου πουν πως σ’ αγαπούν.


      Μη δακρύζεις γι' αγάπη
Μη δακρύζεις γι’ αγάπη και χάδια,
για σβησμένα φιλιά φλογερά˙
μη ζητάς τα χαμένα τα βράδυα
να τα βρης μιαν ακόμα φορά.

Μη δακρύζεις αν μόνος γυρίζεις
και δεν έχεις αγάπης φωλιά˙
τον καημό σου ποτέ μη σφυρίζεις,
μη ζητάς τη χαρά στα παλιά…

Καλή σας βραδιά!

Σκοτώνουμε την αθωότητα. 

Με πολλά «γιατί» κουτοπονηριάς και καχυποψίας.  

Σε κάθε χαμόγελο. Σε κάθε φιλοφρόνηση. Σε κάθε βοήθεια. Που δεχόμαστε, καθημερινά. 

Ντύνουμε τους πάντες σε Κακούς Λύκους, ίσως γιατί κάποτε γνωρίσαμε έναν... 

Όμως, καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι απλά.... Παιδιά!  Κι αν κάποτε μας πληγώνουν, δεν πειράζει. Μπορεί κάποτε, άθελά μας, να πληγώσαμε κι εμείς. 

Δεν θέλουνε όλοι να πάρουνε από μας. Θέλουνε και να δώσουνε, μόνο. Απλά...με προθέσεις αγνές... Ένα χαμόγελο, μια φιλοφρόνηση, μια χάρη...

Τον εαυτό τους, τη φιλία τους, την αγάπη τους.

 Καλή σας βραδιά, και σκέψεις γλυκές!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Ύπουλο συναίσθημα η οικειότητα...

Συχνά μεταμφιέζεται σε τόσα άλλα όμορφα συναισθήματα, και μας μπερδεύει! Φέρνει τα πάνω κάτω στις διάφορες σχέσεις μας... με κίνδυνο να τις αποτελειώσει.

Χρειάζεται προσοχή.

Είναι απλή οικειότητα. Φέρσου της με σεβασμό, και δεν θα θέλει να γίνει κάτι άλλο, απλά για να ευχαριστήσει την καρδιά ή το κορμί σου.

Θα γλυτώσεις τον εαυτό σου και τόσους άλλους από παρεξηγήσεις, κούραση, θλίψη... κι απόρριψη.

Αξίζει, έτσι;

Κρασί μου, κρασάκι μου!!!

Στο χωριό μου στην Κύπρο, χτίζανε τα σπίτια με το κρασί, αφού το νερό ήτανε πάντα σπάνιο...

Στην Ευρώπη του Μεσαίωνα, ο κόσμος έπινε κρασί όταν δεν υπήρχε αρκετό καθαρό και πόσιμο νερό.

Και για να μη χαλάσει το κρασάκι, το βράζανε μαζί με μπαχαρικά και μέλι...

Έτσι φτάσαμε και στο Glühwein... Ένα νόστιμο, βραστό κρασί, το οποίο απολαμβάνουνε οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Βορειοευρωπαίοι κατά τη διάρκεια του παγωμένου χειμώνα.

Αυτές τις μέρες, περπατώντας στο κέντρο της οποιασδήποτε γερμανικής πόλης, ψιλοζαλίζεσαι από το άρωμά του. Αν κάνει πολύ κρύο, κάνεις μια στάση σε ένα οποιοαδήποτε από τα σπιτάκια του Χριστουγεννιάτικου μάρκετ και πίνεις ένα φλιτζάνι. Ζεσταίνεσαι, φτιάχνει η διάθεσή σου αν ήτανε χαλασμένη, και μετά προχωράς για το γραφείο, το σπίτι, το πανεπιστήμιο.

Η προετοιμασία του είναι απλή. Σε μια κατσαρόλα χύνεις κόκκινο κρασί, κανέλα, γαρύφαλλα, ζάχαρη ή μέλι,  και ροδέλες παρτοκαλιού ή λεμονιού. Μετά τη βράση, αφαιρείς τα μπαχαρικά.... Και σλουπ σλουπ σλουπ....!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) Καλό μας Δεκέμβρη!!!!

μμμμμμμμμμμμμμμΜΜΜΜΜΜΜΜΜμμμμμμμμμΜΜΜΜΜΜμμμμμμμμμμάκια!